Κι αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους σαν να μη ξεθώριασαν ποτέ σαν να μη ξεράθηκε ποτέ το αίμα.... σαν να έζησε στον τοίχο περιμένοντας κι άλλο κι άλλο.... κι εμείς το ταΐσαμε με μισαλλοδοξία, με ρατσισμό, με υλισμό, με έκπτωση ήθους και...ι αξιών, με εξόντωση και καταβαράθρωση της κοινωνικής μας υπόστασης.... κι έτσι το αίμα φρεκσο πάντα είναι στους τοίχους.... οι δότες αλλάζουν, νέοι ωραίοι, με όνειρα, ελπίδες για ζωή, που κι αυτά μένουν εκεί παρέα στα κόκκινα σημάδια...
Στάθης: Χριστίνα οι ανησυχίες σου σωστές, η γραφή όπως πάντα ιδιαίτερη. Είναι καιρός να γράψουμε κάνα παραλήρημα μαζί,ί όπως τότε...
Να γράψουμε Στάθη να γράψουμε.... μαζί όλοι μαζί έστω να γράψουμε...
Στάθης: Χριστίνα οι ανησυχίες σου σωστές, η γραφή όπως πάντα ιδιαίτερη. Είναι καιρός να γράψουμε κάνα παραλήρημα μαζί,ί όπως τότε...
Να γράψουμε Στάθη να γράψουμε.... μαζί όλοι μαζί έστω να γράψουμε...
όλοι έχουν να πουν.... έστω να πουν... δε μπορεί να μην ακούει κάνεις....
Για την ώρα εκείνοι που γράφουν είναι εκείνοι που διψουνε για αίμα, εκείνοι που ταΐζουν τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, εκείνοι που ζουν από τον πόνο από τα ανοιγμένα. κεφάλια από τον χαμένο ιδρώτα, από τις ζωές που θλίβονται σε λιοτρίβι ανίερο που άλλοι το λένε τράπεζα άλλοι οικονομία κι άλλοι το λένε συμφέρον τους.... να γράψουμε όλοι μαζί έστω αυτό.... αφού δεν φωνάζουμε και δεν είμαστε έξω όλοι μαζί :(
Και στήνουν παγίδες με σημαίες και μασημένα ιδανικά και τα βγάζουν στους δρόμους, και ξεγελούν νεανικές ψυχές και τις κάνουν αγύρτες δολοφόνους τις ποτίζουν με μίσος που μοιάζει ναναι από τα χειρότερα δεσμά αντί να τις ποτίσουν με ελευθερία, με φως, και βάζουν παιδιά να σκοτώνουν χωρίς διάκριση, κάνοντάς τα να πιστεύουν ότι άνθρωπος με άνθρωπο είναι εχθροί, κι άλλοι κι άλλοι βολεμένοι ακολουθούν... ούτε κι εγώ θέλω να με ληστέψουν φοβάμαι για τον πάτερα μου για τους δικούς μου, για τους γειτόνους, άλλα δεν μου φταίνε τα θύματα, τους θύτες θέλω .... να στολίσω και με δικά τους σημάδια τους άδικους τοίχους
Δε μου αρέσει τούτος ο τόπος κι ας τον αγαπάω :(
και κάνουν την Ελλάδα από άκρη σε άκρη κουρελόχαρτο και σκουπίδι, έμβλημα μίσους και αίματος, οι αχρείοι, οι ίδιοι, που αν ήμασταν στην εποχή που επικαλούνται ότι φτιάξαμε πολιτισμό, εξόριστοι εξοστρακισμένοι θα ήταν.... Ιδιώτες του χειρίστου είδους.... αλλά ο λόγος κι η ευθύνη σαβανώθηκαν άλλες έννοιες πιο βολικές σαθρές και καπελωμένες.... Έτσι να ταιριάζουν με τα σημάδια στους τοίχους τα κόκκινα.... και επιβάλλουν σε όλα εκείνα που έχουν αξία, όλα εκείνα που μας χωρίζουν από τα άλογα όντα εξορία, ποινή σε θάνατο και λήθη....
ΟΧΙ δε μπορώ να τους αφήσω, μουδιάζω, φοβάμαι, εξεγείρομαι, ζαρώνω, και ξανασηκώνομαι... δεν μπορώ να ξεπουλήσω την ψυχή μου σε μια τράπεζα και σε ένα δήθεν σύστημα που φροντίζει για λίγους...
και τα παιδιά, τα νέα τα παιδιά να σώσουμε.... όλοι μαζί... να βγάλουμε τα αγκάθια από την ψυχή τους, να τα βγάλουμε κι από τις δικές μας ψυχές, όλοι θύματα είμαστε στο ίδιο έγκλημα.... και θέλουν να πιστέψουμε ότι ο εχθρός είναι ο αλλόχρωμος ο αλλοεθνής κι ο αλλόθρησκος....
ο εχθρός έχει το χέρι στις τσέπες μας παιδιά, έχει βαλει σημάδι τη σκέψη μας και στερεί τη γνώση τη γνώμη και την ουσία, γεμίζοντας φουσκώνοντας μας με ψεύτικη κατευθυνόμενη πληροφορία, για να μπορεί όσο εμείς τρώμε ο ένας τον άλλον να δρα ελεύθερα, να ζει απ τη ζωή μας, να ζει από τα κόκκινα σημάδια που αφήνουν τα όργανά του στους δικούς μας τοίχους, ο εχθρός δεν πεινάει, είναι χορτασμένος, δεν κλέβει για ένα κομμάτι ψωμί, μα γεύεται τους καρπούς της αποκτήνωσής μας, της αποξένωσης μας, της μοναξιάς που νιώθει ο καθένας που θίγεται.... όλοι όμως θιγόμαστε... με ύπουλους τρόπους, με βρόμικους τρόπους, και φανταχτερά λόγια, λόγια που φουσκώνουν τη ψυχή μα την ίδια στιγμή έχουν κλέψει την ικμάδα της, εκείνη την αξία που δικαιώνει το αξίωμα και την αξίωση.... άλλου είναι ο θύτης παιδιά όχι εκεί έξω, μην ξεκινάτε πολέμους ο ένας με τον άλλον, αδέλφια όλη η γης, ο ήλιος κι η σκιά μας ίδια....
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΩΡΕ στον ίδιο τόπο ρημαγμένοι μα ΑΝΘΡΩΠΟΙ όλοι. Πότε θα το πάρουμε είδηση να ενώσουμε χεριά και ψυχές και τη ζωή να ορίσουμε όπως της πρέπει; Πότε θα δουμε τον εχθρό που βάζουμε στη σκέψη, στην ψυχή, στο σπιτι μας μέσα και του χαρίζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη το βιός μας, τη ψυχή μας, τα παιδιά μας; και αφήνουμε μόνο τα κόκκινα σημάδια στον τοίχο που μπορεί να είναι κι απο αίμα, να καρτερούν φρεσκο αιμα, δίκαιο αίμα, απομεινάρι άδικων πολέμων και άδικων μαχών, εκείνων των μαχών που όρισε ο θύτης κι εμείς πιστέψαμε χωρίς περίσκεψη.... με φόβο μόνο... έτσι οπως ακριβώς ήθελε να κάνουμε....
Τα κοκκινα σημάδια αυτά ας ξεραθούν στον όμορφο μας ήλιο, κι ας δούμε ψύχραιμα πόσο πολύτιμο είναι το αίμα που ζητάνε συνεχώς....
Χριστίνα Σαββατιανού 14-05-2011
στέρεψε το χιούμορ μα τούτο εδώ μπορεί να μεγαλώσει, μου φαίνεται πως μπήκα στην περίοδο των προσωπικών σεντονιών.... (α ρε Αδη εσύ φταις!)
Για την ώρα εκείνοι που γράφουν είναι εκείνοι που διψουνε για αίμα, εκείνοι που ταΐζουν τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, εκείνοι που ζουν από τον πόνο από τα ανοιγμένα. κεφάλια από τον χαμένο ιδρώτα, από τις ζωές που θλίβονται σε λιοτρίβι ανίερο που άλλοι το λένε τράπεζα άλλοι οικονομία κι άλλοι το λένε συμφέρον τους.... να γράψουμε όλοι μαζί έστω αυτό.... αφού δεν φωνάζουμε και δεν είμαστε έξω όλοι μαζί :(
Και στήνουν παγίδες με σημαίες και μασημένα ιδανικά και τα βγάζουν στους δρόμους, και ξεγελούν νεανικές ψυχές και τις κάνουν αγύρτες δολοφόνους τις ποτίζουν με μίσος που μοιάζει ναναι από τα χειρότερα δεσμά αντί να τις ποτίσουν με ελευθερία, με φως, και βάζουν παιδιά να σκοτώνουν χωρίς διάκριση, κάνοντάς τα να πιστεύουν ότι άνθρωπος με άνθρωπο είναι εχθροί, κι άλλοι κι άλλοι βολεμένοι ακολουθούν... ούτε κι εγώ θέλω να με ληστέψουν φοβάμαι για τον πάτερα μου για τους δικούς μου, για τους γειτόνους, άλλα δεν μου φταίνε τα θύματα, τους θύτες θέλω .... να στολίσω και με δικά τους σημάδια τους άδικους τοίχους
Δε μου αρέσει τούτος ο τόπος κι ας τον αγαπάω :(
και κάνουν την Ελλάδα από άκρη σε άκρη κουρελόχαρτο και σκουπίδι, έμβλημα μίσους και αίματος, οι αχρείοι, οι ίδιοι, που αν ήμασταν στην εποχή που επικαλούνται ότι φτιάξαμε πολιτισμό, εξόριστοι εξοστρακισμένοι θα ήταν.... Ιδιώτες του χειρίστου είδους.... αλλά ο λόγος κι η ευθύνη σαβανώθηκαν άλλες έννοιες πιο βολικές σαθρές και καπελωμένες.... Έτσι να ταιριάζουν με τα σημάδια στους τοίχους τα κόκκινα.... και επιβάλλουν σε όλα εκείνα που έχουν αξία, όλα εκείνα που μας χωρίζουν από τα άλογα όντα εξορία, ποινή σε θάνατο και λήθη....
ΟΧΙ δε μπορώ να τους αφήσω, μουδιάζω, φοβάμαι, εξεγείρομαι, ζαρώνω, και ξανασηκώνομαι... δεν μπορώ να ξεπουλήσω την ψυχή μου σε μια τράπεζα και σε ένα δήθεν σύστημα που φροντίζει για λίγους...
και τα παιδιά, τα νέα τα παιδιά να σώσουμε.... όλοι μαζί... να βγάλουμε τα αγκάθια από την ψυχή τους, να τα βγάλουμε κι από τις δικές μας ψυχές, όλοι θύματα είμαστε στο ίδιο έγκλημα.... και θέλουν να πιστέψουμε ότι ο εχθρός είναι ο αλλόχρωμος ο αλλοεθνής κι ο αλλόθρησκος....
ο εχθρός έχει το χέρι στις τσέπες μας παιδιά, έχει βαλει σημάδι τη σκέψη μας και στερεί τη γνώση τη γνώμη και την ουσία, γεμίζοντας φουσκώνοντας μας με ψεύτικη κατευθυνόμενη πληροφορία, για να μπορεί όσο εμείς τρώμε ο ένας τον άλλον να δρα ελεύθερα, να ζει απ τη ζωή μας, να ζει από τα κόκκινα σημάδια που αφήνουν τα όργανά του στους δικούς μας τοίχους, ο εχθρός δεν πεινάει, είναι χορτασμένος, δεν κλέβει για ένα κομμάτι ψωμί, μα γεύεται τους καρπούς της αποκτήνωσής μας, της αποξένωσης μας, της μοναξιάς που νιώθει ο καθένας που θίγεται.... όλοι όμως θιγόμαστε... με ύπουλους τρόπους, με βρόμικους τρόπους, και φανταχτερά λόγια, λόγια που φουσκώνουν τη ψυχή μα την ίδια στιγμή έχουν κλέψει την ικμάδα της, εκείνη την αξία που δικαιώνει το αξίωμα και την αξίωση.... άλλου είναι ο θύτης παιδιά όχι εκεί έξω, μην ξεκινάτε πολέμους ο ένας με τον άλλον, αδέλφια όλη η γης, ο ήλιος κι η σκιά μας ίδια....
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΩΡΕ στον ίδιο τόπο ρημαγμένοι μα ΑΝΘΡΩΠΟΙ όλοι. Πότε θα το πάρουμε είδηση να ενώσουμε χεριά και ψυχές και τη ζωή να ορίσουμε όπως της πρέπει; Πότε θα δουμε τον εχθρό που βάζουμε στη σκέψη, στην ψυχή, στο σπιτι μας μέσα και του χαρίζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη το βιός μας, τη ψυχή μας, τα παιδιά μας; και αφήνουμε μόνο τα κόκκινα σημάδια στον τοίχο που μπορεί να είναι κι απο αίμα, να καρτερούν φρεσκο αιμα, δίκαιο αίμα, απομεινάρι άδικων πολέμων και άδικων μαχών, εκείνων των μαχών που όρισε ο θύτης κι εμείς πιστέψαμε χωρίς περίσκεψη.... με φόβο μόνο... έτσι οπως ακριβώς ήθελε να κάνουμε....
Τα κοκκινα σημάδια αυτά ας ξεραθούν στον όμορφο μας ήλιο, κι ας δούμε ψύχραιμα πόσο πολύτιμο είναι το αίμα που ζητάνε συνεχώς....
Χριστίνα Σαββατιανού 14-05-2011
στέρεψε το χιούμορ μα τούτο εδώ μπορεί να μεγαλώσει, μου φαίνεται πως μπήκα στην περίοδο των προσωπικών σεντονιών.... (α ρε Αδη εσύ φταις!)
