νερό ροζ σύννεφο χαρταετός ψίθυρος
Ξεραίνονται οι λίμνες ένα γύρο, κι εσύ σκαλίζοντας σε ορίζοντες μακρινούς, ροζ σύννεφα, θυμάσαι τα τραγούδια που άκουγες παιδί, και δεν διψάς, μόνο θυμάσαι...
Και καθώς το δέρμα σου στεγνώνει, στον άνυδρο αέρα, κι η σκέψη ποδοπατιέται με ψίθυρους και ουρλιαχτά, ανόητων ημιφρενών που ορίστηκαν αφεντικά σου, ζωγραφίζεις σχεδόν ανέμελα, χαρταετούς στους τοίχους, να αφήσεις σημάδια για κείνους που θά ρθουν, να αφήσεις μια ανάμνηση... να αφήσεις διδαχή... αντιστέκεσαι.
Μέχρι να φύγεις βρίζεις φωνάζεις βλαστημάς, αλλά μόνο το ροζ σύννεφο σε ακούει, και κλαίει τις πολύτιμες σταγόνες του αλλού... στη γειτονιά σου μόνο φωτιά και οι ημιφρενείς αφέντες που χάσκουν, φτύνοντας αλλόκοτη εξουσία πάνω σου...
Το νερό είναι αλλού... ψιθυρίζει λόγια αγάπης στο ροζ σύννεφο και στον χαρταετό της παιδικότητάς σου...
Εδώ μόνο στειρότητα, εδώ εσύ κι οι άλλοι, μιας κόλασης καρικατούρα που σου λαχε να βιώνεις στιγμή τη στιγμή, βασανίζεται το άνυδρο κορμί, χαρακώνεται το ξεραμένο μυαλό...
Η σκέψη επαναστατεί, φωνάζει, το πνεύμα πρόθυμο, αλλά η βολή γερή... σε κρατάει εκεί, και οι ημιφρενείς, σου τρών τα σωθικά, στάλα τη στάλα πίνουν το αίμα τον ιδρώτα, το βιός σου... φτωχέ του Σήμερα αγωγιάτη... σε κοιτώ, σε πονώ...
Και ΝΑΙ ! Αντέχεις κι ας στέγνωσες, αντέχεις κι ας πονάς... ροή γίνεσαι και είσαι παντού...
Αντέχεις... Αντέχω μαζί σου κι εγώ...
Χριστίνα Σαββατιανού / 13-02-2007
Δώσε μου λίγες λέξεις... (λεξοπαίχνιδο)
Λατρεμένο μου παράξενο
ΑπάντησηΔιαγραφήμου αρέσει πολύ ο τρόπος που χρησιμοποιησες τις λέξεις μου.Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω.Θα συνεχίσουμε να αντέχουμε γιατί την ελεύθερη ψυχή δεν την κλείνεις σε κλουβί γίνεται αέρας και φεύγει και πετάει ψηλά με τους χαρταετούς τις παιδικότητάς μας.
πολύ χαίρομαι φιλενάδα, κι εγώ αυτό πιστεύω, ότι θα συνεχίσουμε να αντέχουμε, όσο οι άλλοι με ψίθυρους και ψέμματα γιομίζουν τον ορίζοντά μας, εμείς εκεί πείσμα χαρταετούς και λίμνες με ιδρώτα και κόπο θα φτιάχνουμε....
ΑπάντησηΔιαγραφή