κάτι ξεφεύγει

όλα μοιάζουν τόσο λίγα...
κάτι εκεί έξω καταφέρνει και ξεφεύγει της στιγμής...
στέκεσαι στην άκρη και περιμένεις την επόμενη, την επόμενη, μεχρι που κοιτάς πιο προσεκτικά, και εχουν τελειώσει οι στιγμές...
κάτι ξεφέγει θαρρώ της ηδονής, της σκέψης, της πράξης...
κι όλα μοιάζουν τόσο λίγα...
κάτι ξεφεύγει συνεχώς και τα παιδιά σε φυλακές γκρίζες αχνοφέγγουν
κάτι που λείπει τους κλέβει χαμόγελα και παιχνίδια...
κάτι ξεφεύγει κι ολα τοσο λίγα...
κάτι ξεφεύγει κι οι νότες παράξενα ηχούν...
κάτι λείπει της στιγμής, και η χαρά δεν στέκει στην αυλή...
κάτι μικρό ανεπαίσθητο βουβό που θα κανε το βιός περιπέτεια...
μα ακόμη περιμένεις, σε γωνιές πνιγμένες υποψία,
και στεκεις αμήχανα...
κάτι ξεφεύγει συνεχώς....
μήπως εισαι εσύ φτωχέ καρτερικέ ανθρωπάκο?...
κάτι ξεφεύγει και δεν ξερω τι
ίσως εσύ, ίσως εγώ, ίσως όλοι, όλοι κάπου αλλού

Χριστίνα Σαββατιανού 02-01-2010

Douglas Adams: Parrots the Universe and Everything

Λέξεις αταιριαστες.

Ταξίδι αλώβητο...
νυχτα και μερα ντύνονται φωτιές...
κύκλος ατέρμονος κλειστός.... να λυτρωθεί γυρεύει....
σιωπή κι αέρας... συντροφοι πιστοί...
εκεί στης καρδιάς το υφάδι πάνω....
μεθά και ξαναφεύγει.-

(Χριστίνα Σαββατιανού - 01*01*2010)



ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

Ευχές... (λέμε τώρα....)

Εύχομαι ακόμα πιο απάνθρωπο, ακόμα πιο σπαρακτικό, ακόμα πιο άθλιο το 2010, έτσι που να κάνει τον κάθε homo noikokyroulis... να λυσσάξει!

δεν ειν καλή ευχή??? μπορεί να δουλέψει!!! αληθεια εχει σπουδαίες προοπτικές....

Μακρινοί Δρόμοι... αλλιώτικοι...

ξέρεις, οι δρόμοι τη νύχτα, έτσι άδειοι μιλούν πιο δυνατά, και τα φώτα, τα γράμματα το κλειστά παράθυρα, οι άδειες βιτρίνες που ζωντανεύουν στο σκοτάδι, τα βήματα που περασαν και χαράχτηκαν πανω τους, κουβαλούν μια γλυκειά θλίψη, μικρό τριανταφυλλένιο αγκάθι... που γλυκά πονάει...

οι ανθρωποι βουβαίνονται προσμένουν, και τα μάτια αδειάζουν όταν ο τόπος ειναι μακρινός.... νόστος κι ελπίδα, χαρμολύπη στης ξενιτιάς τα μονοπάτια...

αλλά που σαι, είναι κι η ψυχή εκεί στη γωνιά του δρόμου, δίπλα στην αράβικη τη πινακίδα, πανω στα βήματα που πέρασαν κι αφησαν σκονη, στα σκουπίδια που παρασύρει ο αέρας, στη σιωπή της μοναξιάς που κοιμάται κατω από το χαρτόκουτο, μεσα στις νότες και στις σκέψεις μας... στις γραμμές των ποιημάτων και στα όνειρά σου...

παντού ειναι ο τόπος σου, εκεί που ημερεύει η ψυχή, παντού...

Χριστίνα Σαββατιανού
11-4-2006