χρόνος, χρώμα, χώμα, χορός, χαρά.
Χάρτινα χρωματιστά φανάρια γιομιζεις του πάρκου τη λιμνούλα, να ομορφύνει ο κόσμος γύρω σου να φύγει η γεύση από το χώμα... να φωτίσει της βολής σου η σκοτεινιά....
Ο χρόνος ξεχνάει, ο χρόνος θυμάται, εσύ μπορείς;
Τρελλό χορό στήνουν τα παχύδερμα, κι εσύ χαίρεσαι καμαρώνεις, ξιπάζεις, θαρρείς ότι εσύ τους παίζεις μουσική.... θαρρείς τους έχεις του χεριού σου....
Φτωχό ζωάκι να ξερες, γρήγορα θα ρθει η σειρά σου να σε φάνε, αφού χορέψουν στο κεφάλι σου απάνω, με παπούτσια λάσπη και χώμα στολισμένα, και τα μάτια σου κόκκινο χρώμα μοναχά θα βλέπουν... της ζωής σου το αιματοκύλισμα, της αξιοπρέπειάς σου τη θυσία, του ονείρου σου τη λιποθυμιά....
Συνέχισε να τους δοξάζεις, τι άλλο ξέρεις να κάνεις μέσα απ το πολυτελές σου αμάξι, κι από τον πουπουλένιο ουρανό σου;;; τι άλλο, απ το να χασκογελάς ανόητα, μέσα στο ψέμα που έχαψες;;; τι άλλο να κάνεις παρά να χειροκροτήσεις, οπαδός σκυμμένος, πιστός, υπάκουος.... Πάτα το γκάζι να νιώσεις ελεύθερος, μπορεί να σαι τυχερός και να γκρεμοτσακιστείς... να γλιτώσεις...
Τι άλλο σε αφήνουν να θυμάσαι; Το μεγαλείο τους μονάχα, και τη δύναμη να σου επιτρέπουν να τους συντηρείς... εσύ πουθενά... αν σκεφτείς είσαι κίνδυνος... μονο να θέλεις, κουτουπωμένα άηχα, ύλη μόνο... το πνεύμα σου αλυσοδεμένο, βουβό, υπνωτισμένο, απόλυτα ελεγχόμενο... εύγε τα κατάφερες είσαι όπως σε θέλουν!
Φτωχό ζωάκι σε λυπάμαι... δε θα χορέψεις ποτέ, ούτε μόνο, ούτε μαζί τους, θα στέκεις εκεί, να κοιτάς ξελιγωμένα, και να καμαρώνεις, αυτά τα παχύδερμα θεριά εγώ τα ανάδειξα, εγώ... κοιμήσου... μη ξυπνάς, θα τρομάξεις...
Φτωχό ζωάκι πέθανες.... πριν καν γεννηθείς....
Χριστίνα Σαββατιανού / 24-02-2007
http://paraxenies.blogspot.com/2007/02/blog-post_21.html
