44... Θολούρες... και πάλι ... και ξανά....

κι αν θα μιλήσεις ψέμματα πες, για να θυμώσουν δυο στιγμές, μήπως και φυγει η καταχνιά, μήπως αλλάξει η σκεψη....

να πάρει φόρα η ψυχή κι αρματωμένη απ την αρχή χωρίς να ξεπεζέψει, ζωή να αδράξει και αντοχή να το παλέψει με πυγμή, λίγο πρωτού να φέξει άλλη μια μέρα σκοτεινή....

κι ίσως η άνοιξη να ρθει, με ενα χαμόγελο στραβό, και στην αυλή να φέξει... κι όλα εκείνα που πονούν στο παρελθόν να χαραχτούν, εφιάλτης κι όνειρο κακό στο νέο τούτο το χορό...

ψεμματα πες μου  να χαρείς, γιατί η αλήθεια τούτη ειν βαριά και ποιος να τη παλέψει?

Χριστίνα .Σαββατιανού .