... η μουσική τα λέει όλα θαρρώ... ένα καλό κομμάτι για να περιληφθεί στα βιβλία ιστορίας...
24 Μαρ 2007
Για τις παγκοσμιοποιημένες "Εθνικές Εορτές"
Το μόνο που μου έρχεται πια στο νου, μέρες σαν την αυριανή και τη σημερινή, ιδίως μετά την ανάγνωση εφημερίδων και την ακρόαση διαφόρων δελτίων ειδήσεων είναι τούτο το τραγούδι απ της νιότης μου της πρώτης τα χρόνια...
Κάτι ήξερε ο ποιητής... εμείς όμως μαλλον δεν τον ακούσαμε ποτέ....
When I was young, it seemed that life was so wonderful,
A miracle, oh it was beautiful, magical.
And all the birds in the trees, well they'd be singing so happily,
Joyfully, playfully watching me.
But then they send me away to teach me how to be sensible,
Logical, ohh responsible, practical.
And they showed me a world where I could be so dependable,
oh Clinical, intellectual, cynical.
There are times when all the world's asleep,
The questions run too deep
For such a simple man.
Won't you please, please tell me what we've learned
I know it sounds absurd
But please tell me who I am.
Now watch what you say or they'll be calling you a radical,
Liberal, fanatical, criminal.
Wont you sign up your name, we'd like to feel you're
Acceptable, respectable, presentable, a vegetable!
At night, when all the world's asleep,
The questions run so deep
For such a simple man.
Wont you please, please tell me what we've learned
I know it sounds absurd
But please tell me who I am.
(cause I am feeling so logical, digital, oh its getting unbelievable, bloody marvelous)
οι στίχοι είναι από το www.lyricsfreak.com
Συμπτώσεις...
Καθώς κατηφόριζα το πλακόστρωτο σοκκάκι στο δρόμο της φυγής μου, το πιτσιρίκι που βολτάριζε εκεί γύρω, μου χτυπησε το κουδουνάκι απ το ποδήλατο... Γύρισα να δω, ο ήλιος ανάμεσα σε στάλες χοντρες βροχής μοιάζει με κωνσταντινάτο πια και η ομπρέλα μου η ριγέ μπαζει στις ραφές... Ένας ζητιάνος παραδίπλα, ψαχουλεύει στη σακκούλα με τα φυστίκια και βρίσκει ενα κουκούτσι από ροδάκινο μου το πετάει.... Καθώς σκύβω να το αποφύγω ένας κεραυνός απ το πουθενά ερχεται να συναντήσει τον κορμό του δέντρου δίπλα μου.... Σφυρίζω με θαυμασμό για την τύχη μου, μια στιγμή αργότερα αν εσκυβα θα ειχε βρει εμένα... υπάρχει Θεός σκέφτομαι ή απλά είμαι τυχερή... Το πιτσιρίκι ανοίγει τα χέρια και μου φωνάζει, "κοίτα είμαι αετόπουλο! πετάω!" και με ενα σάλτο φευγει πανω απ το ποδήλατο και σκαει στις πλακες... Εκεί δίπλα στα φούλια που με είχαν μεθύσει πριν λιγες στιγμές...
Παω κοντά του και το αγκαλιάζω - δεν εχει τίποτα αλλά του τραγουδώ τραγούδια παιδικά να το ησυχάσω απ το φόβο... Πρώτα δυνάμωσε τα φτερά σου μικρό πουλάκι και μετά σαλτάρισε απ το ποδήλατο... τοτε θα πετάς....
Ενας διαβάτης που χε κι αυτός κοντοσταθεί, κρυφοκοίταζε, θαρρεις και φοβόταν τον ήλιο και τη βροχή....ή τον τρόμαξε η ζωή;;;
Καθώς ο κόσμος επαιρνε και πάλι το σχήμα του το γνωστό, το τακ τακ απ το ξύλινο ποδάρι του ζητιάνου συντρόφεψε τη σκεψη μου σε άλλο τόπο σε άλλη εποχή.... θυμάμαι... Πήρα τη ριγέ μου ομπρέλα που την εσπασε πριν λίγο ενα κλαδί καμένο που έπεσε απ' το δεντρο και έφυγα σιγοσφυρίζοντας εναν χαρούμενο σκοπό που μου τραγούδαγε η μανα μου οταν ημουν παιδί... θυμάμαι.......
Χριστίνα Σαββατιανού / 13-04-2006
22 Μαρ 2007
Προτάσεις για βελτίωση των σχολικών βιβλίων ιστορίας
Ιδού μερικές ακόμα προτάσεις για τα μελλοντικά βιβλία της Ιστορίας
1. Το 1940 οι Γερμανοί χάρις στο πρόγραμμα Κοινωνικού Τουρισμού του Χίτλερ συνέρρεαν μαζικά στις Νότιες χώρες.
2. Την περίοδο 1940-1944 λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε την Ελλάδα, οι Έλληνες Εβραίοι συνωστίζονταν στους σταθμούς των τραίνων για να βρουν ένα μεταφορικό μέσο για τη Γερμανία για να βρουν καμιά δουλίτσα. Πολλοί πέθαναν από την ταλαιπωρία και το συνωστισμό.
3. Την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας η παραπαιδεία είχε μεγάλη άνθιση. Ο Σουλτάνος ανέθεσε την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στην Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία άνοιξε με τη σειρά της ιδιωτικά φροντιστήρια. Το ονομαστότερο ήταν στη χαράδρα του Λούσιου πάνω στο γκρεμό λόγω της καταπληκτικής θέας. Τα παιδιά εκτός από Ελληνική γλώσσα παρακολουθούσαν σύμφωνα με το πρόγραμμα του παιδαγωγικού ινστιτούτου του Σουλτάνου και το μάθημα της Ελληνικής ιστορίας, του Βυζαντίου, θρησκευτικά και Ελληνική φιλοσοφία.
4. Λόγω της κακής εκπαίδευσης που υπήρχε από το Βυζάντιο πολλοί έστελναν τα παιδιά τους στο εξωτερικό για σπουδές. Όταν επικράτησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία οργάνωσε πολλά κολλέγια ανώτερης εκπαίδευσης οι απόφοιτοι των οποίων έβρισκαν αμέσως δουλειά στο Δημόσιο. Πολλοί Έλληνες έστελναν τα παιδιά τους σε αυτά τα κολέγια για να κάνουν καριέρα. Οι απόφοιτοί τους ονομάζονταν δε Γενίτσαροι.
5. Στις 15 Αυγούστου του 1940 όπου η Μύκονος δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί τουριστικά ο κόσμος συνέρρεε στην Τήνο όπου διασκέδαζε στο πανηγύρι της Μεγαλόχαρης καθώς επίσης και πολλοί τουρίστες. Μάλιστα έγινε και ένα ατύχημα όταν ένα Ιταλικό κρουαζιεροϋποβρύχιο έπεσε από αμέλεια του κυβερνήτη στο Ελληνικό πλοίο Έλλη.
6. Το 1940-44 είχε ξεσπάσει στην Ελλάδα φοβερός ρατσισμός και ξενοφοβία σε βάρος των Γερμανών οικονομικών μεταναστών. Μόνο λίγοι Έλληνες είδαν τους Γερμανούς σαν ισότιμους Ευρωπαίους πολίτες κρατώντας ταυτόχρονα την Ελληνική τους ταυτότητα. Ήταν οι γνωστοί Γερμανοτσολιάδες που εργάστηκαν για το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης.
7. Όταν οι Τούρκοι ήλθαν στα Βαλκάνια οι λαοί των Βαλκανίων τους αντιμετώπισαν με προκατάληψη και τρόμο-υστερία. Πολλοί ρατσιστές δε αντέδρασαν στις προθέσεις της Οθωμανικής κυβέρνησης να κτίσει και τζαμιά σε κεντρικά σημεία της χώρας. Οι μόνοι που έδειξαν ανωτερότητα ήταν μια μερίδα των βορείων Αλβανών που υποδέχτηκαν με τέτοια αγάπη τους Τούρκους ώστε έγιναν και οι ίδιοι Μουσουλμάνοι, οι γνωστοί Τουρκαλβανοί. Όσοι Αλβανοί ήσαν ρατσιστές αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη Νότια Ιταλία και την Ήπειρο.
8. Το 1941 είχε αναπτυχθεί ο φτηνός τουρισμός στην Κρήτη. πολλοί μάλιστα Γερμανοί από χαμηλότερα οικονομικά στρώματα έβρισκαν πάμφθηνες πτήσεις τσάρτερ, χωρίς κατάλυμα στο νησί. Για να γλυτώσουν δε και τους φόρους αεροδρομίου έπεφταν στο νησί με αλεξίπτωτο. Σε πολλούς Κρητικούς δεν άρεσε ο τουρισμός αυτός που δεν απέφερε συνάλλαγμα στο νησί και κακοδέχτηκαν τους Γερμανούς στο νησί. Ετσι έγινε η μάχη της Κρήτης.
9. Ένα εορταστικό τριήμερο του 1826 συνέβη ένα τρομερό δυστύχημα όταν κατά την μαζική έξοδο από την πόλη του Μεσολογγίου πολλοί κάτοικοι ποδοπατήθηκαν στο μεγάλο μποτιλιάρισμα όταν ένας αμελής Τούρκος υπάλληλος αμέλησε να ανοίξει το ένα φύλο της θύρας της εξόδου της πόλης. Ανάλογο περιστατικό έγινε το 1981 με τη θύρα 7 του Ολυμπιακού.
Α.Α ήτοι Αντ'αυτού....
Φτάνει πια!
Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ’ ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.
Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.
Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.
Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.
Ζητούμε:
* Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
* Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.
* Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.
Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο
αιώνα.
Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypan|net|weblog, We are not alone
Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.
21 Μαρ 2007
μπα σε καλό μου απόψε...
με μια δυο λέξεις παγώνει η ώρα
με δυο στίχους γιομίζει το τώρα
χαρτι παλιό που ταξιδεύει,
μέσα σε πίξελς και κοροϊδεύει
φτύνει τις μέρες μέσα στις λέξεις
γεμίζει ώρες με άδειες σκέψεις
πετρωνει σκίζει χλευάζει γνέφει
μικρά σπουδαία τα καταστραστρέφει
είναι το τώρα της κάθε μέρας,
είναι ο κακός τους πηχτός αέρας
μας τον ποτίζουν φαρμάκι σκέτο
μας φυλακίζουν σε ένα πακέτο
με θέσεις χρήμα και συνουσία
ξεχνάμε ότι κι αν έχει λίγη αξία
θυμώνω κάθε που τους ακούω
θυμώνω κι όταν τους παρακούω
φοβάμαι πάντα μήπως με βρούνε
και με εξοντώσουν για να κρυφτούνε
λέω ας πάνε να γαμηθούνε
δεν τους αφήνω παιχνίδια παίζω
τους παριστάνω τον γιαπωνέζο
"ο αποψινός ειναι μαϊστρος κατά πως φαίνεται κι όχι οίστρος αλλά μια και εκτίθεμαι δε βαριέσαι... "
Καλό ξημέρωμα
Χριστίνα Σαββατιανού / 21-03-2007
20 Μαρ 2007
ΓΙΑΤΙ;;; (από τα παλιά)
Κόσμοι όμορφοι, πλασμένοι από γυαλί και πρόστυχους ήχους με στοιχιώνουν.
Ζητάω βοήθεια μέσα από βαθειά σκουρόχρωμα νερά, για ν΄ αποφύγω τα κοφτερά σαγόνια των σαρκοφάγων που έρπουν ύπουλα και απειλητικά όλο και πιό κοντά μου.
Χρώματα που χάνουν την υφή τους και κείνο το κρυφό τους νόημα, μπερδεύουν τις κινήσεις, τις πράξεις μου.
Παράξενες φιγούρες με προσπερνούν και κοροϊδευτικά κοιτούν τις αδυναμίες και τους φόβους μου.
Θόρυβος δυνατός έρχεται να ταράξει τις ησυχασμένες σκέψεις μου. Με κόπο πολύ φυλάω τα μάτια, μην με τυφλώσουν οι γλοιώδεις αστραπές τούτης της μακάβριας καταιγίδας που ξεσπά ξανά και ξανά στον ρυτιδιασμένο απ΄ τα γιατί, ουρανό μου.
Κουράζει η ζωή, είναι αλήθεια και η κούραση ετούτη με τρομάζει.
Χαμένα χρόνια, χαμένοι κόποι χωρίς χαμόγελα και ευτυχίες, αγάπες απατηλές, ψεύτικες περνούν σαν ταινία από μπροστά μου και καίνε τα μάτια σε φλόγες από ματαιότητα και μοναξιά φτιαγμένες.
Άραγε θ΄ αποκτήσω ποτέ κάτι περισσότερο από αναμνήσεις και χαμένα όνειρα;
Οι καρδιές γιατί είναι τόσο άδειες και δισταχτικές;
«Πρέπει να φιλιώσεις με τον εαυτό σου», μου είπαν κάποιοι. Μα ποιά είναι η φιλία θαρρώ πως δεν γνωρίζω, και δύσκολα θα βρώ εκείνο που τη θωριά του δεν την ξέρω.
Κάποιες υποψίες της μορφής αυτής έχω μονάχα, μα ίσως είναι κι αυτές ψεύτικες κι απατηλές.
Δεν ξέρω. Λύτρωση στο σκοτάδι δεν μπορώ να βρώ. Το φώς πάλι είναι τόσο μακρινό που να το φτάσω δεν μπορώ.
Κάπου κάπου, μια αχτιδίτσα ελπίδας έρχεται να ταράξει την τόσο εύθραυστη κι επικίνδυνη ισορροπία μου. Αυτή η μικρούλα αχτίδα έρχεται και φεύγει, παίζει τρελλά παιχνίδια με τις αισθήσεις και στέλνει ηδονικά μυνήματα στο κορμί μου. Τρελλός και ξέφρενος χορός αρχίζει. Χορευτές όλες οι ίνες, όλα τα κύτταρα, όλο το είναι μου.
Θέλω να ζήσω και δεν μ΄ αφήνουν.
Θέλω ν΄ αγαπήσω και παγώνουν την καρδιά μου.
Θέλω να φωνάξω και φυλακίζουν την φωνή μου.
Θέλω να χορέψω και αλυσοδένουν τα πόδια μου.
Θέλω να νιώσω και κόβουν κομμάτια τα αισθήματά μου να μην τα βάλω σε τάξη.
Θέλω ν΄ αγγίξω και σχίζουν τα χέρια μου.
Θέλω να χαρώ και ληστεύουν τα χαμόγελά μου.
Θέλω ν΄ αγαπηθώ και με καταδικάζουν σε μοναξιά.
Θέλω να δημιουργήσω και μου στερούν τις ευκαιρίες θυσία στους τύπους.
Θέλω να κλάψω και μου στεγνώνουν το δάκρυ.
Θέλω να γεννήσω και το κορμί μου στέρφο κάνουν.
Θέλω να πετάξω και κλέβουν καψαλίζουν τα φτερά μου.
Θέλω να φύγω απ΄ εδώ κι όλες οι πόρτες μου κλειστές.
Θέλω να θέλω και μου στερούν τη βούληση με νόμους.
Θέλω να σκεφτώ και τις ιδέες μου απομονώνουν αντιγράφουν.
Θέλω να γράψω και μου τελειώνουν το χαρτί μου.
HΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡAΨΩ ΚΙ ΑΛΛΑ, ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟ ΧΡΌΝΟ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ;
Χριστίνα Σαββατιανού / 1986
Υ.Γ. το παραπάνω κείμενο έχει καταχωρηθεί κατά λάθος σε δύο δικτυακούς τόπους σε άλλο όνομα και το είδα σήμερα... να προσέχετε ιδιαίτερα στις ιδιότητες των κειμένων κατά την αποθήκευση να αναγράφεται το όνομά σας, όσοι γράφετε και στέλνετε κείμενά σας σε αρχεία του word από διάφορους υπολογιστές, για να αποφεύγονται τέτοια λάθη... ή και απώλεια πνευματικής σας εργασίας
19 Μαρ 2007
Για τον φίλο μου τον Αshur
Νότες παλιές ξαναφέρνουν στη μνήμη του λουλουδιασμένα της νιότης χαμόγελα,
Είκοσι χρόνια έρωτας ριζωμένος σε ψυχή διψασμένη... Τη ζει στης κάθε μέρας το ξημέρωμα την αγκαλιάζει στης κάθε νύχτας το χαλάρωμα...
Το ανεκπλήρωτο όνειρο της νιότης του, το χαμόγελό της, μια ζωή μαζί της, κυλάει σαν αίμα στις μεσήλικες φλέβες του, δεν μπορεί να την αφήσει, δεν μπόρεσε ποτέ, είκοσι χρόνια τώρα, έφυγε, έχτισε τη ζωή του αλλού, αλλά εκείνη μέσα του πάντα, την κουβαλάει φτιάχνει ζεστές εικόνες μέσα του τους χειμώνες και δροσερά λιμάνια τα καλοκαίρια... ξαποσταίνει στη σκέψη της...
Η θύμησή της έντονη, δεν την αφήνει να ξεθωριάσει... την ακούει, την βλέπει την αφουγκράζεται, είναι πάντα μερικά βήματα κοντά, μετρα χιλιάδες μακριά, της γράφει ιστορίες, ζει μέσα τους όλα εκείνα που δεν τόλμησε ποτέ να πει... την αγγίζει της προσφέρει την απολαμβάνει σε κάθε στίχο σε κάθε λέξη σε κάθε γράμμα...
Η ζωή του γίνεται ένα με το χαμόγελο το παιδιακίσιο της κάθε που κοιτάζει τα παιδιά του, ονειρεύεται ότι είναι και δικά της... και η ψυχή του αλαργεύει, εκεί στην Ελλάδα τότε που σπούδαζε, τότε που το χαμόγελο της του κανε συντροφιά, τότε που παιδούλα ατίθαση σκανδαλιές σκάρωνε και μοίραζε ένα γύρο... κι αυτός σιωπή, δεν μίλησε ποτέ... σφάλισε την καρδιά του κι έφυγε....
Κάθε που κοιτάζει το σπίτι που φτιαξε, θαρρεί πως ειν το χέρι της που το στόλισε κι ανασαίνει ανακουφισμένος, κάθε που ακούει νότες και λόγια ερωτευμένα, νιώθει πως ειναι εκείνης λόγια για κείνο που δεν έζησε μαζί της, για κείνο το όνειρό του που δεν τόλμησε στης μέρας την ποδιά να το απιθώσει...
Δεν της μίλησε ποτέ, στάθηκε φίλος πιστός, είκοσι χρόνια τώρα...
μόνο στα όνειρά του την αγκάλιασε μόνο στα όνειρά του τον ερωτεύτηκε... μόνο στα όνειρά του ζει μαζί της, κι αυτή η ζωή του ειναι η πιο πραγματική... η πιο αγαπημένη
Μούσα και έμπνευση, αποκούμπι και ελπίδα του είκοσι χρόνια τώρα, κι άλλα τόσα αν χρειαστεί.. Δεν θα τη διώξει ποτέ απ την καρδιά του, κι η σκέψη του παραδομένη θα ναι όσο ζει σε κείνο το λαμπρό χαμόγελο εκείνο που θυμάται, εκείνο που δεν ξεθωριάζει εκείνο που αγαπά....
Τι ναναι εκείνο που τους έρωτες της νιότης τους ανεκπλήρωτους κρατάει πάντα ζωντανούς?
Χριστίνα Σαββατιανού / 19-03-2007
18 Μαρ 2007
Λέξεις χωρίς σκοπό
διάφανη απόψε η ματιά σου, διάφανη κι η ψυχή... κι ο κόσμος από τσίτι αραχνοϋφαντο φτιαγμένος
κάψε τα βιβλία με τα λόγια τα σπουδαία, φτύσε τις προκατασκευασμένες ιδέες που σε ποτίσαν, όλες εκείνες τις δικαιολογίες που σε κάνουν να αδρανείς πέταξε, κι έλα να ανακαλύψουμε τον κόσμο απ την αρχή...
να γίνουμε φιλόσοφοι, θεοί, κι ανθρώποι, να γίνουμε παιδιά και ζώα και δέντρα, να ενωθούμε με της γης και του ουρανού τα θαύματα...
φύγε απ το βόλεμα και έλα να ζήσεις κι εσύ...
θυμήσου, η ευτυχία δεν είναι στα πολλά, αλλά σε κείνα που αξία μοναδική έχουν... κι είναι τόσο λίγα! μια κουβέντα, μια ματιά, δυο τρεις λέξεις ένας ήχος κι ενα χρώμα...
όλα διάφανα απόψε... κι η ζωή απλή... παιδικό τραγούδι μοιάζει από γραμμόφωνο παιγμένο...
ξεβολέψου μην αργείς... θα ξημερώσει...
Χριστίνα Σαββατιανού / 18-03-2007
Τρεισίμιση λεπτά....
Τρεισίμιση λεπτά δημοσιότητας... αναγνώριση, ευκαιρία να κάνει εντύπωση! ευκαιρία να μιλήσει...
Μετά σιωπή, κλείνει η κουρτίνα και μένει εκεί, μόνος, με την αναμασημένη ιδέα που του φορτώσαν, τοτε που ήταν παιδί... με αυτή που μυρηκάζει σαράντα χρόνια τώρα...
Τρεισίμιση λεπτά ήταν σπουδαίος, τον βλέπαν όλοι, ξεστόμισε μια θορυβώδικη γνώμη, μαζί με τους υπόλοιπους που αλυχτούσαν σαν μανιασμένα σκυλιά, αν τον άκουσε κάποιος θα νιώσει καλά...
τρεισίμιση λεπτά, όλη η ζωή του...
Σκέψεις που σκούριασαν απ της αναμονής την υγρασία, καλοραμένα ρούχα που τσαλακώθηκαν μέσα στα χρόνια, και λίγη πούδρα να μη γυαλίζει ο ιδρώτας, όλη η ζωή για αυτά τα τρεισίμιση λεπτά...
Πόσο λίγα ήταν τελικά....
Μόνο τρεισίμιση λεπτά... κι όμως χώρεσε μέσα τους, πόσο μικρός ήταν!
Χριστίνα Σαββατιανού / 18-03-2007
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)