7....

Aνήθικα μυαλά, μυστικές πράξεις, θολούρα ένα γύρο, του καναπέ ο πολιτισμός..

Αδηφάγος, ασύδωτος, των πλάγιων μεσων οπαδός...

Χωρίς αέρα κι ουρανό, με ορίζοντα γκρίζο μουντό,  χωρίς ανδρεία κι αρετή, έτσι μικρός ολίγος χαμερπής...

Ισα να φαμε κατι τις...

Κι επειτα όταν η κρίση φτανει στα σκαλιά φωνάζεις, φωνάζεις δυνατά, το δίκαιο που εχασες να βρεις...

Κι όταν τα ρεστα ζητηθούν, φασαρία κουρνιαχτός, για κατι που άνομα κλεφτά σχεδόν το αρπαξες....

Κι έρχεσαι τώρα και ζητάς τιμωρία, χωρίς καθρέφτη να κοιτάς, χωρίς τη σκόνη σου να σε ενοχλεί... χωρίς το συντρίμι που εφτιαξες με τόσο χειροφίλημα και γονυπετής να το κοιτάζεις...

Και θες βοήθεια λες, απο δικούς και ξένους, λες και σου χρωστάνε οι άλλοι ιδρώτα κι αιμα, επειδή κατποτε στα ιδια χωματα που καταχράστηκες γενναία, περπατησαν κάποιοι σπουδαιοι...

Ουστ νεοέλληνα, εκεί στο βουρκο που η πράξη σου εφτιαξε να κυλιστείς, γουρούνι αλόγιστο που ξεχασες κοινωνικά να ζεις, ηλίθιε βλάκα ιδιώτη που εξω απ τη πόρτα σου ευχεσαι το χαμό του άλλου, το αγαθό του κόπου του για να σφετεριστείς...

Ουστ κοπρίτη που απονα οσους ανάγκη πραγματική εχουν στο περιθώριο εβαλες χρονια και χρονια, με το πολυτελές δανεικό σου αρμα παρκαρισμένο αδιάντροπα στο μονο ελάχιστο δρομο που του αφησες να υπάρχει...

Σημερα εχεις πραγματι αυτό που σου αξίζει πολίτη του ευρύχωρου καναπέ και του ασύδωτου πολιτισμού...

γιατί οταν την ιστορία μονο σαν δικαιολογία φέρεις, και με πράξη γενναία και σύννομη δεν την κεντάς τοτε μονο ο πάτος σου ταιριάζει....

Καλημέρα σας

Χριστίνα Σαββατιανού (28-04-2010)