Φθίνον ως το κενό

Άσπρο μαύρο, διττό, φθίνον, έως τη στιγμή που θα σβήσει, θα χαθεί.

Στο κενό του έπειτα, θα στήσουν οι επιζώντες το πρώτο θεμέλιο για εκείνον τον κόσμο που ονειρεύτηκα σαν ήμουν παιδί... 

'Εως τότε αγρυπνη νύχτα, άσπρο μαύρο, φθίνον ως το κενό, καρφί να σκοτώνει το εγω σας που μουτζουρώνει το άσπρο μαύρο με ενα βρώμικο γκριζο.

Χριστίνα  Σαββατιανού. 5-09-2016

Πρόσωπο, λέξη

36 χρόνους τώρα, σμιλεύω ένα πρόσωπο με σκόρπιες λέξεις, και για πλουμίδια εικόνες στρεβλές εδώ κι εκεί... έτσι οταν θα λείπω, απόηχος θα είμαι, ούτε κρότος ούτε όμως και σιωπή.... οχι ανάμνηση ούτε μνημη, μικρή αόρατα βιωμένη ίσως μονάχα στιγμή.

(Χριστίνα Σαββατιανού 11/04/2016)

θα σου λείψω....

θα σου λειψω, γιατί είμαι "εργάτης" χωρις τα χέρια μου είσαι κουλός, χωρίς τα μάτια μου τυφλός, χωρίς τις ώρες μου ανύπαρκτος, χωρίς εμένα είσαι φτωχός.....

κι ας με χλευάζεις, που δεν εμαθα να γραφω μα ξέρω να σμιλεύω πέτρα, και με υποτιμάς που δεν μυρίζω όμοφα μα ξέρω να διώχνω τη βρωμιά από κάθε χώρο που περνάς...

κι ας με αγνοείς επειδή δεν μιλάω με όμορφες λέξεις, μα χωρίς τη δύναμή μου δεν είσαι τίποτε...

κι ας με κοροιδεύεις που σε θαυμάζω και το αίμα μου ρουφάς, μα χωρίς το αιμα μου θα πεθάνεις....

(Χριστίνα .Σαββατιανού. 23/01/2016 - τωρα δα μουρθε μεσα στη νύχτα)