51α.... Θολούρες

 με βλεπεις να χαζολογάω να βλεπω εικόνες αλλοτινών καιρών, να ακουω τραγούδια αλλης εποχής, να γελάω να ψαχνω απελπισμένα για ομορφιά μεσα απο πιξελένιες μορφές και σχήματα, απο αλλους τόπους... ξερεις πονάω σημερα περισσότερο απο αλλες ωρες, κάθε μερα και περισσότερο, το σωμα ακολουθεί την ψυχή που σπαράζει για οσα θυσια γινήκανε σε ανίερους βωμούς χωρις να τα νοιαστεί κανεις, χωρίς να αγωνιστεί κανεις....

τα παιδιά που ματώσαν, τα παιδιά που δεν ζουν, στοιχειά θερία ανήμερα μεσα μου τωρα πριν πάντα... δε ξερω τι να κανω δε ξερω πως να υπερασπίσω τα παιδιά - μονάχα αγάπη βλεπω χρήσιμη με βλεπεις να γελάω με τους βαμμενους τοιχους με τους χαμένους χρονους με τις εκπτώσεις σε ανθρωπινο υλικό.... το γελιο και ο πόνος ειναι συγγενεις μεσα μου... αρνουνται το θανατο της μνημης αρνούνται την απαξίωση της ζωής, αρνούνται την αποκτήνωση....

κι ας με βλεπεις να περιφέρομαι αλλού... είμαι παντα εκεί εκεί που πρεπει στους ανθρώπους μονο που νιωθω τοσο λιγη τοσο μικρή τοσο μονη μου συχνά.... και μονο αγαπη μπορώ να φανταστώ οπλο κι ασπίδα μαζί.... γελώ τον πονο γελω΄την απωλεια γελώ οσα χαθηκαν για να μη κοροιδεψω τη ζωή....


(Χριστίνα Σαββατιανού 6-12-2012)

Κι όμως θυμάμαι.... (για τον Αλέξη)

...... κι ομως θυμαμαι θυμαμαι πολλά ασήμαντα, πολλά ξεχασμένα, ή απαρατήρητα, και πονάω καθε μερα πονάω στις θυμησες αυτές.... και δεν ξερω πως να μαζεψω τη ψυχή που σκορπάει πανω σε χαμογελα και ζωές αδικοχαμένες, και σε προσωπα βασανιστικά σιωπηλά στεγνά απο ελπίδες κι ονειρα... θυμάμαι γαμώτο ολα τα θυμάμαι κι εκείνα ακομη που γινανε πριν απο εμενα, κι εκείνα που θα γίνουνε μετά.... μη με ρωτάς γιατί θυμάμαι....

Χριστίνα Σαββατιανού (6-12-2012)

κι ευτυχώς και τα παιδιά δεν ξεχνούν...

 “Ευτυχώς τα παιδιά δεν ξεχνούν.”