Κοιτάς με λαγνεία, τις άδεις λέξεις, ψάνχεις λαίμαργα χέρια να σου γεμίσουν στιγμές ανημπόριας στης οθόνης το κελί...
Γλυκειά μου... σε θέλω... σκαλίζουν τα δάχτυλα, έπειτα περιμένεις άπληστα την επόμενη γραμμή, και ξεχνάς μια στιγμή... της μοναξιάς σου τη φυλακή, της ασχήμιας σου την αλυσίδα... πετάς, απατημένος πλανεμένος απ το ανώνυμο, το βουβό, το άοσμο, ερωτεύεσαι το δήθεν, εκείνο που κρύβεται πίσω από λέξεις από αδιάκριτα μάτια... που τρυπάνε με φθονερούς πόθους μικρές στιγμές σου... εκείνο που ονειρεύεσαι, που ποτέ δεν είχες, εκείνο που μόνο εσύ ποθείς να έχεις... εσύ, τι είσαι εκείνη τη στιγμή;
Οκνός γίνεσαι, δεν ζεις, απλά περιμένεις, λέξεις χίλιες, ποια κουβαλάει υποσχέσεις; την κυνηγάς την περιμένεις, σαν μαθητούδι τον πρώτο του έρωτα, ποια κουβαλάει λάγνες στιγμές; να σου γεμίσει το κενό στο διπλανό μαξιλάρι... άπληστος γίνεσαι τις θέλεις όλες, παίζεις γελάς, θαρρείς σε βλέπουν και φτιάχνεσαι...
Με ιδιοτελή υπεροψία εκμεταλλεύεσαι τα κενά τους, τις δυστυχισμένες ώρες της οικογενειακής τραγωδίας τους, τις πλανεύεις με λαιμαργία... τις θέλεις όλες, επιβεβαιώνεις του κενού σου την φωνή, το κάνεις ογκώδες υπερτροφικό, με κάθε γράμμα, με κάθε πλήκτρο που χτυπάς...
Σκορπίζεις όλα κείνα που ποθούν χωρίς φειδώ, παραμυθιάζεις μάτια διψασμένα, μάτια κουρασμένα απ της καθημερινότητας τις δίνες, από ανύπαρκτες σχέσεις και υποταγές, φτιάχνεις όνειρα σε γυναικεία μάτια σε γυναικείες ψυχές... και που ξέρεις μπορεί και να πηδήξεις και καμμιά... αν αξίζει τον κόπο...
Το ψέμμα δεν το βλέπεις, σε παρασύρει η λαγνεία τους οι ερεθισμένες τους λέξεις σε τραβούν σαν τη μύγα στα σκατά... και βουτάς, βουτάς ξανά και ξανά, θυσιάζοντας ώρες στιγμές πολύτιμες.... Στερείσαι μάτια χέρια κορμι και φυλακίζεις του πόθου σου το αγλάισμα σε γυάλινο κουτί... που είναι όλες αυτές;
Την άλλη μέρα στη δουλειά καμαρώνεις στους φίλους, πήδηξα!
Στάσου μια στιγμή, σκέψου... που πήδηξες? τι πήδηξες?
Δες με πόσο φθόνο σου κλέβουν το δικαίωμα να χεις κορμί, με πόση απληστία σου στερούν τις ώρες του φλερτ της γνωριμίας, κλέβουν αδιάκριτα τους πόθους σου τα όνειρά σου τους χυμούς σου, το σπέρμα σου, το βάζουν σε πλήκτρα πάνω σε μια εικόνα κλεμμένη από τσοντοπεριοδικό, και σε κείνη την ηλίθια ονειρική κατάσταση που φτιάχνουν οι λέξεις τους...
Και στην κορύφωσή σου μόνο η σιωπή και μια γραμμή πάνω στο γυαλί βλέπου, μπανιστήρι ανίερο, ντροπιαστικό.... σε λέξεις σε πόθους, ανύπαρκτους φορτωμένους σε πίξελς που φθονερά χάνονται σε ανύπαρκτο σύμπαν, σε γραμμές οπτικές ίνες και μετά.... μετά είμαστε εμείς.... βυθίζεσαι σε λήθης ύπνο, με τα πλήκτρα αγκαλιά και μια ψευδαίσθηση λάγνα οκνηρή.... κι εκεί που η οθόνη σβήνει, αρχίζει η δική μας η ζωή...
Πόσο οδυνηρή η φυλακή σου, πόσο λιγόψυχη η παράδοσή σου, πόσο βολεμένη η φαντασία σου, πόσο τεμπέλικη η φύση σου... Βγες απ το γυαλί, δες της μέρας τους χυμούς να σου χαμογελούν λάγνα, εκεί έξω από το κουτί σου είμαστε εμείς... ζούμε....
Χριστίνα Σαββατιανού/ 24-02-2007
http://paraxenies.blogspot.com/2007/02/blog-post_21.html
