Αντε καλά να περάσετε βρε παιδιά...

Οι αναχωρητές (ένα όνειρο)

Οι αναχωρητές

από την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
17 Μαρτίου 2008, 16:58

της Γεωργίας Ευσταθίου

Ανθρωποι της πόλης, καριερίστες ή πολυάσχολοι, με καλές επαγγελματικές και οικονομικές προοπτικές, δεν άντεξαν άλλο τους γκρίζους τσιμεντένιους τοίχους, τους πηγμένους από την κίνηση δρόμους και το άγχος που κόντευε να τους πνίξει και έκαναν πράξη τον γνωστό στίχο «Θα τα βροντήξω όλα και θα φύγω».

Οσοι έφυγαν άρον άρον από την πόλη δεν το σκέφτηκαν πολύ. Οι περισσότεροι τα μάζεψαν εν μια νυκτί και απλώς δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Επέλεξαν έναν διαφορετικό, πιο χαλαρό τρόπο ζωής είτε σε κάποια κωμόπολη είτε σε χωριά που βρίσκονται μέσα στο πράσινο και στην ηρεμία. Καθένας ζει με τις συνέπειες των αποφάσεών του, θετικές και αρνητικές. Κανείς από όλους όσοι μας μίλησαν δεν έχει μετανιώσει για τη «φυγή» του. Το αντίθετο μάλιστα...

Δημήτρης Γρυπάρης, 47 ετών, Οξίλιθος Εύβοιας «Πήγα στο χωριό για Πάσχα και δεν ξαναγύρισα»
Από την Αθήνα έχω φύγει εδώ και 14 χρόνια. Μεγάλωσα στην Αθήνα όπου ζούσα μέχρι τα 33 μου. Μαζί με τα αδέρφια μου είχαμε ένα μαγαζί με ανταλλακτικά αυτοκινήτων - συνεργείο στο Μοσχάτο. Με κούρασε η Αθήνα. Δούλευα 10-12 ώρες σε καθημερινή βάση, νορμάλ πράγματα δηλαδή για την Αθήνα. Μαγαζί - σπίτι, σπίτι - μαγαζί. Αυτή ήταν η ζωή μου στην πόλη. Αν προσθέσεις φυσικά και την κίνηση που μου έτρωγε πολλές ώρες από τη ζωή μου.

Από παιδί ήθελα να ζήσω κοντά στη φύση. Ενα Πάσχα ήρθα για διακοπές στο χωριό και δεν ξαναγύρισα στην Αθήνα. Τους είπα: «Δεν έρχομαι πίσω. Θα μείνω εδώ». Το χωριό μου, ο Οξίλιθος, είναι ένα πανέμορφο μέρος, καταπράσινο. Η ζωή μου είναι εντελώς διαφορετική. Λόγω της υπερβολικής αγάπης μου για τα ζώα αποφάσισα να φτιάξω μια φάρμα, την οποία έχω τα τελευταία επτά χρόνια. Αυτή είναι η ευτυχία μου. Φροντίζω περίπου 60, 70 ζώα. Εχω στρουθοκάμηλους, άλογα, σκυλιά… Δεν υπάρχουν ώρες «δουλειάς» γιατί κάνω αυτό που αγαπάω, ο χρόνος μου περνάει ευχάριστα. Ξυπνάω χαράματα για να φροντίσω τα ζωάκια μου, κάνω συνέχεια βόλτες στο πράσινο, στα βουνά, στη φύση. Τα φροντίζω όλα λίγο «ινδιάνικα» χωρίς λιπάσματα και φάρμακα. Πηγαίνω με τα σκυλιά μου στο ποτάμι και παίζουμε. Και το γλέντι, γλέντι. Μαζευόμαστε αρκετά βράδια με φίλους και ακούμε τις πενιές και τα νησιώτικά μας.

Το τίμημα είναι ότι εδώ είμαι μόνος μου. Η οικογένειά μου ζει ακόμη στην Αθήνα, αν και με την πρώτη ευκαιρία με επισκέπτονται. Από την άλλη στην Αθήνα όλοι είναι πιο μόνοι τους. Νομίζουν ότι είναι με παρέα αλλά κυριαρχεί η μοναξιά. Τουλάχιστον εδώ πέρα ξέρω ότι είμαι μόνος μου, τελεία και παύλα. Τα αδέρφια μου μού λένε ότι είμαι τρελός που σηκώθηκα κι έφυγα, ότι την ψώνισα και τέτοια. Κι εγώ τους απαντάω: «Γιατί να είμαι γνωστικός;». Ζω με την καρδιά μου και όχι με την τσέπη μου. Τα οικονομικά είναι δυσανάλογα σε σχέση με την Αθήνα. Εχει στοιχίσει πολύ η φάρμα και δεν αποδίδει όσο θα έπρεπε. Βέβαια δουλεύω με φίλους, δεν είμαι έμπορος. Περιουσία δεν είχα ποτέ μου, περιουσία μου είναι η ψυχή μου.

Μαρία Λαδικού, 38 ετών, Μέγαρα «Είμαι τυχερή που μπορώ να μεγαλώσω το παιδί μου»
Στο Μαϊάμι της Φλόριντα γεννήθηκα και μεγάλωσα. Οι γονείς μου είναι Ελληνες, ο πατέρας μου από την Κω και η μητέρα μου από τα Μέγαρα. Ερχόμουν στην Ελλάδα κάθε χρόνο για διακοπές και είχα καημό να μείνω εδώ. Εφυγα από την Αμερική όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι, το 2001. Στο Μαϊάμι ήμουν διευθύντρια μιας πολύ καλής τράπεζας και έπαιρνα πολλά χρήματα. Εργαζόμουν όμως πολύ. Τουλάχιστον 12 ώρες καθημερινά, 6 μέρες την εβδομάδα. Τα μαγαζιά εκεί δεν κλείνουν όπως εδώ. Χρειαζόμουν οπωσδήποτε αυτοκίνητο και για να πάω στη δουλειά μου οδηγούσα δύο φορές την απόσταση Μέγαρα - Λουτράκι.

Ολοι στην Αμερική έχουν μια τρομακτική πίεση να αποκτήσουν λεφτά και να κάνουν καριέρα. Αν είσαι 18 χρονών και εξακολουθείς να μένεις με τους γονείς σου σε θεωρούν παράξενο. Στα Μέγαρα βρέθηκα λόγω του άντρα μου, ο οποίος είναι από εδώ. Η ζωή μου είναι ήρεμη και ο χρόνος μου κυλάει δημιουργικά για εμένα και την οικογένειά μου. Πρόσφατα αποκτήσαμε μια κορούλα. Εχω τον χρόνο να μεγαλώσω το παιδί μου, είμαι τυχερή. Οταν πρωτοήρθαμε έκανα ιδιαίτερα αγγλικών σε παιδιά και εργαζόμουν στην επιχείρηση του άντρα μου, ένα μαγαζί με ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Τώρα δεν εργάζομαι. Να μεγαλώσει λίγο το παιδί και θα δουλεύω περιστασιακά. Εξάλλου ο άντρας μου τα καταφέρνει. Οικονομικά τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ό,τι στο Μαϊάμι. Η εταιρεία μου μού έδινε μετοχές, μπόνους, είχα σιγουριά, εδώ δεν έχω. Βασίζομαι περισσότερο στον άντρα μου και στην οικογένειά μου.

Μου λείπουν οι φίλες μου από την Αμερική και οι ευκαιρίες που δίνονται στους ανθρώπους. Η διασκέδαση δεν μου λείπει. Βγαίνουμε συχνά, πηγαίνουμε εκδρομές, βρισκόμαστε με φίλους. Εδώ όλοι είναι πιο κοντά, υπάρχει ένα πιο «κλειστό δίκτυο», υπάρχει επαφή μεταξύ των ανθρώπων. Στο Μαϊάμι δεν υπάρχει καμία επικοινωνία. Επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ που δεν χρειάζεται να οδηγώ, που δεν έχει κίνηση, που δεν νιώθω πίεση. Περπατάω, έχω χρόνο για μένα, διαβάζω τα βιβλία μου, έχω γίνει σπιτόγατα. Δεν έχω μετανιώσει που έφυγα και δεν με νοιάζει αν δεν ξαναπάω ποτέ.

Βασίλης Κατσούπας, 43 ετών, Κουκλιοί Ιωαννίνων «Μπούχτισα από το άγχος, την κίνηση και την απελπισία»
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, σπούδασα περιβαλλοντολόγος και εργαζόμουν για τη WWF αλλά και στην οικογενειακή μας επιχείρηση, ένα εστιατόριο. Εφυγα το 1996 και πήγα στον Καναδά μέχρι το 2003. Από τότε έχω εγκατασταθεί στα Γιάννενα, στους Κουκλιούς. Εχω ένα εστιατόριο στο χωριό Βίτσα, στα Ζαγόρια, με σπεσιαλιτέ τα μανιτάρια τα οποία μαζεύω σε κάθε ευκαιρία αλλά και καλλιεργώ σε μια έκταση δίπλα στο σπίτι μου. Στην Αθήνα είχα μπουχτίσει. Πολύ άγχος, κίνηση, απελπισία, έλλειψη ποιότητας ζωής. Εγώ ήθελα ηρεμία και καθαρό αέρα. Στο χωριό είχα περιουσία και συγγενείς.

Η οικογένεια μου μού έλεγε: «Τι πας να κάνεις; Δεν θα τα καταφέρεις, γύρνα πίσω» κ.τ.λ. Υστερα κατάλαβαν και θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα. Δεν είμαι παντρεμένος αλλά η σύντροφός μου παράτησε κι αυτή την πόλη και είμαστε μαζί εδώ. Σηκώνομαι το πρωί, μαζεύω μανιτάρια, κάνω τον περίπατό μου και στη συνέχεια ετοιμάζομαι για το εστιατόριο. Οδηγώ περίπου μισή ώρα μέσα στο δέντρα και στα βουνά. Αλλη διάθεση, καμία σχέση με αυτή της πόλης. Δεν έχω κανένα άγχος και καμία αγανάκτηση.

Εχω αποβάλει όλα τα -ισμένος όπως αγανακτισμένος, τσαντισμένος. Το μόνο που έχω κρατήσει είναι το ευτυχισμένος. Ξυπνάω με τα πουλιά, και την άνοιξη κοιμάμαι με τ’ αηδόνια. Κάποιες φορές μας λείπει το σινεμά, η μεγάλη καφετέρια, η έξοδος. Κατεβαίνουμε στα Γιάννενα και ξεδίνουμε. Στην Αθήνα πηγαίνω 2-3 φορές τον χρόνο για ολιγοήμερες διακοπές. Τα έξοδα σε σχέση με την Αθήνα είναι λιγότερα. Βέβαια, αν είχα αυτή την επιχείρηση στην Αθήνα, θα ήταν πιο προσοδοφόρα, αλλά δεν είμαι άπληστος. Μια χαρά είμαι οικονομικά. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν έχουμε γραμμή ADSL, μόνο Dial Up!

Αννα Κοκκαλάκη, 28 ετών, Πύλι, Κως «Οταν πρωτοήρθα δεν είχα ούτε ζεστό νερό ούτε τηλεόραση»
Στη Νέα Υόρκη γεννήθηκα και μεγάλωσα. Οι γονείς μου είναι Ελληνες και έτσι ερχόμασταν πολύ συχνά στην Ελλάδα για διακοπές. Εφυγα από την Αμερική τον Δεκέμβριο του 2001, μετά τους Δίδυμους Πύργους και ήρθα στο σπίτι των γονιών μου στην Κω. Μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές μου στις Τουριστικές Επιχειρήσεις και η σχολή μου μού είχε βρει δουλειά σε μια πολύ καλή αλυσίδα τουριστικών πρακτορείων. Δεν μπορούσα όμως να μείνω άλλο στη Νέα Υόρκη. Δεν μου άρεσε η ζωή. Βγαίναμε μόνο Σαββατοκύριακα με τις φίλες μου, οι αποστάσεις είναι τεράστιες, η επικοινωνία με τους ανθρώπους είναι ανύπαρκτη. Πολλή βαβούρα, μηδέν χρόνος για τον εαυτό σου, κύρια διασκέδαση η τηλεόραση, ο καθένας για την πάρτη του… Είναι ζωή αυτή; Ηθελα σχεδόν μία ώρα για να πάω στη σχολή μου. Κι άλλη τόση για να γυρίσω αν δεν είχε πολλή κίνηση.

Η βραδινή ζωή της Νέας Υόρκης δεν μου λείπει. Βέβαια τα clubs και τα μαγαζιά της δεν συγκρίνονται με αυτά στην Κω. Στην Αθήνα είναι πιο προχωρημένη η διασκέδαση. Το μόνο που μου λείπει είναι τα μεξικάνικα και τα κινέζικα φαγητά! Τις πρώτες εβδομάδες που εγκαταστάθηκα στην Κω δεν είχα ούτε ζεστό νερό ούτε τηλεόραση. Οι γονείς μου είχαν τρελαθεί: «Πού πας μόνη σου;», μου έλεγαν. Οταν κατάλαβαν ότι ήμουν εντάξει ηρέμησαν. Δούλεψα πέντε χρόνια σε τουριστικό γραφείο του νησιού, αρραβωνιάστηκα και τώρα βοηθάω σε ένα άλλο γραφείο για λίγες ώρες. Οικονομικά τα πράγματα είναι πιο στριμωγμένα σε σχέση με τη Νέα Υόρκη. Εδώ παίρνεις λίγα και πληρώνεις πολλά. Θα σταματήσω όμως εντελώς τη δουλειά γιατί ο άντρας μου τα καταφέρνει μια χαρά. Εχω γίνει νοικοκυρά.

Βασίλης Σκουρλής, 49 ετών, Ορολόγιο Εύβοιας «Η φυγή μου από την Αθήνα είναι το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει»
Στην Αθήνα έμενα μέχρι το 1998 και δούλευα 22 χρόνια ως εκτελωνιστής στο λιμάνι του Πειραιά. Μαζί με τη γυναίκα μου πήραμε τα παιδιά μας, που δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη το σχολείο, και φύγαμε. Είχαμε βαρεθεί, θέλαμε κάτι καλύτερο. Η ποιότητα ζωής στην Αθήνα ήταν ένα μεγάλο μηδενικό. Στο χωριό έχουμε ποιότητα ζωής μέρα, νύχτα. Τα παιδιά μου ξυπνάνε μέσα στο πράσινο, παίζουνε στη φύση, καλλιεργούμε τον κήπο μας. Εχουμε δικά μας μελίσσια. Ο γαμπρός μου είναι τρελός με το μέλι και μας έβαλε και εμάς σε αυτό το χόμπι, που το έχουμε κάνει σχεδόν δουλειά. Εγώ έχω αγοράσει ένα ταξί και το δουλεύω. Οικονομικά είμαστε πολύ καλύτερα από ό,τι στην Αθήνα. Ολα είναι πιο φτηνά και έχουν ποιότητα.

Κάποιες φορές τα παιδιά γκρινιάζουν λίγο γιατί θέλουν να διασκεδάσουν. Η ζωή μας όμως είναι ακριβώς αυτό που θέλαμε. Εγώ συμβουλεύω τα παιδιά μου να μη ζήσουν στην πόλη όταν μεγαλώσουν. Να μείνουν στην επαρχία.

Μάρα Λούφα, 36 ετών, Αντίπαρος «Στην Αθήνα ήμασταν υπάλληλοι, εδώ είμαστε άνθρωποι»
Μέναμε στα Βριλήσσια με τον άντρα μου και τον γιο μας που ήταν σχεδόν 2 χρόνων. Ημουν δασκάλα πιάνου και μουσικοκινητικής σε παιδάκια. Ο άντρας μου ήταν φαρμακοποιός αλλά δούλευε ως ιατρικός επισκέπτης. Φύγαμε από την Αθήνα πριν από τρία χρόνια. Στην Αντίπαρο ήρθαμε τυχαία. Δεν έχουμε περιουσία ή συγγενείς εδώ. Απλώς θέλαμε να ζήσουμε σε ένα ήσυχο μέρος, κατά προτίμηση νησί, και προέκυψε η Αντίπαρος. Η οικογένειά μου εξακολουθεί να μένει στην Αθήνα και το μόνο που μου λένε είναι: «Καλά έκανες».

Ο άντρας μου άνοιξε δικό του φαρμακείο κι εγώ εργάζομαι λιγότερο σε σχέση με την Αθήνα όπου έκανα 7-8 ώρες την ημέρα. Οικονομικά δηλαδή είμαστε πολύ καλύτερα. Το αυτοκίνητο το χρειάζομαι μόνο όταν πηγαίνω σε κάποια άλλα χωριά ή όταν περνάω με το καραβάκι απέναντι στην Πάρο γιατί διδάσκω και εκεί. Δεν άντεχα άλλο την κίνηση και την τρέλα της Αθήνας. Τρέχαμε σαν τους παλαβούς, το παιδί ήταν συνέχεια στον παιδικό σταθμό και στο σπίτι το κρατούσε μια κοπέλα.

Τώρα αποκτήσαμε ποιότητα ζωής. Εχουμε χρόνο για εμάς και για το παιδί μας. Πηγαίνουμε εκδρομές, βόλτες στη θάλασσα, αναπνέουμε καθαρό αέρα. Το παιδί έχει τον δικό του κήπο και αυτή είναι η χαρά του. Νυχτερινή ζωή δεν υπάρχει ιδιαίτερη. Δεν μας νοιάζει όμως. Είδαμε την εναλλακτική της Αθήνας και δεν μας άρεσε. Το καλοκαίρι τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από την πλευρά της διασκέδασης. Τον χειμώνα μαζευόμαστε στο σπίτι μας. Φυσικά και δεν έχω μετανιώσει που έφυγα, κάναμε την επιλογή μας και αυτή μας επιβεβαιώνει καθημερινά.

Σέφη σε ευχαριστώ που μου έστειλες αυτό το δημοσίευμα :)