(πρέπει να αλλάξω μπαλόνια... πρέπει... )
Πάνω σε μνήμες θολές
εποχών που βάρυναν με ήθος
χτίζεται η παράσταση του τώρα...
Ατενίζοντας σκελετούς ανθρώπινης ύπαρξης
προωθείται η ανυπαρξία της ύλης...
Ευγε μικρέ κρετίνε... ακόμη χάφτεις...
τρόπαιο γενναίου ψεύδους φιγουράρει
το αμορφο κενό κεφάλι σου
στον τοίχο της πραγματικότητας που ένθερμα αποδέχθηκες
Τώρα μπορείς να ψοφήσεις ελεύθερα
Θα σου κάνουν πολυτελή κηδεία
με μύρια όσα πλουμίδια,
και λουλούδια νεκρά ένα γύρο...
κι εσύ κρετίνε καμαρώνεις που θάνατους σκορπάς...
==================
Αχ ας σταματήσει καποιος τη γη να κατεβω, το εννοώ ....
εχω και την πετσέτα μου μαζί μου...
Χριστίνα Σαββατιανού - λίγο πριν τελειώσουν τα 42 μου χρόνια.... 2007
