το λεξοπαίχνιδο και το ταξίδι του...

Τούτο εδώ, είναι παιχνίδι, δεν είναι αλυσίδα, είναι μοίρασμα λέξεων από δω κι απο κει, σε όσους αγαπάμε να διαβάζουμε, σε όσους είμαστε περίεργοι να δούμε που θα φτάσουν μεσα από τις λέξεις μας, μια και δυο και δεκα φορές δεν έχει σημασία, σημασία έχει να εμπνεστούμε, να φτιάξουμε κάτι τις από το τίποτα, όσο μικρό ή μεγάλο όσο έντεχνο ή άτεχνο, μια σκέψη μια πρόταση, μια ιδέα, μια ιδεολογία μια ιστορία ένα ανέκδοτο ή ενα ποίημα ή έστω ένα χαμόγελο...

μοιράστε το όπου αγαπάτε και όσο αγαπάτε, δώστε κι άλλες λέξεις σε κείνους που αγαπάτε να διαβάζετε να συνεχίσουν να ξανοίγουν την φαντασία τους και να μας κερνάνε ομορφιά, που τόσο λείπει απ τους ορίζοντές μας τελευταία...

Δώσε μου λίγες λέξεις... (λεξοπαίχνιδο)

οι 5 λέξεις του Μαραμένα Σύκα και ο κύριος Γιάκος μου

οι 5 λέξεις του Goas και τα καπούλια της Γενοβέφας μου

Νικηφόρος Ουρανός

5 vs 7

παιχνιδι νουμερο ενα/ουάν/αν/ούνο

παιζοντας με τις λεξεις .

5 λέξεις

Ας παίξουμε...

the chain - 5 λέξεις

Ο Δελφινάγγελος και το παιγνίδι των 5 λέξεων

Άλλος έχει το όνομα κι άλλος τη χάρη

Η αγριότητα της Μπουλντόζας

Όταν ο Μαρξ συνάντησε την Ναταλία Γερμανού...

Σόδομα και Μπλόγκορα Τούτο δω πολύ πολύ το φχαριστήθηκα λέμε....

Λόγια των ανέμων (οι λέξεις του Αίολου)

Έμπλεξα τις λέξεις και τα μπούτια μου!

Τα άλλα πέντε



Οι λέξεις των μονολόγων

Δελφινάγγελος (οι λέξεις του Νικόλα)

Λένη από την attalanti

Ένα (παράξενο) ταξίδι στο χρόνο με δανικές λέξεις

Παράξενο ταξίδι λέξεων.. 2

Η στιγμη - της fouliana

απ Το τετραδιο της candy - Αληθινη ιστορια (3)

Παιχνιδάκι ξανά!!

Wordgame 5

5 λέξεις και … ού μπλέξεις!

Διαδρομή...

Οι 5 λέξεις…

πιάνο, ημίμετρα, διορισμός, συλλήβδην, έβδομος...Allu Fun Marx! Ευχαριστώ...

CHALLENGE ACCEPTED!

Επειδή ΕΣΕΙΣ το ζητήσατε

Δουλιά και την Κυριακή!

The prince of Wor(l)ds

Αυτό με τις 5 λέξεις...

Πυραμίδα λέμε...

Πρό(σ)κληση από το Μάρκο



ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ (λέξεις του shades in the dark)

Το Αγρίμι (οι λέξεις της Αναστασίας)

Το ζωάκι και τα παχύδερμα (οι λέξεις από tsalimi)

(οι λέξεις του Μάνου)

ΕΝΝΙΑ ΜΕΡΕΣ - ΕΝΝΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (οι λέξεις του κλέαρχου)

ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΗΜΟΥΝ... (οι λέξεις του philos)

ΚΡΙΜΑ, ΚΡΙΜΑ.... (λέξεις από τον τυχάρσπαστο)

παραληρήματα 2

πανω σε ενα κλαδάκι από κουμαριά ανοιξε τα μάτια του ο κούκος... κλικ κλακ

χρυσά κτερίσματα γόμισε ο ουρανός καθώς ετρεξε να γιομίσει τα ασκιά κρασί κι απόσταγμα βελανιδιών... ήταν αργά για ονοματα, νωρίς για διακοπές

και καθώς μάδαγες την σκισμένη ομπρέλα σου ανοιξε η γη και ξέρασε του κόσμου τις σκεψεις... ονειρα εφιάλτες ελπίδες φοβοι... χόρεψαν όλα μαζί, αδέλφια ομοζυγωτά της ανοιξης να κλέψουν μυρωδιά...

ξεχάστηκε του αηδονιού μια νότα στο κεφαλόσκαλο, γιόμισε ήλιους και φεγγάρια η στιγμή... κι επειτα το ξύλινο ποδάρι του κυρ Λάμπρου της έκλεψε τη μελωδία με το τακ τακ στο πλακόστρωτο, τακ τακ τακ... θύμιζε αιώνιου αυνάνα καρδιοχτύπι... αέναα ανικανοποίητο και σιωπηλό...

σκιστηκε η σελίδα πανω στα λευκά ποδια, ξεχασε πως το βιβλίο ήταν το σπίτι της, έμεινε εκεί στο βελούδο να κοιτάζει χαύνα το νερό που επνιγε την εφηβη μοναξιά της... το βιβλίο δάκρυσε και ανέβηκε μελαγχολικό στο ράφι

δυο τούφες αρπάχτηκαν στου ανέμου τη δίνη και εσκαψαν του σύννεφου το όνειρο, αργησε η νύχτα να ερθει κι η βροχή ταξίδεψε αλλού... όποτε φεύγει έρχομαι, αλλιώς ξεχνιέμαι στο πουθενά.

και η βιασύνη ανοιξε τα χέρια κι αγκαλιάστηκε με τον ύπνο, στις ακρες της αμυγδαλιάς, και στις οχθες του αχέρωντα ανοιξε τα μάτια ενα παιδί, μικρό σαν δαχτυλήθρα ωχρό σαν κεράκι, χτυπησε τη βέργα του πανω στο κύμα, και ο ουρανός εβρεξε τρεντι πολυθρονίτσες

αργότερα θα ξυπνήσεις απ του εθισμού το κάλεσμα, θα ακούσεις ξινές μουσικές και μελάτες δικαιολογίες που υποννοούν ζωή... αργότερα θα θέλεις να φωνάξεις μα σου κόβουν τώρα τη γλώσσα... άργησες έχασες....

αδέσποτα ζευγάρια κουνάνε βαρκες βαρκάκια και φτιάχνουν πανάκια με ραβασάκια αλόκοτα... ξυπνάει η μερα ξανά και ξανά... εσύ κοιμάσαι ακόμη... αυριο ίσως....

μια μποτα τρύπια κι ενα κουτί παλιωμένος καφές κανουν παρέα στη γωνιά... κάποτε ήταν ζωντανός τώρα θυμίζει φαγιούμ ατέλειωτο στο κρεβάτι πεταμένο... δυστυχε κόσμε λιπόθυμε, κι ετσι σε θέλω κοντά, κι ετσι σε θελω κι ας πονάς

μικρές βελόνες κεντησαν δυο αστέρια κι ενα χαμόγελο πανω στο μαξιλάρι, ο ήλιος δεν ξύπνησε ουτε η νύχτα κύλησε, ολα εκεί καρφιτσωμένα σαν παιδιακίσια ζωγραφιά στο μουχλιασμένο τοίχο... τικ τακ το ποδάρι του κυρ Λάμπρου θυμίζει το εδώ

παλι μόνος πήγε στην κουζίνα, αυτός το μπρίκι και δυο αυγά απ τον περασμένο μήνα, σκεφτηκε να φύγει σκέφτηκε να μείνει, μόνος κι εδώ κι εκεί

κοιταξε το μπρίκι και πνίγηκε στη θολούρα του παλιωμένου μέταλλου, καθώς πασχισε για ανάσα θυμήθηκε τη Διονυσία... γιομάτη χυμούς να τρέχει να προφτάσει το τραινο

μικρή αναστάτωση κι αυτη, ανίκανη να διώξει τη θολούρα, μονος πάλι, κι εδώ κι εκεί... μόνος και στα μάτια της καθώς ειδε το καθρέφτισμα του στο τζάμι... τακ τακ το ποδάρι του κυρ Λάμπρου τον ενοχλεί

βεβαιωμένη αβεβαιότητα. ξημέρωσε και πάλι, το τίποτα θεριεύει, όλοι τρέχουν τρεχουν στο πουθενά, ζωή το λενε τώρα, εγώ γελώ στη θέα

κι εκείνο το ξύλινο ποδάρι χαλάει τη ροή, θυμίζει το τώρα το εδώ, σκάει το τακ του στης μοναξιάς τον ήχο και κουφαινει

το κλαράκι της κουμαριάς βαραίνει ακόμη απ τον κορυδαλό, και του αηδονιού η παγωμένη νότα σκίζει τη μέρα σε κομματια τόσα όσα τα ονειρα του πριν

ενα κομάτι του αγεριού ξεκόλησε κι εκαμε παρέα με μερικά βρεγμένα ρουχα της Φιλίτσας, θυμήθηκε ο Φίλιππος της νιότης το λουλούδι καθώς κοίταξε το παιχνίδι τους... ξύπνησε η θεια η Αρχοντούλα και φωναξε φαφούτικες λεξεις,

ζητωκραυγασε η Αρχοντούλα του αγεριού το σμίξιμο με της φιλιώς τα ρούχα, ολα στου ερέβους το βωμό ταγμένα τα ταξίδια...

δυο κόμποι ενα πιξελ και μια αισθηση παγιδευμένη στο τίποτα

πανω στο τσακισμα της μεσης και στου σπαθιού την κόψη, επιθυμίες σοβαρές για ακόλαστες υποψίες στιγμής.

σπασμένα νεύρα και του τσιμέντου το χρώμα ζωγραφισαν μια λέξη τόσο γκρίζα όσο το ξύλινο ποδάρι του κυρ λάμπρου.... τακ τακ τακ άκου...

ασθματικά ψαράκια πνίγονται στο βούρκο σας, ξερνούν τα περιττώματα σας, ταίζετε χολη και δάκρυ τα παιδιά σας, και το λέτε αυτό πολιτισμό, μικροί μονάχοι θνητοί, τακ τακ ο κυρ Λάμπρος ερχεται

ποτισε τη γλάστρα με μέλι άγριο και κρασί στιφό, ανοιξε τα χέρια και πεταξε μακριά, εκεί που δεν εχει χρόνο

ο κυρ Λάμπρος έρχεται... τακ τακ τακ άκου.... το ξύλινο ποδάρι στο πλακόστρωτο, τακ τακ τακ...

Χριστίνα Σαββατιανού / 21-02-2005

Σκέφτομαι, ... άρα υπάρχω.: Απαξιώστε (τους) και Αξιώστε (από αυτούς)!

Σκέφτομαι, ... άρα υπάρχω.: Απαξιώστε (τους) και Αξιώστε (από αυτούς)!

Ποτέ χωρίς το Γιαούρτι μου....

Τι μπορεί να πάθει κανείς μέρα μεσημέρι, με ασυνήθιστη καλοκαιρία για την εποχή!

Εκεί που λες, που επέστρεφα από γνωστό και μη εξαιρεταίο κομπιουτερομάγαζο, με το νέο μου καλώδιο δικτύου και κάτι ψιλοπράγματα στη σακούλα, και μια μαραμένη μωβούλα ορχιδέα στο άλλο χέρι, δώρο από την ταμία (ναν καλά το κορίτσι που μου χάρισε έστω και μαραμένη άνοιξη) και πάνω που νομότυπα πέρασα το φανάρι της Κηφισίας, με τον "Γρηγόρη" αναμένο, ποιος βρέθηκε φάντης μπαστούνι μούρη με μούρη? (δηλαδή οχι ακριβώς μούρη με μούρη, γιατί πρώτο μπόι δεν είμαι)

Νάσου λοιπόν μπροστά μου (κόντεψα να πέσω πάνω του δηλαδή) ένας κοστουμαρισμένος κυριούλης με καραφλίτσα και διακριτικό μουστάκι, αλά μπρατσέτα με μια ξανθούλα, και δυο άλλους κοστουμαρισμένους, διακριτικά στο κατόπι του σε απόσταση ασφαλείας, μια φευγαλέα ματιά του έριξα, και ζαλισμένη απ τον ήλιο και διερωτώμενη εάν φταιει το καλώδιο δικτύου, που το μοντέμι δεν δουλεύει, (μετά από τον τιτάνιο πρωινό καβγά με τις βλάβες του ΟΤΕ) σκέφτηκα "κάπου τον ξέρω αυτόν τον αψηλό!"

Και μόλις το σκέφτηκα αυτό, ε παιδιά μα τους Θεούς, μου χαμογέλασε και έκανε και μια διακριτική υπόκλιση με το γλομπέ κεφαλάκι του... ΑΑΑ σκέφτηκα κοίτα να δεις, ένας άνθρωπος χαμογελάει... τυχερός είναι δεν θάχει δάνεια, ούτε προβλήματα... ή τρελλός για να χαμογελάει έτσι σε μια άγνωστη... (ακόμη δεν είχε γίνει συνείδηση βλέπεις, το ποιος ήταν - χεσμένους τους έχω όλους έτσι κι αλλιώς...)

Μόλις που λες έκανα δύο βήματα πίσω από τον άλλον, τον διακριτικά ακολουθώντα κοστουμαρισμένο κύριο, μου αποκαλύφθηκε!!!!

Ενας εκ των υποψηφίων πρωθυπουργών.... Κι άρχισα να φτύνω και να βρίζω που αντί να τονε πάρω χαμπάρι πάνω στο χαμόγελο και τον χαιρετισμό, και να του πω δυο κουβεντούλες κι ας με τσουβαλιάζαν οι διακριτικά ακολουθούντες, εγώ σκεφτόμουν το ρημαδοκαλώδιο λες και δεν εχω άλλα προβλήματα... Σκέφτηκα να πάρω ενα γιαουρτάκι απ το περίπτερο να του το δώκω μην πάθε αφυδάτωση απ τον ήλιο αλλά είχε απομακρυνθεί ήδη πολύ... κι εφτυσα κι εβρισα ξανά, που πιάστηκα απροετοίμαστη...

Για αυτό σας λέω, φίλοι κι οχτροί.... ποτέ χωρίς τον κεσέ το πρόβειο έξω, ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα δεις, και πρέπει να σαι προετοιμασμένος, για κάθε ενδεχόμενο, που ξέρεις μπορεί να μην είναι μόνο υποψήφιος ναναι και ο πρωθυπουργός... το γιαούρτι πάντως χαμένο δεν θα πάει....

Τωρα που ναι και προεκλογική περίοδος, και κάνει και λιακάδες θα βγούνε όλα τα παιδιά περατζάδα στα πεζοδρόμια, να ψηφοθηρίσουν με χαμόγελα και υποκλίσεις.... να τους δει ο κόσμος να χαρεί αφεντικά! να μην ξεχάσουμε και ρίξουμε την ψήφο πουθενά αλλού... και χαλάσουμε τις παραδόσεις τον σογιών.... κρίμα να χάνονται τέτοιες ευκαιρίες παιδιά... πολύ κρίμα.....

ολέ... και ουσττττττττ για όλους....

απείρως ενάντια σε κάθε τι χρωματισμένο πολιτικά....

σας χαρίζω τη μωβούλα την ορχιδέα...

και επαναλαμβάνω ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΣΑΣ......

Υ.Γ. αν έχει κερασάκια πάνω οπως αυτό της φωτογραφίας, φάτε τα μην τα χαραμίσετε...

Χριστίνα Σαββατιανού... / 8-03-2007

Τι είναι η πατρίδα μου;;;

έτσι θέλησα σήμερα να στείλω έναν χαιρετισμό σε όλους εκείνους που ηγούνται.... σε κείνους που αποφασίζουν, για σένα, για μένα, για τα παιδιά μας, για τη ζωή μας, για την αξιοπρέπειά μας, για την ασφάλειά μας, για την υγεία μας, για τον πολιτισμό μας....

δεν βρήκα καλύτερο τρόπο από το ακόλουθο βιντεο...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ..... ΡΑΒΕ ΞΗΛΩΝΕ



και....


http://www.youtube.com/watch?v=IArowiaBPys

Τότε που ζούσε...

Σκόρπιζε βίδες με χαλασμένες στροφές στο παγωμένο δρόμο, μη χαθεί... σε μια απάνεμη γωνιά που έστριψε παρέσυρε στο βήμα του ενα μικρό ΄τσαλακωμένο χαρτί... Έτσι χωρις αιτια αυτο του κινησε την περιέργεια και το πηρε στα χέρια του...
Ξεδιπλώθηκαν στα μάτια του λέξεις φουξια λέξεις πολλές δε πιστευε οτι χώραγαν τοσες λεξεις σε τουτο το μικρό χαρτάκι...
λέξεις ερωτευμένες, λέξεις θυμωμένες, λέξεις θυμίαμα σε βωμούς ξεχασμένους παλιούς...
Μια έντονη μυρωδιά από λεβάντα τον ζωντάνεψε... θυμήθηκε τα χέρια της και τη φρεσκάδα του κορμιού της... θυμήθηκε την εποχή που ζούσε....
Ένα ράγισμα στα μάτια ακολούθησε το χτύπο της καρδιάς...
Μια σταγόνα αλμυρή ξεστράτισε στο μαγουλο... την έκρυψε το ψιλοβρόχι... ευτυχώς!
συνέχισε να σκορπά τις βίδες εκεινες που κρατούσαν το νου του σταθερό και τη ψυχή τρομαγμένη....
ο παγωμένος δρομος δεχόταν τις σταγόνες των ματιών στο κορμί του και τις εκανε δικες του τοσο απλα τοσο αθόρυβα!
τσαλάκωσε ξανά το χαρτί και το θυσίασε στον άνεμο και στη βροχή...
έτσι για να μπορέσει να το ξαναβρεί κάποτε μπροστά του και να θυμηθεί ξανά το τότε... Τότε που ζούσε...

Χριστίνα Σαββατιανού / 11-10-2002

Το Αγρίμι (οι λέξεις της Αναστασίας)

(λαβύρινθος καλοκαίρι ερωτεύομαι φεγγαροαχτίδα αγρίμι)

Στο γόμισμα του φεγγαριού πέρσι το καλοκαίρι, ένα αγρίμι πρόβαλε σε μια γωνιά του δρόμου... ένα πλάσμα χαμένο, αλλόκοτο, ξένο...

Τρομαγμένο, γυμνό, άγριεμένο, νυχοπατούσε πλάκα την πλάκα στο καυτό πεζοδρόμιο...
Γύρω του μικρές φωτιές σιγοκαίνε στους κάδους των σκουπιδιών, απομεινάρια της πορείας των εργατών που πήγε παρακάτω... καίνε αλλού τώρα, κι εκείνο φοβάται τη φωτιά...

Λαβύρινθος η πόλη στα μάτια του, δέντρα λιγοστά, αέρας πηχτός κόκκινος σαν αίμα, σαν χολή... μοιάζει με κείνους που την κατοικούν, αγέλαστοι, βιαστικοί, γκρίζοι, άχρωμοι, ανύπαρκτοι, σε κόσμους προσωπικούς και φτιασιδωμένους, ανίερους, ανυπόστατους...

Κι η μυρωδιά της φωτιάς, ντροπιαστική, του θύμιζε το δάσος, εκείνη τη μέρα που το κάψαν τα τομάρια... έτσι μύριζε θανατερά, καταστροφή...

Το δάσος είχε μάθει, το δάσος ήταν το σπίτι του, το δάσος η μάνα κι ο γονιός του...
Κι ήρθαν οι αλήτες με φωτιές λαίμαργες, ερήμωσε το σπίτι, φύγαν τα πουλιά, και κείνο για να αποφύγει την ερημιά που σπειρε η φωτιά, κατηφόρισε απ το βουνό στην πόλη που τα βράδυα την άκουγε να μουγκρίζει απειλητικά... πεινάει, φοβάται, απορεί... κουτιά παντού, δέντρα λιγοστά, βουή κουρνιαχτός....

Ηταν πιο άσχημη απ ότι φάνταζε από ψηλά, βρωμούσε, τα πλάσματα γυρω του με πανιά πάνω τους, πολύχρωμα, άλλα γυαλίζαν στου φεγγαριού τη λάμψη κι άλλα κρύβονταν στο σκοτάδι της νύχτας, ίδια τα πανιά που ντύναν τα κορμιά τους με τα μάτια τους... κενά κουρελιασμένα, χωρίς ζωή...

Κι η μυρωδιά τους, τι σκατά μύριζε έτσι? το αγρίμι μπερδευόταν, δεν μυρίζαν ανθρώπινα, ούτε καν σαν ζώα, βαριά μυρωδιά, του θύμιζε τα κουφάρια που σαπίζαν στον ήλιο τα καλοκαίρια... Ο κίνδυνος ήταν παντού... σιχάθηκε, τον οσμίστηκε, και ζάρωσε πίσω απ ένα σκουπιδοτενεκέ να ξεφύγει απ τα φανάρια ενός αυτοκινήτου...

Πατούσε στα ακροδάχτυλα και κρυβόταν κάδο τον κάδο, μέχρι που βρήκε μια γωνιά με δέντρα ανάμεσα σε κάτι χαμόσπιτα... μια μικρή ξεχασμένη πλατεία, σαν αυλή, σκαρφάλωσε επιδέξεια στο πιο ψηλό δέντρο, και κούρνιασε ανάμεσα σε δυο κλαριά... πονάει, πεινάει, αφουγκράζεται τη νύχτα, και ουρλιάζει σιωπηλά, μορφάζει πόνο κι αγωνία.... ησυχάζει...

Ο δρόμος κάτω ήσυχος, μόνο μια κοπέλα πέρασε και στάθηκε εκεί δίπλα, μύρισε τον αέρα γύρω της... σήκωσε τα μάτια ψηλά, μα κείνη η τρελλή φεγγαραχτίδα της έκρυψε το αγρίμι... Ξαναοσμίστηκε, τον αέρα και κάθισε ανακούρκουδα στη ρίζα του δέντρου του... νιώθει ζεστά εκεί, όμορφα, μάτια πάνω της, μια μυρωδιά χωμάτινη γεμίζει τη κρυφή αυτή γωνιά... της αρέσει, ησυχάζει μαζί της...

Το αγρίμι τη μύρισε νωρίς, από μακριά πριν στρίψει στη γωνία, φρέσκια μυρωδιά, γλυκειά σαν νιούτσικη πευκοκορφή, μεθυστική σαν παπαρούνας σπλάχνο, ελκυστική σαν μέλι απο κηρήθρα... ερωτεύεται, αχνοκουνιέται στο κλαρί κι ένα φύλλο δραπετεύει απ τα δεσμά του.. πέφτει πάνω στο κορίτσι.... το πιάνει το χαϊδεύει, και του λέει, όποιος κι αν είσαι, ότι κι αν είσαι, έλα, μη φοβάσαι, δε θα σε πειράξω, η μυρωδιά σου είναι γνώριμη, την αγαπώ.... έλα....

Εκείνο δεν καταλαβε τι είπε, αλλά η φωνή της το γλυκανε, έκατσαν εκεί μέχρι το ξημέρωμα που η φεγγαραχτίδα σαλπάρισε για άλλο ουρανό, εκείνη του τραγουδούσε νανουρίσματα και χαιδευε τη σκιά του πάνω στα κλαριά...

Λίγο πριν την πρώτη ηλιαχτίδα, ανηφόριζαν πιασμένοι χέρι χέρι προς το βουνό... μυρίζονταν και χαμογελούσαν, δεν φοβόνταν, δεν ανησυχούσαν, είχαν ένα σπόρο είχαν μια μυρωδιά, μια ανάσα, και φεύγαν, φεύγαν απ τη βρωμιά της πόλης, πηγαίναν εκεί που το χορτάρι πάλι ανάσαινε ανάμεσα απ τα αποκαϊδια που χε αφήσει η φωτιά των ανθρώπων... κάποτε, του είπε, θα έχουμε ξανά δέντρα θα δεις, και του τραγούδησε ένα θαλασσινό τραγούδι...

Στο δρόμο πέταξε το φουστάνι της, πέταξε τα εσώρουχα, και κείνο το κορδελάκι που χε δεμένο στα μαλλιά....

Οι πρωινές εφημερίδες, έγραφαν για τη μυστηριώδη εξαφάνιση της κόρης γνωστού μεγαλοβιομηχάνου, τα ρούχα της βρέθηκαν έξω από την πόλη, οι αρχές φοβούνται για το χειρότερο, μεγάλη αμοιβή δίνεται σε όποιον δώσει πληροφορίες στην αστυνομία....

Υποκληθείτε ρουφιάνοι, τρέξτε να πάρετε κωλόχαρτα, τρέξτε, μα κείνη δε θα τη βρείτε.... ποτέ....

Εκείνη ερωτεύεται το Αγρίμι....

Χριστίνα Σαββατιανού / 8-03-2007

Δώσε μου λίγες λέξεις... (λεξοπαίχνιδο)

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ «ΖΩΗ» - (Παραμύθι)

Για ένα ταξίδι πολύ μακρινό απόψε θέλω να μιλήσω. Σ’ ωκεανούς με αλλόκοτα φυτά και ψάρια πεινασμένα.

Καβάλησα κάποτε ένα σάπιο σκαρί την «Ζωή» (όνομα κι αυτό! Γυναίκα και θάλασσα μαζί)…

Γρουσουζιά σκέφτηκα. Η γυναίκα είναι της στεριάς λουλούδι, άσε τη θάλασσα για πιο τραχιούς. Βρέθηκα λοιπόν ένα θαμπό χειμωνιάτικο χάραμα, μέσα στη «Ζωή» να ταξιδεύω. Παλιό μα όμορφο και δυνατό σκαρί κι ας έμοιαζε σάπιο, ποτισμένο με ιδρώτα και αίμα, με δάκρυ και κόπο χίλιων ψυχών που πέρασαν μέσα του.

Χίλιες ψυχές, χίλιες πνοές πάνω σε κάθε σανίδι, σε κάθε ίνα τούτου του καραβιού.

Και νά' μαι λοιπόν στα σπλάχνα του κι εγώ, να τραβάω πίσω μου το δικό μου φορτίο, να φεύγω μαζί του, αναζητώντας την ελευθερία και τη χαρά.

Χίλιες φουρτούνες είχε δει η «Ζωή». Χίλια πελάγη μανιασμένα, τόσα όσες κι οι ψυχές που είχε φιλοξενήσει.

Άλλους τους έτρωγε, άλλοι την τρώγανε. Ταξίδευα λοιπόν πάνω σε τούτο το σκαφίδι σαν επιβάτης, σαν βοηθός.

Το παιδί για όλες τις δουλειές. Κάνε αυτό, φέρε εκείνο, φουντάρισε την άγκυρα, δέσε κάβους. Σιγά σιγά, τα καθήκοντά μου άρχισαν να αυξάνουν, ωσάν τα ψάρια γύρω από το σκουλήκι στου ψαρά τα’ αγκίστρι.

Τα κύματα που κράταγαν τη «Ζωή» μέσα τους άρχισαν να θεριεύουν και ν’ αφρίζουν.

Τα σκυλιά μαζεύονταν κι έκαναν κύκλους πεινασμένα γύρω της προσμένοντας τον πρώτο αδύναμο ή απρόσεχτο να γλιστρήσει στο στόμα τους. Τα λουλούδια του βυθού σήκωναν πανηγύρι στην ποδιά της «Ζωής» και τα πλάσματα που ζούσαν στα βάθη του σήκωναν πεινασμένα μάτια να συναντήσουν τα δικά μου.

Μια βραδιά με φώναξε ο καπετάνιος «ο Νους» όπως τον φώναζαν, και μου είπε: - Ήρθε η ώρα σου να κυβερνήσεις τη «Ζωή». Θα κάτσεις στο τιμόνι της και θα την οδηγήσεις όπου θέλεις μέχρι τη στιγμή που θα τελειώσει το ταξίδι τούτο.

Πανικός, φόβος, άγνοια… Μα πώς καπετάνιο; Είναι δυνατόν να κυβερνήσω εγώ το καράβι; Ούτε κόμπους, ούτε καν την καντηλίτσα δεν ξέρω να φτιάχνω σωστά. Είμαι παιδί ακόμη, το μυαλό μου άγουρο, μικρό. Πού πότε και ποιος θα μου δείξει τον μπούσουλα να γνωματεύω και το τιμόνι ίσια να κρατώ; Τα χέρια μου λεύτερα τα θέλω όχι σε τιμονιέρα, κόντρα στον καιρό. Δύναμη δεν έχουν δες. Το νου μου ανέμελο και όχι με την έννοια των ψυχών που ταξιδεύουν με τη «Ζωή».

Ο καπετάνιος με κοίταξε μ’ ένα μικρό παράξενο χαμόγελο. Δεν είπε τίποτε άλλο… «Πήγαινε τώρα μέχρι να σκαντζάρεις βάρδια. Απ’ το πρωί ετούτο που θα έρθει, εσύ θα έχεις στα χέρια σου το τιμόνι της «Ζωής». Αυτά είπε κι άναψε την πίπα του με τον βαρύ κουβανέζικο καπνό, κι έγειρε πίσω απολαμβάνοντας την γεύση του.

Στο τραπέζι ένα σάπιο μισοφαγωμένο μήλο, στάλες από παλιό καφέ και νερό της φωτιάς. Ένα βαμβάκι και μια ένεση με ίχνη πενικιλίνης. Εκείνος τέλειωσε το ταξίδι του. Μπορεί τώρα κι απολαμβάνει λίγες στιγμές ησυχίας προτού αφήσει τη «Ζωή» για την σιγουριά ενός λιμανιού.

Τον κοιτάζω τρομαγμένος. Το γέρικο πρόσωπο έχει σημάδια απ’ την αρμύρα και τα κύματα. Κάθε φουρτούνα κι ένα σημάδι, μια χαρακιά στο κορμί. Κάθε λιμάνι και μια ένεση βαριά, κάθε γυναίκα και μια θύμηση που άλλη φέρνει πόνο άλλη θλίψη κι άλλη χαρά. Κάθε ταξίδι μια ρυτίδα στο σκαμμένο μούτρο του.

Κανείς δεν τον περιμένει. «Όταν ταξιδεύεις με τη «Ζωή», μου είχε πει κάποτε, δεν υπάρχει λιμάνι ή γυναίκα, απάγκιο ή σιγουριά. Το ταξίδι πάντα συνεχίζεται. Η «Ζωή» λιμάνι δεν έχει. Τραβάει μπροστά συνέχεια…. Πάει… λίγο μόνο σταματά και πάλι φεύγει… Προχωράει πάντα, σε καινούργιες θάλασσες αταξίδευτες. Καινούργιες ψυχές κουβάλα και πάει…

Σε κάθε μεγάλο ταξίδι και νέος καπετάνιος και μέχρι να το αποσώσει, γερασμένος και σημαδεμένος έχει γίνει. Να κοίτα κι εμένα…»

Αυτά μου είχε πει κάποτε ο καπετάνιος «ο Νους».

Κι έλαχε σε μένα σήμερα να γίνω ο νέος καπετάνιος, ν’ αδράξω εγώ το τιμόνι, να φτάσω την «Ζωή» στο τέλος του ταξιδιού της , ή μήπως του δικού μου ταξιδιού;

Και η «Ζωή» όμως, ευλογημένο σκαρί και καλοτάξιδο κι ας μοιάζει σάπιο. Στη φουρτούνα τρίζει μα βαστάει γερά. Σιγά σιγά τα χέρια μου στο τιμόνι έπαψαν να σκίζονται σκλήρυναν. Ο καιρός δεν με πειράζει πια. Γίνομαι πιο δυνατός. Ο μπούσουλας καθώς στρέφει παύει να με ζαλίζει και να με μπερδεύει. Έμαθα τα’ άστρα να διαβάζω. Τώρα ξέρω πως είναι το καράβι που γυρίζει στον καιρό σαν το τιμόνι από τα χέρια μου ξεφύγει. Οι σκύλοι την θωριά μου συνήθισαν και τα σαγόνια τους δεν μοιάζουν απειλή. Για μήπως είμαι εγώ που έμαθα τα χούγια τους και φόβο πια δεν νιώθω; Τα φυτά της θάλασσας όμορφη ζωγραφιά στα μάτια μου γενήκαν. Τα λιμάνια κι η φούρια τους, θόρυβος πια που πονά τα’ αφτιά μου.

Μια βάρδια έχει η «Ζωή» στο τιμόνι. Μια βάρδια μακριά και δύσκολη, σκληρή και πλανεύτρα.

Φουρτούνα και μπουνάτσα, με το πούσι να νοτίζει τα ρούχα ώσου να γίνουν δεύτερο δέρμα και τη σοροκάδα να παρασέρνει τα πάντα στον τρελλό χορό της.

Έχει ομορφάδα η θάλασσα. Την ομορφάδα εκείνης της μικρής. Της φρέσκιας της πρωτάρας απ’ τα’ Αλγέρι, με τα τεράστια απορημένα μάτια. Έχει και πόνο για κείνο που αφήνεις πίσω και που μονάχα τη θύμηση του θα κρατείς.

Έχει ομορφιά και το ταξίδι με τη «Ζωή».

Ποτέ δεν ξέρεις αν θ’ αντέξει. Πότε το τρίξιμό της κοντά στον Ποσειδώνα θα σε στείλει και πότε σε λιμάνι απάγκιο θα βρεθείς. Πότε βίρα θα πάει και πότε θα μπατάρει. Πότε σαν λάγνα γυναίκα στην αγκαλιά του πέλαγου θα αφεθεί και θα χαθεί και πότε σαν γοργόνα ημίθεη θ’ αναδυθεί αφροστόλιστη.

Μου το’ χε πει ο καπετάνιος! «να προσέχεις τη «Ζωή». Πάντα με τα νερά της να την πας. Κόντρα ποτέ».

Οι σκύλοι απειλή μπορεί να πάψουν να σου μοιάζουν, μα πάντα πεινασμένοι περιμένουν.

Κι αλήθεια του, οι σκύλοι πάντα μ’ ανοιχτά σαγόνια περιμένουν. Και του βυθού τα πλάσματα τα σκοτεινά, ξάγρυπνα απομένουν, περιμένουν το λάθος.

Περιμένουν το τέλος του ταξιδιού σου. Το τέλος εκείνο που θα σε πάει σε λιμάνι παραδεισένιο όπως μου’ χε πει κάποτε ο καπετάνιος «ο Νους».

Στο λιμάνι που στο φως είναι λουσμένο.

Εκεί που τα’ αστέρια τα νυχτερινά συνέχεια λάμπουν και ακολουθούν του ήλιου τον φωτεινό χορό. Εκεί που ο καιρός πάντα πρίμα πηγαίνει. Εκεί που το ταξίδι με τη «Ζωή», αυτή η μία βάρδια της τελειώνει.

Εκεί όπου βαθειά μπορείς να σταθείς και να χαρείς για το ταξίδι.

Εκεί που το τιμόνι του σκαριού της παραδίδεις και ξαποσταίνεις καπνίζοντας βαρύ Κουβανέζικο καπνό απολαμβάνοντας τη θύμηση…..

Χριστίνα Σαββατιανού

Κάπου στη δεκαετία του ΄90