Νυχτας απορίες...

Όταν ξεφτίζει η ψευδαίσθηση, αρχίζει η ζωή...
μαζί της φέρνει όλα εκείνα που αρνούμαι να κοιτάζω, γιατί με πονούν, μαζί της φέρνει όλα εκείνα που με κάνουν να φωνάζω, γιατί με βαραίνουν...

Όταν τελειώνει το παραμύθι που έπλασα, μένει η μέρα στεγνή, γυμνή... Κοιτάζω και φοβάμαι, δεν μιλώ, λουφάζω και κοιτώ...

Τότε είναι που τα μάτια δακρύζουν, γιατί βλέπουν τα αληθινά χρώματα κι όχι εκείνα που η σκέψη μου ορίζει... κι η ψυχή σκίζεται απ το θόρυβό τους, κομμάτια ανύπαρκτα, σε παζλ που χλευάζει γίνεται...

Τότε παύω να ερωτεύομαι, τότε αρχίζει η οργή, και η φωνή από χαδιάρα γίνεται κραυγή, και το χέρι από τρυφερό γίνεται γροθιά... να σπάσει το γυάλινο τείχος ποθεί, μα η δύναμη λίγη, η ελπίδα λιπόθυμη...

Όταν η αυταπάτη γκρεμίζεται, αρχίζει η μέρα, η μέρα που μου ορίσανε, εκείνοι που δεν διάλεξα... η μέρα που δεν έχει ουρανό, τον κρύβει το τσιμέντο και το γυαλί τους, η μέρα που δεν έχει άνοιξη γιατί τα λουλούδια γίνηκαν θεμέλια για τα όμορφα σπίτια τους στα δάση που μου δίναν κάποτε αέρα κι όνειρα, και χώρο να παίζω...

και τότε ο έρωτας γίνεται ακίδα στην καρδιά, και κείνη η παιδική ιδέα ότι με όλα είμαι ερωτευμένη γίνεται αστεία, πως να ερωτευτώ την ασχήμια;...

Όταν τα χέρια ροζιάζουν απ το μόχθο και τον κόπο, κι όταν το σώμα το σκάβει ο ιδρώτας, ποια μάτια είναι εκείνα που θα δούνε πίσω απ το ψέμα τούτο που μας κερνάνε την ομορφιά που λουφάζει τρομαγμένη;

Που είναι κρυμμένα τα παιδιά, θυμάμαι τη γειτονιά παλιά, λαλίτσες και γελάκια ήταν γεμάτη, σαν σπουργίτια και αηδόνια κελαηδούσαν... τώρα σιωπή, και θόρυβος, όχι γέλια, όχι λαλίτσες, κι η καλημέρα κουρνιάζει στα χείλη των τρελλών, τώρα τα παιδιά τα φυλακίσαν πίσω από οθόνες και μεσα σε τσιμεντένιους διαδρόμους παίζουν σκοινάκι... φυλακίζουν τη νιότη... την ελπίδα μας, φυλακίζουν το αύριο το δικό μας, το δικό τους... κι εγώ, εσύ, κοιτάζουμε, σιωπούμε, ακολουθούμε... πες μου τι να ερωτευτώ; τα σταχτιά τους μάτια, και τα κιτρινισμένα μάγουλα; τη σιωπή μου; την αδράνειά μας; τι να ερωτευτώ που να εμπνέει; τι θα ζωντανέψει τα όνειρα;

Τι να ερωτευτώ, με τι καρδιάς απομεινάρι, που μου κλέβουν τον κόσμο μου μέρα τη μέρα, σταγόνα τη σταγόνα; που ορίζουν το συναίσθημά μου το ρυθμίζουν σε φόβο μόνο να πλησιάζει, σε αγωνία, σε αγώνα σε λειψή ελπίδα για ένα τώρα τόσο φτωχό και αδέξιο, και για ένα αύριο τόσο μα τόσο άχρωμο... πες μου πως να ερωτευτώ;

Τι να ερωτευτώ; και πως να συνεχίσουν οι λέξεις να αναβλύζουν; να αγγίζουν; πως;

Εσεις οι νέοι τι ερωτεύεστε;

Χριστίνα Σαββατιανού / 15-03-2007

"ΠΑΡΕ ΜΕ"

Έλα πάρε με, μακριά από δω,
πάνω σε χάρτινη βαρκούλα
Να σεργιανίζουμε πέλαγα, χαμόγελα σπαρμένα.

Μες στου ουρανού τα' αντάριασμα,
πάνω στο μωβ του ουράνιου τόξου,
πάρε με σε μέρη φωτεινά,
χωρίς σκοτάδια και βροχές,
χωρίς το γκρίζο το μουντό.

Πάρε με, με μια πλεξούδα αγριοφράουλες,
βατόμουρα και κράνα στόλισέ με,
να με κοιτάς και καλοκαίρι να γεύονται τα μάτια σου, θερμό.

Στις μυρωδιές της πιο κόκκινης τριανταφυλλιάς επάνω πάρε με,
Να παίξουμε κυνηγητό και γαργαλητά που μου αρέσουν τόσο.

Έλα πλέξε μονοπάτια, με κείνου του αστεριού που πέφτει την τροχιά,
Και στης πεθυμιάς τα όνειρα πάρε με μια βόλτα χωρίς επιστροφή.

Πούπουλα από αγγέλων φορεσιά βάλε κι εσύ κι εγώ,
και πάρε με σε πανηγύρια ολονύχτια,
στου Διόνυσου τις συντροφιές - εσύ κι εγώ,
Αγγελούδια τα όνειρα αγνών παιδιών,
πάρε με, με αυτά να πλέξουμε αλήθειες.

Πάρε με, έλα μ' ένα πινέλο και λίγη μπογιά,
κόκκινη κίτρινη πράσινη γαλάζια,
ηδονές κι αναστενάγματα να ζωγραφίζουμε στους τοίχους.
Να γίνει η πόλη έρωτας.

Έλα κοντά με μύδια κι αχιβάδες,
κοχύλια κι αχινούς, να φτιάξουμε μεζέδες.
Πάρε με να μεθύσω απ' τη χαρά της συντροφιάς,
απόσταγμα ψυχής να με κεράσεις,
τραγούδια γελαστά να σε αντικερνώ.



Με ξύλινα τουβλάκια, παραμύθι να αρχινίσουμε
και για σοβά ένα φιλί στο στόμα για να δέσει.
Και μια σταγόνα από δροσιά της πάχνης
και μια φωτογραφία μας ασπρόμαυρη παλιά.

Πάρε με να σου φτιάχνω κινέζικα μακαρόνια
και ρύζι μυρωδάτο με χυμό απ' την καρδιά βγαλμένο.
Και για γλυκό, του γιασεμιού τα φύλλα να κερνώ.

Έλα πάρε με, παρέα στο βουνό,
τα ξωκλήσια να μετράμε
και κάθε βήμα ένα κερί στου έρωτα
και στης ψυχής το εικόνισμα, τάματα στην ελπίδα.

Πάρε με πάνω σ' ένα γαϊδουράκι,
σε πόλεις και χωριά, σε κάμπους, σε λιμάνια,
τον κόσμο να γυρίσουμε μαζί, εσύ - εγώ,
κι εκείνο το όνειρο το παιδικό.

Κουτρουβαλώντας να περάσουμε πεδιάδες και χωράφια
κι ας λέω πως φοβάμαι.
Πάρε με εσύ,
δώσε μου ένα μούσμουλο κι ο φόβος μου θα φύγει θα χαθεί.

Με μούρα και βατόμουρα μαβιά τριανταφυλλένια,
την πείνα μου να σβήσεις,
και στις σταγόνες που ξεστράτισαν στου στέρνου τις γωνιές,
πάρε με σαν παιδόπουλα, να κάνουμε βουτιές.

Του αστεριού το φέγγισμα στόλισε στα μαλλιά σου,
έλα τη νύχτα πάρε με, να πάμε εκδρομές,
σε γαλαξίες, σε τροχιές, μακριά από το γκρίζο,
μέσα στου χάους το κενό πάρε με, να με θες.

Λουλούδια από αγιόκλημα,
γιρλάντες να μου φτιάχνεις,
και στεφανάκια στα μαλλιά από λεμονανθούς.
Στης άνοιξης το ξάφνιασμα πάρε με ταξιδάκια,
εσύ - εγώ κι η μέλισσα χυμοί και ευωδιές,
κεράσματα και όνειρα, πάρε με να πάμε σε εξοχές.

Πάνω στο κύμα πάρε με,
στου δελφινιού τη ράχη,
ο άνεμος στην πλάτη μου χάδια ηδονικά,
στο στέρνο μου η ανάσα σου να σιγοτραγουδάει,
να πλατσουρίζεις στα ρηχά
κι εγώ βαρκάκια χάρτινα να στέλνω στους θεούς.

Μέσα στης μήτρας τον βυθό παλάτι να μου χτίσεις,
μην μ' εύρει η μοίρα η φτονερή και κλέψει τη ζωή.
Πάρε με εσύ στα χέρια σου κι εγώ κάστρα, προικιά θα σου χαρίσω,
σεντέφια και βιολιά,
να είσαι εσύ ο βασιλιάς, εγώ να είμ' η χαρά.

Πάρε με να, πάνω στο κλαδάκι της μυγδαλίτσας της νιας,
να γιομίσει ο κόρφος πέταλα λευκά,
να γίνει η ανάσα μου δροσιά και χάδι,
να σβήσει τη μικρούλα σου φωτιά.

Έλα πάρε με , στου χελιδονιού την φωλιά,
ζέστη να γίνω και γωνιά μικρή,
να θάλψω τα όνειρά σου,
τη νύχτα σου γιομάτη άστρια και πλανήτες,
στο όνειρο γόνιμος να γενείς

Έλα και πάρε με όπου θες...

Χριστίνα Σαββατιανού

Ένα εκατομμύριο υπογραφές για την αναπηρία...

http://stefosis.blogspot.com/2007/03/blog-post_16.html

How to Remove Spyware From Your PC

και κάτι χρήσιμο, από το περιοδικό PC World

* Visit the Spyware & Security Info Center for the latest in the fight
against spyware and spam:
http://www.pcworld.com/tc/spyware/?tk=nl_spxctr

Almost everyone needs to deal with spyware at one point or another.
This week we present PC World security expert Andrew Brandt's detailed
advice on how to recognize and remove spyware from your computer, plus
a review of the latest ZoneAlarm antivirus and antispyware security
suite. We've also got free software downloads that will protect you
from these nasties.

Top Story

"How to Remove Spyware From Your PC":
http://www.pcworld.com/article/id,129094/article.html?tk=nl_spxhow

Security Product Reviews

"ZoneAlarm Internet Security Suite 7.0":
This suite performs well and is easy to use, but it lacks a targeted
antiphishing component.
http://www.pcworld.com/article/id,129514/article.html?tk=nl_spxrvw

Free Security Software

AVG Anti-Virus:
Free program protects against viruses and hackers.
http://www.pcworld.com/downloads/file/fid,15202/description.html?tk=nl_spxdwn

Ad-Aware SE Personal:
This free antispyware program with a solid scanning engine lacks
real-time protection.
http://www.pcworld.com/downloads/file/fid,7423/description.html?tk=nl_spxdwn

Spybot Search & Destroy:
Perennial favorite antispyware tool has lots of settings.
http://www.pcworld.com/downloads/file/fid,22262/description.html?tk=nl_spxdwn

Μικρά ασυλόγιστα ταξίδια... (παραληρήματα στης νύχτας τις άκρες)

Ο πρίγκιπας σκόνταψε στου λουλουδιού το αγκάθι και τσακίστηκε ανάμεσα σε βρώμικες σελίδες που ξεψύχησαν δίπλα στη φωτιά δυο ματιών που γλάρωσαν απ' της ανάγνωσης την λησμονιά.. Πρίγκιπα να σου βάλω ιώδιο;

Κηδέψανε της νιότης ένα λουλούδι και έναν πρίγκιπα που ήξερε εκείνη, καλό ταξίδι λουλούδι, καλό σου ύπνο πρίγκιπα...

Και ένα τραίνο να τρέχει να κρυφτεί μην περάσουν τον καπνό του για λέξεις και το σκοτώσουν πριν μεγαλώσει...

Εμπρός και στο χορό της φλόγας με το νταούλι και δυο εικόνες που τις κάνει αγίες μια μαζική υστερία κάτι σαν τις λέξεις μου απόψε, και με κάλπικες δεκάρες περασμένες σε κλωστή να κουδουνίζουν κάλπικες νότες

Να χαζεύουν μέσα σε σχήματα κακής γεωμετρίας στραβές διατάξεις δήθεν ζωής και πρώιμα χαμένα νιάτα

Τα όνειρα ξεχάστηκαν και πνίγηκαν στης μέρας το πηχτό ζουμί.. έφτυσε πάλι η ζωή και βγήκαμε εμείς, εμείς που ενδίδουμε στης φύσης τα τερτίπια και σε κείνα τα μικρά φλογισμένα ταξίδια που η φαντασία τα έκανε λέξεις και οράματα γυάλινα θαμπά

Δίνω κλωτσιά στην ψεύτικη εικόνα μου και αφήνω εκείνη την άλλη τη λιγνή και χαμογελαστή να τρέξει να ακαλιάσει θύελλες και καταιγίδες.. Μικρή δροσιά στα χέρια μου και δυο μικρές ακίδες από κείνο το λουλούδι που του στέρησα τη ζωή τα μαλλιά μου να στολίσω.. ακόμα το αγαπώ

Ένας γέρος λειψός βαρκάρης στάθηκε για λίγο στο καρνάγιο... θυμήθηκε στης νιότης του τη γλύκα τότε που τα χέρια ατσάλι κι η καρδιά λεύτερη όξω απ'το σώμα ταξίδευε και καλωσόριζε τον πουνέντε στα λευκά πανιά... θυμήθηκε εκείνη τη φυσαρμόνικα που ζωγράφιζε στο κύμα τα μάτια της αγάπης του και τώρα στέκει σκουριασμένη στο τσεπάκι του τριμμένου απ το κύμα γιλέκου... θυμήθηκε και δάκρυσε...

O δυόσμος γέμισε χνούδι από το ξεφτισμένο χρωματιστό κορδελάκι των μαλλιών της... έτσι κλεισμένος στο κουτί της μνήμης της θολής που μοιάζει με τη λήθη... άραγε τι χρώμα να'χει τώρα ο ουρανός; θυμάμαι το γαλάζιο σαν έσμιγε με της νυχτιάς τη δροσερή ανάσα πως γινόταν ροδαλό... θαρρείς ντρεπόταν απ'το σμίξιμο... τα δευτερόλεπτα κάναν τη νύχτα αρχόντισσα και το γαλάζιο όνειρο της μέρας... ο ανθός της λεμονιάς δίπλα του το κοίταξε κι έδωσε μια ανάσα από το πιο γλυκό του άρωμα το τελευταίο... αφέθηκε να ταξιδέψει... να δεθεί κι αυτός μέσα στα χνούδια και στα ξέφτια... μήπως ήταν της καρδιάς μου;

Τούτος ο πόλεμος ζωή χαρίζει και αθάνατο νερό ποτίζει τις στρατιές που τον υπηρετούν, μην πάψει η ψυχή να ανασταίνεται, να συνεχίσουν οι πεθυμιές να αποπλανούνται, να θεριέψουν τα όνειρα να ταξιδεύουν με του καπνού τις γιρλάντες και να χορεύουν τα χαμόγελα....

Ναι κοίτα, σαϊτιές κεντάνε το νερό... μικρές παιχνιδιάρικες φιγούρες με φλογισμένα μάτια ξεπροβάλουν, είναι της ζωής τα παιχνιδίσματα που ξεγλιστρούν μαζί του.... πόσο χαζή ήμουν όταν στεκόμουν στο σκοτάδι...όμως η ανάσα μου με οδήγησε στην άφεση... Ξεκόλλησα μια μέρα με μια ανάσα βαθιά κι αντί να πνιγώ ταξίδεψα... κι από τότε στο δρόμο μου φλόγες και μυρωδιές ευχάριστες συναντώ σε κάθε γωνιά, σε κάθε σοκάκι. Κοίτα το φως, ναι πάντα σε οδηγεί αν δεν φοβηθείς στα μάτια να το βάλεις

Τα ταξίδια είναι μικρά, τα βήματα μεγάλα... τρέχει η ψυχή πιο γρήγορα με την ανάσα της χαράς παρέα, και τα τραγούδια την ακολουθούν και μπλέκονται στα ξέπλεκα μαλλιά της σαν μαγιάτικα κρίνα, μοσχοβολιές στον άνεμο σκορπώντας... κι εκείνη η φλογίτσα θεριεύει και χάνεται χωρίς να νοιάζεται για λογική.... απλά παιχνιδίζει με ορμή και τρυφεράδα κι όλες τις ίνες αγγίζει κείνες τις κρυφές....

Αλαργεύει ο φόβος πιο πολύ, στης προσμονής την σκέψη, και μέσα στις φυλλωσιές τρεμοπαίζει η ροδιά με του πάθους το φόρεμα ντυμένη και ξεγελάει ένα αγριοπούλι και του κλέβει μια ματιά.... Το τσιγάρο διέλυσε τη θολή καλημέρα και ο καπνός ανέβασε την ψυχή κοντά σε κείνο το βροχοσύννεφο, να πάνε μια βόλτα μαζί να πιουν και να μεθύσουν με τις στάλες και να ξεχαστούν στου όνειρου το διάβα το πολύχρωμο Ξημέρωσε ξανά και ο καπνός στάθηκε στης καλημέρας το κατώφλι να πάρει μιαν ανάσα ήρθε η ώρα του ονείρου μου

Πάλι σε μιαν ακτή ξέμεινα να κοιτάζω τον αφρό που τρεμοπαίζει και μου κλείνει το μάτι... Πιστή κι εγώ στην ακτή μου ξέχασα να πετάξω... Τα αστέρια έμαθα να μετρώ και να αναπολώ... Μα σαν εκείνη η φλόγα μέσα μου θεριεύει χείμαρρος γίνομαι κι ενώνομαι με της θάλασσας την απεραντοσύνη, ταξίδι πάνω στου βοριά το φύσημα αρχινώ και την ψυχή μου καθαρίζω πάλι και πάλι με του χαμόγελου το γάργαρο τραγούδι κι αν ξεχαστώ είναι το όνειρο που με ξυπνά και πίσω να ξεμείνω δεν με αφήνει

Χορδές τεντωμένες οι αισθήσεις να πιάσουν αναζητούν ν' αγγιξουν το άπειρο... Το χρώμα του φιλιού μαβί σαν μούρο μεστό, όχι η ζωή δεν έχει αρχή και τέλος μόνο να ζει ξέρει να πηγαίνει... Είναι παντού η φωτιά εκεί που πέφτει η ματιά σου και ο καπνός της οδηγός γίνεται για τις λέξεις που γεννιούνται εδώ, κι υψώνουν δειλά το πρόσωπο τους στον ήλιο των ματιών σου και προσμένουν μ' αγωνία το επόμενο χαμόγελο σου...

Το φεγγάρι κυλίστηκε σε ξεραμένα φύλλα και σε ανθισμένα χαμομήλια ανάμεσα...Μάδησε μαργαρίτες να του πουν αν το αγαπώ... Ο άνεμος δεν του ψιθύρισε αλήθειες και έκρυψε την φωτιά μου από τα μάτια του.. Κι εκείνο κάθε νύχτα στην πορεία του την βασανιστική ψάχνει, ψάχνει την μικρή του αγάπη πίσω από τις γραμμές των αστεριών

Δυο φτερά κι ένα κοχύλι, μέσα στης χαραυγής το γέλιο...μονοπάτι αταξίδευτο αυτό, τόσο βαρύ το σύννεφο που αγκρίφωσε η καρδιά μου... βάσανο το θαύμα αλύτρωτο... αλλόκοτη σιωπή σκίζει τη γαλήνη.. κάτι λείπει κάτι περισσεύει...φωτιά νερό γη αέρας κι εγώ... μα ναι το σύννεφο είναι περιττό κρύβει το φως κι εγώ φοβάμαι.

Μικρές φωτιές γλύφουν το κρύσταλλο και σκάνε ρυθμικά στα μάτια μου μπροστά.. Η φωλιά μου αδειανή έρμαιο και βορρά στου άνεμου την δίψα. Υφάδι ξέπλεκο πυκνό γιομάτο κόμπους στέκει στο λαιμό με πνίγει με φοβίζει.. Αχ! το αστέρι το χλωμό αχ! κι η δροσιά του πρωινού.. Αχ! και κείνο το μικρό δειλό το χάδι που έμεινε μακριά, στην άκρη να κοιτάζει της αγκαλιάς την μοναξιά.. Το βάλσαμο αργεί να μεγαλώσει και η σιωπή του σπόρου σφάζει. Κομμάτια κάνει την ψυχή που έμαθε στου αέρα τη δροσιά να χάνεται πνιγμένη σε ανάσες.

(19/01/02)

Χριστίνα Σαββατιανού

Μια λέξη σήμερα

μου έκανε εντύπωση!!!!

την άκουσα από μουσικό - και πολύ πολύ μου άρεσε ως ενδεικτική διαφόρων καταστάσεων και επιπέδων σε διάφορους χώρους καλλιτεχνικούς και μη

"βλαχομπαροκοανοργασμική"

λες να χει κανα δίκιο ο καλλιτέχνης?

Y.Γ. για πολιτικό μιλούσε πάντως...

Χριστίνα Σ.

Παραληρήματα 2007-α (λέξεις του Μάνου μέρος βου)

Αναρωτιέμαι Υπάρχω Κόσμος Νησί Αγαπώ Διάλογος Εισαγωγή Κρίση Επίλογος

Αναρωτιέμαι πόσα πρέπει να θυσιαστουν από τους μικρούς προσωπικούς μας κόσμους στο βωμό των εξουσιών; ποιες αξίες είναι εκείνες που θα αντέξουν στης εποχής τη δίνη? ποιος θα τολμήσει να ζήσει όπως τάχτηκε κι όχι όπως του ορίσαν?

Τι ναναι εκείνο που αγαπάμε περισσότερο από την αξιοπρέπειά μας και μας κάνει μικρόψυχους μπροστά στις ευθύνες και στις υποχρεώσεις, ενώ γενναίους μπρος στην ατιμία και τη πουστιά; τι ναναι εκείνο που μας κάνει να διεκδικούμε βροντόφωνα "δικαιώματα" αλλά στις υποχρεώσεις κάνουμε τουμπεκί; ποια πειραγμένη ζυγαριά ορίζει τη ζωή μας; κι όλα όσα ειν κοινό συμφέρον δεν έχουν σημασία;

Στο νησί θα διψάσουν φέτος, υπάρχει λύση λένε οι επιστήμονες, εκείνοι που αποφασίζουν όμως μόνο διάλογο ξέρουν να κάνουν, δεν τολμούν... η τσέπη ναν καλά, κι ας διψάσει το νησί... ο κόσμος είναι μια ιδέα, μια εικόνα που την κάνουν παντιέρα όταν τη χρειάζονται μόνο... ας διψάσει κι ο κόσμος, η τσέπη ναν καλά.... πάρτε κόσμε θα με το καντάρι, κι εμείς συνεπείς θα σας πηδήξουμε όταν μας δώσετε την δυνατότητα της εξουσίας... προσοχή η βαζελίνη θα ακριβύνει...

Διάβασα κάποτε ένα βιβλίο, "Ψευδαισθήσεις" το λένε, η εισαγωγή του μιλάει για έναν διστακτικό μεσσία, και για ένα παράξενο πλάσμα που ζούσε κολλημένο με τη βεντούζα του στο πάτο ενός ποταμού, γερά κολλημένο κι αυτό όπως και όλα τα άλλα του είδους του... μια μέρα αποφάσισε να χαλαρώσει τους μυς της βεντούζας, κι αφέθηκε στο νερό... τσακίστηκε στα βράχια στην αρχή, αλλά μετά το νερό το αγκάλιασε τρυφερά, το ανέβασε, και το ταξίδεψε, τα άλλα του είδους του το ονόμασαν "Μεσσία" - κι ο διστακτικός μεσσίας της εισαγωγής έφυγε απ τα πλήθη και πήγε σε άλλη πολιτεία, άνοιξε φαναρτζήδικο και έζησε χαμογελαστός...

Και με τούτα και με κείνα, συνεχίζω να υπάρχω, το γιατί δεν το χω βρει, το πως το ξέρω, το μετά δεν με απασχολεί... στιγμές στιγμές λέω να φύγω κι εγώ, και που κάθομαι εδώ τι κάνω; άλλοτε πάλι όταν μιλώ με τα παιδιά, αγαλιάζω, αναλαμβάνω πνεύμα, μια μικρή ελπίδα, ότι μεσα σε κείνα τα μάτια που διψούν δεν θα χυθεί ναρκωτικό, ότι μεσα σε κείνα τα μυαλά τα άγραφα θα βρεθεί έστω κι ένα που θα δει τον κόσμο όπως ΕΙΝΑΙ κι όχι οπως τον αναμασούν για αυτούς... και μένω, κι υπομένω, και φωνάζω, και πονώ, και χαίρομαι, και πολεμώ... καθαιρώ και βρίζω, επαινώ κι εξυψώνω... θυμίζω άνθρωπο...

Αναρωτιέμαι ακόμη όμως, που είναι οι άλλοι;;;

Χριστίνα Σαββατιανού / 15-03-2007

Σκέφτομαι, ... άρα υπάρχω.: Μάαϊ φέϊβουριτ μούβιζ!

Σκέφτομαι, ... άρα υπάρχω.: Μάαϊ φέϊβουριτ μούβιζ!


παίρνοντας τη σκυτάλη από τον φίλο μου τον philos (ντροπή μου που δεν ξέρω ακόμη το όνομά του) θα σκαλίσω κι εγώ τη μνήμη μου να δω ποιες ταινίες ειναι οι επτά αγαπημένες μου... αν και συχνά δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τίτλους, μόνο εικόνες και συναισθήματα κρατώ γερά...

Με το "πράσινο μίλι" θα συμφωνήσω με τον philos

"Η λάμψη" με έκανε και αγάπησα τον Τζακ Νίκολσον... και γέλασα με την ψυχή μου (ήμουν έφηβη όταν την πρωτοείδα βλέπετε με σπλάτερ αίσθηση του χιούμορ, και διάθεση να σκοτώσω όλους τους κακούς και βρήκα συμμάχους στα συμπαθή άυλα πλάσματα που κάνανε παρέα στον πρωταγωνιστή)




"Υπάρχει και φιλότιμο" νομίζω πως την λένε εκείνη με τον συγχωρεμένο τον Κωνσταντάρα ως ασύγκριτο Μαυρογιαλούρο... Το τι φάσκελο ρίχνω κι εγώ από τότε που την πρωτοείδα!!! ή μήπως από τότε που άρχισα να παρατηρώ τα πολιτικά τεκταινόμενα? θα σας γελάσω...

"Η μελωδία της Ευτυχίας" όταν με πιάνουν τα συναισθηματικά μου την παρακολουθώ ευχάριστα, και τραγουδώ το σουπερκαλιφρατζελιστικεξπιαλαντοσιους σε άπταιστα Εγγλέζικα...

"ΜΑΤΡΙΧ" ολέ, λατρεύω επιστημονική "φαντασία" ή και όχι τόσο φαντασία, τέτοιου ειδους ταινίες τις θεωρώ απλά ενημερωτικές για το τι θα ακολουθήσει...

Αγαπώ μερικές τηλεοπτικές μεταφορές από κλασσικά θεατρικά έργα όπως ο Γυάλινος Κόσμος, και κάτι Σεξπηρικά, (βίτσια είναι αυτά τι να κάνουμε....)

και λατρεύω Γούντυ Άλεν, και Αλμοδοβάρ.... χωρίς προτιμήσεις από αυτούς...

αυτά περι θεαμάτων από εμένα...

και παραδίδω τη σκυτάλη στους.... shades in the dark - anastasia - not paranoid - Klearchos

Η παλιά πένα... (oλέξεις της artymedia)

άρκτος βαμβάκι σύλληψη χάντρες χοληστερίνη

Θα γίνουν συλλήψεις του είπε, να κρυφτείς... Σε έχουν σταμπάρει από την προχθεσινή πορεία... εσένα θα κατηγορήσουν οτι υποκινείς τα επισόδεια... ευκαιρία περιμένουν...

Του χαμογέλασε διστακτικά κοιτάζοντας σαν χαμένη γύρω της σαν να έψαχνε κάπου να τον κρύψει, να τον προστατέψει, και του χάϊδεψε τρυφερά τα γκρίζα μαλλιά...

Εκείνος έπαιζε βαρύθυμα με τις χάντρες του παλιού κεχριμπαρένιου κομπολογιού του... το χε από τότε που ήταν φοιτητής... τώρα, τριάντα και, χρόνια μετά, ο ήχος τους τον ηρεμεί ακόμη... είναι ο σύντροφός του από κείνα τα χρόνια... ο μόνος που δεν πρόδωσε που δεν ξεπούλησε τις ιδέες του για μια θέση στο δημόσιο ή για μια χούφτα λεφτά... ή για... καταξίωση!

Εγραφε, έγραφε σαν μανιακός, λογοκρινόταν συνεχώς, από παντού, άλλαζε τις φυλλάδες συχνότερα από τα πουκάμισά του... τον πολεμούσαν όλοι, οι παλιοί "σύντροφοι" σπουδαίοι πλέον στο χώρο, κατευθυνόμενοι, ποδοπατημένοι, αναγνωρίσιμοι, "δυνατοί" Δεν στέριωνε σε δουλειά, αλλά δεν ξεπουλούσε τα γραφόμενά του... δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα γράψει ότι του πουν... οι υποβολείς ειν για τους θεατρίνους έλεγε....

Το χαρτί στα χέρια του βαμβάκι γινόταν, έγνεθε τις ιδέες πανω του τα ιδανικά του, όλα εκείνα που τον έβαλαν στα νιάτα του να πολεμήσει, να ορθώσει το λιγοστό του μπόι μπροστά στα τανκς... Αδράχτι του η πένα, εκείνη η παλιά απ το σχολειό, που με δαύτη έμαθε γραφή, καλλιγραφία, έμαθε σκέψη, έμαθε ανάλυση, σύνθεση, έμαθε ομορφιά, γλώσσα, έμαθε αξίες κι ιδανικά, δεν μπορούσε να γράψει με τίποτα άλλο, τα φτηνιάρικα στυλό διαρκείας ήταν για τις ξεπουλημένες ιδεοληψίες τους, εγώ με πένα θα γράφω... όπως πάντα... Και ζωγράφιζε όνειρα κι ιδέες, σκέψεις και κόσμους αλλιώτικους με την πένα τούτη πάνω στο χαρτί... αντιστεκόταν πολεμούσε, καθαιρούσε και λευτέρωνε, ενοχλούσε... και οι εικόνες κόβονταν από τα "αφεντικά" οι εκδότες αρνούνταν να δημοσιεύσουν...

Τον πόναγε το σήμερα, τίποτα δεν είχε μείνει από κείνη τη θέρμη, από κείνο το όνειρο να αλλάξουν τον κόσμο, η Δημοκρατία που ποθούσαν τα νιάτα τους, βρώμισε, γέμισε χοληστερίνη από καλά εδραιωμένα βολέματα και παχυλές ανταποδώσεις... οι περισσότεροι ξεπουλήθηκαν... βολεύτηκαν, σκύψαν και υποκλίθηκαν, τους σιχαινόταν...

Σιχαινόταν και τον εαυτό του, που στάθηκε δίπλα σε δοσίλογους και πολέμησε για τα ίδια πράγματα με κείνους... έτσι νόμιζε έτσι νόμιζαν κι εκείνοι, τώρα τον έχουν όλοι στη μπούκα, τονε λένε αλήτη... τον λένε αιρετικό, μερικοί θαρρούν πως τρελλάθηκε από τότε που ταν φοιτητής, κι εκείνος, αναρωτιέται, τι πάθαν οι ιδέες? που πήγαν τα ιδανικά? πόσο φτηνοί είμαστε τέλος πάντων? για τόσο λίγα ξεπουλήσαν τόσους αγώνες? για τόσο λίγα αρνηθήκαν το βάρος της ιστορίας τους?

Κι αγκομαχούσε βλέποντας ότι μίσησε και αποποιήθηκε, να του ρυθμίζει τη ζωή, ή τουλάχιστον να προσπαθεί φιλότιμα να του τη ρυθμίσει... "Η πένα μου ναναι γερή, σκεφτόταν, κι ας λένε ότι θέλουν οι πουλημένοι, εγώ δεν θα σταματήσω να γράφω, κι ας είναι να τα κολάω στους τοίχους, κάποιος θα τα δει, κάποιος θα θυμηθεί, κάποιος θα καταλάβει..."

Τα βράδυα τα ανοιξιάτικα σήκωνε τα μάτια ψηλά, κοίταζε την μικρή Αρκτο, και της ψιθύριζε ρυθμούς και οράματα, καρφίτσωνε πάνω στα άστρα της τα ιδανικά του μήν τύχει και χαθούνε, σκαρφάλωνε στων αστεριών της τη ράχη, και άλλαζε με σκόνες μαγικές απ του σύμπαντος τα σπλάχνα βγαλμένους, τούτη την κοινωνία... που την αγάπησε με το πρόσωπο που του ιστορήθηκε, που τη μισεί με το τωρινό της πρόσωπο, την έφτιαχνε ιδανική, ισόνομη, αυτόνομη, αλληλέγγυα, πλήρη, με πολίτες γεμάτους συναίσθηση και ευθύνη, ευθιξία και αξιοπρέπεια, χωρίς βολέματα και ψευδαισθήσεις.... με ανθρώπους με κρίση και σκέψη ορθή, με ανθρώπους γεμάτους ιδανικά κι αξίες, ονειρευόταν τα ανοιξιάτικα τα βράδια... και ξανάπιανε την πένα...

Τα πρωινά τον καλημέριζαν πόρτες κλειστές, "συγνώμη κύριε "Χ" αλλά το άρθρο σας και ο σχολιασμός σας δεν συμπλέει με τη γραμμή της εφημερίδας μας, λυπούμαστε αλλά δεν μπορούμε να συνεργαστούμε μαζί σας... ξανά και ξανά...

Και απόψε εκείνη του λέει να κρυφτεί.... δεν καταλαβαίνει από τι, κι έτσι πιάνει το αδράχτι του και το βαμβάκι και αρχίζει ξανά να γράφει... να γνέθει της σκέψης το νήμα, να ιστορήσει όλα όσα αξίζουν... θα το μοιράσει στα παιδιά αύριο τούτο το αποψινό κομμάτι...

Αυριο έχει κι άλλη πορεία... θα είναι εκεί....


Χριστίνα Σαββατιανού / 13-03-2007

Δώσε μου λίγες λέξεις... (λεξοπαίχνιδο)

Αντέχεις... (οι λέξεις της not-paranoid)

νερό ροζ σύννεφο χαρταετός ψίθυρος

Ξεραίνονται οι λίμνες ένα γύρο, κι εσύ σκαλίζοντας σε ορίζοντες μακρινούς, ροζ σύννεφα, θυμάσαι τα τραγούδια που άκουγες παιδί, και δεν διψάς, μόνο θυμάσαι...

Και καθώς το δέρμα σου στεγνώνει, στον άνυδρο αέρα, κι η σκέψη ποδοπατιέται με ψίθυρους και ουρλιαχτά, ανόητων ημιφρενών που ορίστηκαν αφεντικά σου, ζωγραφίζεις σχεδόν ανέμελα, χαρταετούς στους τοίχους, να αφήσεις σημάδια για κείνους που θά ρθουν, να αφήσεις μια ανάμνηση... να αφήσεις διδαχή... αντιστέκεσαι.

Μέχρι να φύγεις βρίζεις φωνάζεις βλαστημάς, αλλά μόνο το ροζ σύννεφο σε ακούει, και κλαίει τις πολύτιμες σταγόνες του αλλού... στη γειτονιά σου μόνο φωτιά και οι ημιφρενείς αφέντες που χάσκουν, φτύνοντας αλλόκοτη εξουσία πάνω σου...

Το νερό είναι αλλού... ψιθυρίζει λόγια αγάπης στο ροζ σύννεφο και στον χαρταετό της παιδικότητάς σου...

Εδώ μόνο στειρότητα, εδώ εσύ κι οι άλλοι, μιας κόλασης καρικατούρα που σου λαχε να βιώνεις στιγμή τη στιγμή, βασανίζεται το άνυδρο κορμί, χαρακώνεται το ξεραμένο μυαλό...

Η σκέψη επαναστατεί, φωνάζει, το πνεύμα πρόθυμο, αλλά η βολή γερή... σε κρατάει εκεί, και οι ημιφρενείς, σου τρών τα σωθικά, στάλα τη στάλα πίνουν το αίμα τον ιδρώτα, το βιός σου... φτωχέ του Σήμερα αγωγιάτη... σε κοιτώ, σε πονώ...

Και ΝΑΙ ! Αντέχεις κι ας στέγνωσες, αντέχεις κι ας πονάς... ροή γίνεσαι και είσαι παντού...

Αντέχεις... Αντέχω μαζί σου κι εγώ...

Χριστίνα Σαββατιανού / 13-02-2007

Δώσε μου λίγες λέξεις... (λεξοπαίχνιδο)