Μικρά ασυλόγιστα ταξίδια... (παραληρήματα στης νύχτας τις άκρες)

Ο πρίγκιπας σκόνταψε στου λουλουδιού το αγκάθι και τσακίστηκε ανάμεσα σε βρώμικες σελίδες που ξεψύχησαν δίπλα στη φωτιά δυο ματιών που γλάρωσαν απ' της ανάγνωσης την λησμονιά.. Πρίγκιπα να σου βάλω ιώδιο;

Κηδέψανε της νιότης ένα λουλούδι και έναν πρίγκιπα που ήξερε εκείνη, καλό ταξίδι λουλούδι, καλό σου ύπνο πρίγκιπα...

Και ένα τραίνο να τρέχει να κρυφτεί μην περάσουν τον καπνό του για λέξεις και το σκοτώσουν πριν μεγαλώσει...

Εμπρός και στο χορό της φλόγας με το νταούλι και δυο εικόνες που τις κάνει αγίες μια μαζική υστερία κάτι σαν τις λέξεις μου απόψε, και με κάλπικες δεκάρες περασμένες σε κλωστή να κουδουνίζουν κάλπικες νότες

Να χαζεύουν μέσα σε σχήματα κακής γεωμετρίας στραβές διατάξεις δήθεν ζωής και πρώιμα χαμένα νιάτα

Τα όνειρα ξεχάστηκαν και πνίγηκαν στης μέρας το πηχτό ζουμί.. έφτυσε πάλι η ζωή και βγήκαμε εμείς, εμείς που ενδίδουμε στης φύσης τα τερτίπια και σε κείνα τα μικρά φλογισμένα ταξίδια που η φαντασία τα έκανε λέξεις και οράματα γυάλινα θαμπά

Δίνω κλωτσιά στην ψεύτικη εικόνα μου και αφήνω εκείνη την άλλη τη λιγνή και χαμογελαστή να τρέξει να ακαλιάσει θύελλες και καταιγίδες.. Μικρή δροσιά στα χέρια μου και δυο μικρές ακίδες από κείνο το λουλούδι που του στέρησα τη ζωή τα μαλλιά μου να στολίσω.. ακόμα το αγαπώ

Ένας γέρος λειψός βαρκάρης στάθηκε για λίγο στο καρνάγιο... θυμήθηκε στης νιότης του τη γλύκα τότε που τα χέρια ατσάλι κι η καρδιά λεύτερη όξω απ'το σώμα ταξίδευε και καλωσόριζε τον πουνέντε στα λευκά πανιά... θυμήθηκε εκείνη τη φυσαρμόνικα που ζωγράφιζε στο κύμα τα μάτια της αγάπης του και τώρα στέκει σκουριασμένη στο τσεπάκι του τριμμένου απ το κύμα γιλέκου... θυμήθηκε και δάκρυσε...

O δυόσμος γέμισε χνούδι από το ξεφτισμένο χρωματιστό κορδελάκι των μαλλιών της... έτσι κλεισμένος στο κουτί της μνήμης της θολής που μοιάζει με τη λήθη... άραγε τι χρώμα να'χει τώρα ο ουρανός; θυμάμαι το γαλάζιο σαν έσμιγε με της νυχτιάς τη δροσερή ανάσα πως γινόταν ροδαλό... θαρρείς ντρεπόταν απ'το σμίξιμο... τα δευτερόλεπτα κάναν τη νύχτα αρχόντισσα και το γαλάζιο όνειρο της μέρας... ο ανθός της λεμονιάς δίπλα του το κοίταξε κι έδωσε μια ανάσα από το πιο γλυκό του άρωμα το τελευταίο... αφέθηκε να ταξιδέψει... να δεθεί κι αυτός μέσα στα χνούδια και στα ξέφτια... μήπως ήταν της καρδιάς μου;

Τούτος ο πόλεμος ζωή χαρίζει και αθάνατο νερό ποτίζει τις στρατιές που τον υπηρετούν, μην πάψει η ψυχή να ανασταίνεται, να συνεχίσουν οι πεθυμιές να αποπλανούνται, να θεριέψουν τα όνειρα να ταξιδεύουν με του καπνού τις γιρλάντες και να χορεύουν τα χαμόγελα....

Ναι κοίτα, σαϊτιές κεντάνε το νερό... μικρές παιχνιδιάρικες φιγούρες με φλογισμένα μάτια ξεπροβάλουν, είναι της ζωής τα παιχνιδίσματα που ξεγλιστρούν μαζί του.... πόσο χαζή ήμουν όταν στεκόμουν στο σκοτάδι...όμως η ανάσα μου με οδήγησε στην άφεση... Ξεκόλλησα μια μέρα με μια ανάσα βαθιά κι αντί να πνιγώ ταξίδεψα... κι από τότε στο δρόμο μου φλόγες και μυρωδιές ευχάριστες συναντώ σε κάθε γωνιά, σε κάθε σοκάκι. Κοίτα το φως, ναι πάντα σε οδηγεί αν δεν φοβηθείς στα μάτια να το βάλεις

Τα ταξίδια είναι μικρά, τα βήματα μεγάλα... τρέχει η ψυχή πιο γρήγορα με την ανάσα της χαράς παρέα, και τα τραγούδια την ακολουθούν και μπλέκονται στα ξέπλεκα μαλλιά της σαν μαγιάτικα κρίνα, μοσχοβολιές στον άνεμο σκορπώντας... κι εκείνη η φλογίτσα θεριεύει και χάνεται χωρίς να νοιάζεται για λογική.... απλά παιχνιδίζει με ορμή και τρυφεράδα κι όλες τις ίνες αγγίζει κείνες τις κρυφές....

Αλαργεύει ο φόβος πιο πολύ, στης προσμονής την σκέψη, και μέσα στις φυλλωσιές τρεμοπαίζει η ροδιά με του πάθους το φόρεμα ντυμένη και ξεγελάει ένα αγριοπούλι και του κλέβει μια ματιά.... Το τσιγάρο διέλυσε τη θολή καλημέρα και ο καπνός ανέβασε την ψυχή κοντά σε κείνο το βροχοσύννεφο, να πάνε μια βόλτα μαζί να πιουν και να μεθύσουν με τις στάλες και να ξεχαστούν στου όνειρου το διάβα το πολύχρωμο Ξημέρωσε ξανά και ο καπνός στάθηκε στης καλημέρας το κατώφλι να πάρει μιαν ανάσα ήρθε η ώρα του ονείρου μου

Πάλι σε μιαν ακτή ξέμεινα να κοιτάζω τον αφρό που τρεμοπαίζει και μου κλείνει το μάτι... Πιστή κι εγώ στην ακτή μου ξέχασα να πετάξω... Τα αστέρια έμαθα να μετρώ και να αναπολώ... Μα σαν εκείνη η φλόγα μέσα μου θεριεύει χείμαρρος γίνομαι κι ενώνομαι με της θάλασσας την απεραντοσύνη, ταξίδι πάνω στου βοριά το φύσημα αρχινώ και την ψυχή μου καθαρίζω πάλι και πάλι με του χαμόγελου το γάργαρο τραγούδι κι αν ξεχαστώ είναι το όνειρο που με ξυπνά και πίσω να ξεμείνω δεν με αφήνει

Χορδές τεντωμένες οι αισθήσεις να πιάσουν αναζητούν ν' αγγιξουν το άπειρο... Το χρώμα του φιλιού μαβί σαν μούρο μεστό, όχι η ζωή δεν έχει αρχή και τέλος μόνο να ζει ξέρει να πηγαίνει... Είναι παντού η φωτιά εκεί που πέφτει η ματιά σου και ο καπνός της οδηγός γίνεται για τις λέξεις που γεννιούνται εδώ, κι υψώνουν δειλά το πρόσωπο τους στον ήλιο των ματιών σου και προσμένουν μ' αγωνία το επόμενο χαμόγελο σου...

Το φεγγάρι κυλίστηκε σε ξεραμένα φύλλα και σε ανθισμένα χαμομήλια ανάμεσα...Μάδησε μαργαρίτες να του πουν αν το αγαπώ... Ο άνεμος δεν του ψιθύρισε αλήθειες και έκρυψε την φωτιά μου από τα μάτια του.. Κι εκείνο κάθε νύχτα στην πορεία του την βασανιστική ψάχνει, ψάχνει την μικρή του αγάπη πίσω από τις γραμμές των αστεριών

Δυο φτερά κι ένα κοχύλι, μέσα στης χαραυγής το γέλιο...μονοπάτι αταξίδευτο αυτό, τόσο βαρύ το σύννεφο που αγκρίφωσε η καρδιά μου... βάσανο το θαύμα αλύτρωτο... αλλόκοτη σιωπή σκίζει τη γαλήνη.. κάτι λείπει κάτι περισσεύει...φωτιά νερό γη αέρας κι εγώ... μα ναι το σύννεφο είναι περιττό κρύβει το φως κι εγώ φοβάμαι.

Μικρές φωτιές γλύφουν το κρύσταλλο και σκάνε ρυθμικά στα μάτια μου μπροστά.. Η φωλιά μου αδειανή έρμαιο και βορρά στου άνεμου την δίψα. Υφάδι ξέπλεκο πυκνό γιομάτο κόμπους στέκει στο λαιμό με πνίγει με φοβίζει.. Αχ! το αστέρι το χλωμό αχ! κι η δροσιά του πρωινού.. Αχ! και κείνο το μικρό δειλό το χάδι που έμεινε μακριά, στην άκρη να κοιτάζει της αγκαλιάς την μοναξιά.. Το βάλσαμο αργεί να μεγαλώσει και η σιωπή του σπόρου σφάζει. Κομμάτια κάνει την ψυχή που έμαθε στου αέρα τη δροσιά να χάνεται πνιγμένη σε ανάσες.

(19/01/02)

Χριστίνα Σαββατιανού