Ώρα 16:38
Τελικά δεν ήταν το πιοτό... Ηταν μια χημεία πιο βαθειά, όμοια με κείνη της καταιγίδας. Το σύννεφο αφέθηκε στου κεραυνού τα χέρια να σκιστεί και κυμα το κυμα οι σταγόνες του γίνηκαν μέλι σε τσαμπιά που θυμίζαν νιάτα... Η μυρωδιά θυμίζει καλοκαίρια και ζωή από παλιά ξεχασμένη... Η γεύση αγριοφράουλα μέλι και θυμάρι... Ο χυμός ζεστός πανω στη κόψη των ματιών, μέσα στα χέρια αφήνεται να τρεμοσβήσει...
Η καταιγίδα θύμισε το θέλω, όχι δεν ήταν το πιοτό... Σκαλί σκαλί κορυφώθηκε η φύση, άνοιξη καλοκαίρι ζεστοί χυμοί λιακάδα στο χαμόγελο της ζέστης η νωχέλεια, οίστρος αλλιώτικος όχι εκείνος του πιοτού.... Οι μπούκλες μπλέχτηκαν στα χείλη και στην άκρη του στεναγμού, άγγιξαν τη γεύση και του κεραυνού την ορμή....
Γιορτή ήρθε μετά, γιορτάσι και μεθύσι... Το σύννεφο ζαλισμένο σκορπισε δροσερά χαμόγελα ένα γύρο στο δάσος... σκορπισε κρυφές σταγόνες που ξεφύγαν απ το κεραυνό... τις απίθωσε σε χέρια τρυφερά...
Το χέρι τρέμει να θυμίσει τη ζωή... η γεύση αναζητάει το μέλι, τα μάτια ζωγραφίζουν τη καταιγίδα στο κλεισιμο και στο ανοιγμά τους...
Αργησε το άγγιγμα να ωριμάσει... γλυκεια οικειότητα το έθρεψε το έκανε γνωστό... το θέλω όσο κι αν προσπάθησε, δε κρύφτηκε στο κρυο πρέπει μέσα....
Είναι μετάληψη ζωής και φύσης ευλογία... Η καταιγίδα δεν ειν απειλή δεν ειν κατάρα... Πανηγύρι με καλεσμένη τη ζωή και τη χαρά μου μοιάζει...
Κι αύριο αν αργήσει ο ύπνος να έρθει θα ναι που τον πλανεύει η μυρωδιά εκείνης της ώρας της πιο γλυκειάς... εκείνη η σταγόνα που στάθηκε και κοιτάζει με νοσταλγία τον οργασμό των λουλουδιών στα χωράφια, στις γωνιές των δέντρων στις άκρες εκείνων των δυο μικρών λόφων που κάνουν μια αγκαλια τόσο γνώριμη και απλή....
Μια μέλισσα σε κυνηγάει πεινασμένα... Κι ένα σύννεφο χαμογελάει νωχελικά μετά τη πάλη με τον κεραυνό...
Η μέρα χαιρετάει με τη κούραση της χαράς να τρεμοπαιζει στα μάτια της...
στου ύπνου τη γωνιά της κανει συντροφιά η νιότη που πάντα είναι εκεί....
Χριστίνα Σαββατιανού
