απο εκείνους που φτιαχτηκαν ακριβώς για να μας διχάζουν ακόμη και στις πιο αγνές στιγμές κι εκφράσεις μας, ποσα εμποδια εχουν βαλει σαν αξίες, σαν εννοιες σαν κομμάτια της ζωής μας που ορίζουν απολυτα σχεδόν...
τρομάζω με την πολυπλοκότητα που καταφεραμε να προσδώσουμε στο απλό... φοβάμαι πως δεν θα μου φτασει ο χρόνος και τα χρονια που εχει ορισει η φυση στις αντοχές μου για να δω τον ανθρωπο ανθρωπο και τη ζωή ζωή...
φοβάμαι πως θα φυγω μεσα στο σκοτεινό αυτό διχτυ που η ιδέα γινεται σκοπός και η ζωή χανεται σε σκιές και σε μονοπάτια παραδοξα που μονο να την κλέβουν ξέρουν...
ποσα θηρία αραγε θα καταφερω κι εγώ στα λιγα ή περισσότερα χρόνια που θα αντέχει η πλάτη μου να αντιμετωπίσω? θα φύγω μπλεγμενη στο κουκουλι που φυλακή το βλέπω ή θα φυγω ανθρωπος απλά?
(Χριστίνα Σαββατιανού 12-01-2013)
