εμαθα να σκεφτομαι ελευθερα να παρατηρώ να επιλέγω, έμαθα να ζω με λιγα να μοιραζομαι τα υπολοιπα και να ειμαι ασφαλής σε κατι που εφτιαξα μονη μου χωρις να κλεψω να πω ψεμματα ή να ριξω οποιονδήποτε άλλον, επέλεξα συνειδητά να αγαπώ τον νόμο, να βαζω την υποχρέωση πριν το δικαιωμα για να τα αξιώνω και τα δυο...
να νοιαζομαι την κοινωνία που πονά που μοχθεί που αρωσταινει που χαμογελάει και να συμμετέχω σε όλα αυτά την καθε στιγμή συχνά στο μεγιστο των δυνατοτήτων μου... εμαθα να αγαπάω χωρις να κλισάρω το αντικειμενο της αγάπης μου...
να δεχομαι τον απεναντι για αυτό που ειναι κι ας μη συμφωνώ να αγκαλιάζω το διαφορετικό γιατι με βοήθαγε παντα να μαθαινω κατι νεο... ακόμη και τα ασχημα να τα οραματίζομαι καλύτερα ωστε να βρισκω να εφευρίσκω τροπους να τα βελτιώσω ή εστω να προσπαθώ για αυτό....
εμαθα κι επέλεξα να χαμογελάω οταν πανικοβάλομαι κι οταν πονάω να χοροπηδάω... ακόμη και τον θανατο που ολοι τον φοβούνται τον αντιμετώπισα απλά σαν γεγονός της ζωής που υπάρχει και με αγγιξε με ευλογίες οσο παράδοξο κι αν μοιάζει... και την αρρωστια το ιδιο....
κι ολα αυτά και άλλα κι αλλα που με κανουν να ειμαι εγώ αυριο με μια υπογραφή θα τα απαγορεύσουν θα τα εξαφανίσουν (τουλάχιστον οπως καταλαβαινω απο τις αναγνωσεις των πραγματων και μετά απο πολύ προσεκτική παρατήρηση) χωρις καν να ερωτηθώ αν θελω να κανω αυτή τη θυσια και να παψω να υπάρχω... φοβάμαι πολύ γιατί μου στερούν την επιλογή να υπάρχω τελικά οχι με φανφάρες και στολίδια απλά αορατα κι ισως μονο λιγο πολυλογούδικα....
ΜΕ ποιο δικαιωμα κύριοι ερχεστε και με μια μονοκοντυλιά με ακυρώνετε? και πειτε μου ΓΙΑΤΙ.... μπορει να σας δικαιολογήσω αν ειστε ειλικρινείς απόλυτα....
Χριστίνα Σαββατιανού 11-02-2012
δε μπορεσα ποτέ να μη μιλάω γμτ..... ίσως να ειναι και το μεγαλύτερο ελάττωμά μου.... αλλά ίσως και παρά τους χαρακτηρισμούς που μου προσήψαν μεσα στα χρόνια εκατοντάδες γνωστοί κι άγνωστοι, να ηταν ακριβώς αυτό που με κρατησε ανθρωπο, που με κρατησε δυνατή να δω το θανατο την αρρωστια χωρις φόβο, να δω την υλη με την πραγματική της υποσταση ως μεσο οχι ως σκοπό, που με βοήθησε να κρατάω τα χαμόγελα μου ζωντανά ακόμη και τις μερες που πενθούσα.... να αγκαλιάζω εναν κορμό δεντρου νιου με την ιδια λαχτάρα που αγκαλιάζω τον αγαπημένο μου, να γευομαι την ομορφιά στη γεννησή της και στην πορεία της να τραγουδάω μεθυσμένη, να μου αρκουν τα λίγα εκέινα που μοιάζουν θαυματα.... κι ισως ακόμη ακόμη να μπορώ να υποστηρίζω οτι ναι υπάρχει ευλογία παντού οτι υπάρχει ευτυχία και την γνωρίζω, την αναγνωρίζω κι ας μην την βλεπετε ολοι εσείς.... ολοι εσεις που σωπάσατε νιωθετε ανετα νιωθετε καλά σημερα ? κι ας ευθύνεται η σιωπή σας που ακυρώνουν κι εσάς μαζί.... μας ακυρώνουν όλους αλλά εσύ σωπαινεις, κι εγώ ουρλιάζω....ως ποτε θα σωπαινεις και ποσο θα αντεξει η φωνή μου να ουρλιάζει? θεέ μου ποσα μπορώ να αντεξω αλήθεια?
