Το Αγρίμι (οι λέξεις της Αναστασίας)

(λαβύρινθος καλοκαίρι ερωτεύομαι φεγγαροαχτίδα αγρίμι)

Στο γόμισμα του φεγγαριού πέρσι το καλοκαίρι, ένα αγρίμι πρόβαλε σε μια γωνιά του δρόμου... ένα πλάσμα χαμένο, αλλόκοτο, ξένο...

Τρομαγμένο, γυμνό, άγριεμένο, νυχοπατούσε πλάκα την πλάκα στο καυτό πεζοδρόμιο...
Γύρω του μικρές φωτιές σιγοκαίνε στους κάδους των σκουπιδιών, απομεινάρια της πορείας των εργατών που πήγε παρακάτω... καίνε αλλού τώρα, κι εκείνο φοβάται τη φωτιά...

Λαβύρινθος η πόλη στα μάτια του, δέντρα λιγοστά, αέρας πηχτός κόκκινος σαν αίμα, σαν χολή... μοιάζει με κείνους που την κατοικούν, αγέλαστοι, βιαστικοί, γκρίζοι, άχρωμοι, ανύπαρκτοι, σε κόσμους προσωπικούς και φτιασιδωμένους, ανίερους, ανυπόστατους...

Κι η μυρωδιά της φωτιάς, ντροπιαστική, του θύμιζε το δάσος, εκείνη τη μέρα που το κάψαν τα τομάρια... έτσι μύριζε θανατερά, καταστροφή...

Το δάσος είχε μάθει, το δάσος ήταν το σπίτι του, το δάσος η μάνα κι ο γονιός του...
Κι ήρθαν οι αλήτες με φωτιές λαίμαργες, ερήμωσε το σπίτι, φύγαν τα πουλιά, και κείνο για να αποφύγει την ερημιά που σπειρε η φωτιά, κατηφόρισε απ το βουνό στην πόλη που τα βράδυα την άκουγε να μουγκρίζει απειλητικά... πεινάει, φοβάται, απορεί... κουτιά παντού, δέντρα λιγοστά, βουή κουρνιαχτός....

Ηταν πιο άσχημη απ ότι φάνταζε από ψηλά, βρωμούσε, τα πλάσματα γυρω του με πανιά πάνω τους, πολύχρωμα, άλλα γυαλίζαν στου φεγγαριού τη λάμψη κι άλλα κρύβονταν στο σκοτάδι της νύχτας, ίδια τα πανιά που ντύναν τα κορμιά τους με τα μάτια τους... κενά κουρελιασμένα, χωρίς ζωή...

Κι η μυρωδιά τους, τι σκατά μύριζε έτσι? το αγρίμι μπερδευόταν, δεν μυρίζαν ανθρώπινα, ούτε καν σαν ζώα, βαριά μυρωδιά, του θύμιζε τα κουφάρια που σαπίζαν στον ήλιο τα καλοκαίρια... Ο κίνδυνος ήταν παντού... σιχάθηκε, τον οσμίστηκε, και ζάρωσε πίσω απ ένα σκουπιδοτενεκέ να ξεφύγει απ τα φανάρια ενός αυτοκινήτου...

Πατούσε στα ακροδάχτυλα και κρυβόταν κάδο τον κάδο, μέχρι που βρήκε μια γωνιά με δέντρα ανάμεσα σε κάτι χαμόσπιτα... μια μικρή ξεχασμένη πλατεία, σαν αυλή, σκαρφάλωσε επιδέξεια στο πιο ψηλό δέντρο, και κούρνιασε ανάμεσα σε δυο κλαριά... πονάει, πεινάει, αφουγκράζεται τη νύχτα, και ουρλιάζει σιωπηλά, μορφάζει πόνο κι αγωνία.... ησυχάζει...

Ο δρόμος κάτω ήσυχος, μόνο μια κοπέλα πέρασε και στάθηκε εκεί δίπλα, μύρισε τον αέρα γύρω της... σήκωσε τα μάτια ψηλά, μα κείνη η τρελλή φεγγαραχτίδα της έκρυψε το αγρίμι... Ξαναοσμίστηκε, τον αέρα και κάθισε ανακούρκουδα στη ρίζα του δέντρου του... νιώθει ζεστά εκεί, όμορφα, μάτια πάνω της, μια μυρωδιά χωμάτινη γεμίζει τη κρυφή αυτή γωνιά... της αρέσει, ησυχάζει μαζί της...

Το αγρίμι τη μύρισε νωρίς, από μακριά πριν στρίψει στη γωνία, φρέσκια μυρωδιά, γλυκειά σαν νιούτσικη πευκοκορφή, μεθυστική σαν παπαρούνας σπλάχνο, ελκυστική σαν μέλι απο κηρήθρα... ερωτεύεται, αχνοκουνιέται στο κλαρί κι ένα φύλλο δραπετεύει απ τα δεσμά του.. πέφτει πάνω στο κορίτσι.... το πιάνει το χαϊδεύει, και του λέει, όποιος κι αν είσαι, ότι κι αν είσαι, έλα, μη φοβάσαι, δε θα σε πειράξω, η μυρωδιά σου είναι γνώριμη, την αγαπώ.... έλα....

Εκείνο δεν καταλαβε τι είπε, αλλά η φωνή της το γλυκανε, έκατσαν εκεί μέχρι το ξημέρωμα που η φεγγαραχτίδα σαλπάρισε για άλλο ουρανό, εκείνη του τραγουδούσε νανουρίσματα και χαιδευε τη σκιά του πάνω στα κλαριά...

Λίγο πριν την πρώτη ηλιαχτίδα, ανηφόριζαν πιασμένοι χέρι χέρι προς το βουνό... μυρίζονταν και χαμογελούσαν, δεν φοβόνταν, δεν ανησυχούσαν, είχαν ένα σπόρο είχαν μια μυρωδιά, μια ανάσα, και φεύγαν, φεύγαν απ τη βρωμιά της πόλης, πηγαίναν εκεί που το χορτάρι πάλι ανάσαινε ανάμεσα απ τα αποκαϊδια που χε αφήσει η φωτιά των ανθρώπων... κάποτε, του είπε, θα έχουμε ξανά δέντρα θα δεις, και του τραγούδησε ένα θαλασσινό τραγούδι...

Στο δρόμο πέταξε το φουστάνι της, πέταξε τα εσώρουχα, και κείνο το κορδελάκι που χε δεμένο στα μαλλιά....

Οι πρωινές εφημερίδες, έγραφαν για τη μυστηριώδη εξαφάνιση της κόρης γνωστού μεγαλοβιομηχάνου, τα ρούχα της βρέθηκαν έξω από την πόλη, οι αρχές φοβούνται για το χειρότερο, μεγάλη αμοιβή δίνεται σε όποιον δώσει πληροφορίες στην αστυνομία....

Υποκληθείτε ρουφιάνοι, τρέξτε να πάρετε κωλόχαρτα, τρέξτε, μα κείνη δε θα τη βρείτε.... ποτέ....

Εκείνη ερωτεύεται το Αγρίμι....

Χριστίνα Σαββατιανού / 8-03-2007

Δώσε μου λίγες λέξεις... (λεξοπαίχνιδο)