Ελευθερία;;; χα!

υποκλίνομαι στην ελευθερία, και αναμασώ τα δεσμά μου... τις οθόνες τις λέξεις τα γράμματα... μικρά χαρτιά με υποθετικές αξίες και τη γυαλάδα του τζιπ του γείτονα...

υποκλίνομαι στην ιδέα και βολεύομαι καλύτερα στη γωνιά μου μην τύχει και κάνει θόρυβο η αλυσίδα μου και με πάρουν χαμπάρι ότι μπορώ και σκέφτομαι... ότι συνεχίζω να ζω, εδώ, και να ψάχνω τρόπους να τους ξεφύγω... (τι ώρα πρέπει να δράσω;;;) ... χα!

σπαταλη είναι και ψευδαίσθηση, τοση που χωράει στην πιστωτική μου κάρτα, και στα νούμερα του τραπεζικού μου λογαριασμού... (θαύμα τούτη η εξέλιξη δε βρίσκεις? μια ζωή συμπηκνωμένη σε μια μαύρη μπαρα.... (σαν τη σκόνη γάλακτος ένα πράμα)

κι η αγελάδα στο χωριό μένει χωρίς άρμεγμα, μόνο το μοσχάρι της αντέχει τη μυρωδιά της...

εκείνος που πε ότι χωρίς ελπίδα είναι ελεύθερος, ήταν σοφός για τρελλός? δεν αποφάσισα ακόμη.... (δεν με αφήνει η χλωμή μου εγωπάθεια - φτύνω τον καθρέφτη - ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ - ησυχάζει η συνείδηση και η καρικατούρα της)

ΙΔΙΩΤΕΥΩ ελεύθερα... υμνώ το χώρο που καταχρώμαι... και καμαρώνω με έπαρση για κάτι που ούτε καν αναγνωρίζω...

ΞΕΧΝΩ... την αρχή, και κοιτάζω το δάχτυλο...

ολέ!

καλημέρα σας πίσω απ τον μπερντέ

Χριστίνα Σαββατιανού... 8-2-2007

Ένα μωρό ζητάει βοήθεια...

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΣΚΟΤΩΜΟ ΤΩΝ ΜΩΡΩΝ ΤΗΣ ΦΩΚΙΑΣ
Δείτε την παρακάτω σελίδα και στείλτε την διεύθυνση αυτή σε όσους νομίζετε ότι θα ευαισθητοποιηθούν ανάλογα!!!

stop violence

Ευχαριστούμε
zoofilia.gr

Supercalifragilisticexpialidocious !!!!!!!!

Φτου σου!

και κει που λες πως όλα τα χεις δει, πως όλα τα χεις μάθει, και πατάς σίγουρος και στητός και με ενα χαμόγελο αυτάρεσκο στη μούρη... τσουπ η ζωή, η φύση, οι άλλοι, η ψυχή σου... ερχονται με χορδες και όργανα να σου θυμίσουν, να ουρλιάξουν, να χλευάσουν, να καθαιρέσουν, να αμφισβητήσουν να σε φτύσουν...

κι αν εισαι ξύπνιος, παιρνεις τη ροχάλα και την αναλύεις, βγαινεις από μεσα της φωτεινός και με μια χαρά καινούρια, αγνή δικαιολογημένη, αν όχι απλά ξαναφοράς το κοστούμι το παλιό και περιμενεις την επόμενη ροχάλα....

Xριστίνα Σαββατιανού/11-04-06

... χμμμ

σπατάλη... σε χώρο, σε χρόνο, σε ενέργεια, σε σκέψη σε ψυχή... όλα σπατάλη μοιάζουν...

κι ο ηλίθιος πάντα το δάχτυλο θα κοιτάζει...

και το νερό συνεχίζει να μην κάνει τρύπες μόνο δίνες...

όλα ανάποδα μοιάζουν απόψε

Χριστίνα Σαββατιανού.

ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΩ

πόσες λέξεις πρέπει να γραφτούν? πόσες σκέψεις να παράξουν ενέργεια? πόσες στιγμές να αγγιξουν την ματαιότητα πόσες την αισιοδοξία και πόσες να μείνουν στην ιστορία, πριν ο άνθρωπος θυμηθεί να είναι ΑΠΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ?

δεμένη στην ασφάλεια μιας οθόνης - κλεισμένη στην ελευθερία ενός οικήματος... σκορπισμένη σε ιδέες και πράξεις χλωμές, δεν ξέρω αν πρέπει να ελπίζω ή να φοβάμαι, αν ειν να χάνομαι ή να προχωρώ με θάρρος... τι είναι αλήθεια όλες αυτές οι λέξεις;... φόβος, ελπίδα, θάρρος, αλήθεια, εξέλιξη, ελευθερία, καλό, κακό, πριν μετά... όλες κομμάτια της ίδιας ψευδαίσθησης που σκαλίζουμε ως ζωή, μου μοιάζουν απόψε...

κι εσύ, εγώ, μικροί ασήμαντοι μπρος σε τούτο το μεγαλείο... η σκέψη μας απ της οθόνης τη σιγουριά, την προσβάλει... την ποδοπατά... μιλάμε πολύ όλοι πια, μαθαίνουμε τόσα, δουλεία στο νου όλη η γνώση... η περιττή, εκείνη που αναγνωρίζει τα αστέρια με το όνομά τους, αλλά οχι τα χορτα του αγρού... εκείνη που φτιαχνει οθόνες να φυλακίζει μεσα τους ανθρώπινες ψυχές, αλλά δεν άρμεξε ποτέ μια αγελάδα να νιώσει την ηδονή του ζεστού γάλακτος στα χέρια, στα ρουθούνια....

πολιτισμέ μου σε σιχαίνομαι, μου στέρησες την ανθρωπιά, συνάνθρωπέ μου σε σιχαίνομαι, μου στερείς τον αέρα, τον ουρανό, την ησυχία με τα σπίτια τα ψηλά, το θόρυβο του φόβου σου, και την εξάτμιση του αυτοκινήτου σου.... μου στερείς την γνώση να φτιαχνω μόνη το φαγητό μου, και μου δίνεις θάνατο σε όμορφα κουτιά βαλμένο, έτσι απλά για να μπορώ να σε υπηρετώ ώρες πολλές, να εχω μυαλό ξένοιαστο να σου μαζεύω πλούτο....

δεν είμαι εσύ, αλλά νιώθω πως δεν μπορώ να σου ξεφύγω... την ώρα που η σκέψη ενός νέου πλανιέται απ την ψευδαίσθησή των ουσιών που του προσφέρεις... κι εγώ ανόητη ονειροπόλα, του βάζω μολύβια στα χέρια και νερομπογιές μπας και γίνει ο νους του λεύτερος μεσα απ το χρώμα... και τότε ειναι που φοβάμαι, που εσύ πολιτισμέ μου, μου δείχνεις τα νύχια και τα δόντια σου, το σαπιο σαρκίο σου κάτω από τα σινιέ ρούχα και τις άψυχες υποσχέσεις σου...

πες μου παληκάρι, πότε σήκωσες κεφάλι και κοίταξες το γαλάζιο του ουρανού κι ευχαρίστησες τα μάτια σου που το βλέπουν; πότε άγγιξες το χώμα το δροσερό, κι ευχαρίστησες τα χέρια σου που το αγγίζουν; πότε μύρισες ένα λουλούδι κι ευχαρίστησες την μύτη σου που το οσμίζεται;....

πες μου παληκάρι, εκτός απ τη μαγκιά σου εκείνη της πρέζας την ψευδαίσθηση, πότε ερωτεύτηκες ενα κορίτσι για τα μάτια του και τα ξέπλεκα μαλλιά του; πότε άγγιξες ενα κορμί κι αγάπησες τις ίνες του, κι όχι τον ξεδιάντροπο εγωισμό σου, και της πρέζας σου την παραμύθα;

κόσμε μου, σε φτύνω, σε σιχαίνομαι, γιατί κλέβεις τα νιάτα των παιδιών σου... γιατί στερείς τον έρωτα στα μάτια τους, και τη φύση στο κορμί τους... στερείς τη σκέψη στο νου τους, την προσπάθεια στα χέρια τους... στερείς τη ζωή τους...

παιρνω το κουβαδάκι μου και πάω σε άλλη παραλία, πού δεν ξέρω, αν ειναι πανω στη γη τη μικρούλα ή σε άλλο αστέρι, αλλά θελω μια άλλη παραλία παρθένα, εκεί να μείνω να ειμαι μόνο άνθρωπος όπως μου τάχτηκε απ της μάνας μου τη μήτρα....

κι εσείς συνεχίστε να πηδάτε με πάθος άχρωμο, πλαστικές γκόμενες, στα πολυτελή σας τζιπ, και να αραδιάζετε λέξεις χίλιες κι ιδέες χλωμές όπου βρείτε οθόνη, οπου βρείτε τοίχο, όπου βρείτε λαπ τοπ... εάν με χρειαστείτε αφήστε μήνυμα στον τηλεφωνητή μου, ή στείλτε e-mail ή sms, να είστε βέβαιοι πως ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΩ....

Χριστίνα Σαββατιανού - 8/2/2007

Έλα

Απόσπασμα....

Έλα πάρε με,μακριά από δω,
πάνω σε χάρτινη βαρκούλα,
να σεργιανίζουμε πέλαγα,
χαμόγελα σπαρμένα.
Έλα πλέξε μονοπάτια,
με κείνου του αστεριού
που πέφτει την τροχιά,
και στης πεθυμιάς τα όνειρα
πάρε με μια βόλτα χωρίς επιστροφή.
Πάρε με, έλα μ' ένα πινέλο
και λίγη μπογιά,
κόκκινη κίτρινη πράσινη γαλάζια,
ηδονές κι αναστενάγματα
να ζωγραφίζουμε στους τοίχους.
Να γίνει η πόλη έρωτας...

{Χριστίνα Σαββατιανού}



"ΠΑΡΕ ΜΕ"

Έλα πάρε με, μακριά από δω,
πάνω σε χάρτινη βαρκούλα
Να σεργιανίζουμε πέλαγα, χαμόγελα σπαρμένα.

Μες στου ουρανού τα' αντάριασμα,
πάνω στο μωβ του ουράνιου τόξου,
πάρε με σε μέρη φωτεινά,
χωρίς σκοτάδια και βροχές,
χωρίς το γκρίζο το μουντό.

Πάρε με, με μια πλεξούδα αγριοφράουλες,
βατόμουρα και κράνα στόλισέ με,
να με κοιτάς και καλοκαίρι να γεύονται τα μάτια σου, θερμό.

Στις μυρωδιές της πιο κόκκινης τριανταφυλλιάς επάνω πάρε με,
Να παίξουμε κυνηγητό και γαργαλητά που μου αρέσουν τόσο.

Έλα πλέξε μονοπάτια, με κείνου του αστεριού που πέφτει την τροχιά,
Και στης πεθυμιάς τα όνειρα πάρε με μια βόλτα χωρίς επιστροφή.

Πούπουλα από αγγέλων φορεσιά βάλε κι εσύ κι εγώ,
και πάρε με σε πανηγύρια ολονύχτια,
στου Διόνυσου τις συντροφιές - εσύ κι εγώ,
Αγγελούδια τα όνειρα αγνών παιδιών,
πάρε με, με αυτά να πλέξουμε αλήθειες.

Πάρε με, έλα μ' ένα πινέλο και λίγη μπογιά,
κόκκινη κίτρινη πράσινη γαλάζια,
ηδονές κι αναστενάγματα να ζωγραφίζουμε στους τοίχους.
Να γίνει η πόλη έρωτας.

Έλα κοντά με μύδια κι αχιβάδες,
κοχύλια κι αχινούς, να φτιάξουμε μεζέδες.
Πάρε με να μεθύσω απ' τη χαρά της συντροφιάς,
απόσταγμα ψυχής να με κεράσεις,
τραγούδια γελαστά να σε αντικερνώ.

Με ξύλινα τουβλάκια, παραμύθι να αρχινίσουμε
και για σοβά ένα φιλί στο στόμα για να δέσει.
Και μια σταγόνα από δροσιά της πάχνης
και μια φωτογραφία μας ασπρόμαυρη παλιά.

Πάρε με να σου φτιάχνω κινέζικα μακαρόνια
και ρύζι μυρωδάτο με χυμό απ' την καρδιά βγαλμένο.
Και για γλυκό, του γιασεμιού τα φύλλα να κερνώ.

Έλα πάρε με, παρέα στο βουνό,
τα ξωκλήσια να μετράμε
και κάθε βήμα ένα κερί στου έρωτα
και στης ψυχής το εικόνισμα, τάματα στην ελπίδα.

Πάρε με πάνω σ' ένα γαϊδουράκι,
σε πόλεις και χωριά, σε κάμπους, σε λιμάνια,
τον κόσμο να γυρίσουμε μαζί, εσύ - εγώ,
κι εκείνο το όνειρο το παιδικό.

Κουτρουβαλώντας να περάσουμε πεδιάδες και χωράφια
κι ας λέω πως φοβάμαι.
Πάρε με εσύ,
δώσε μου ένα μούσμουλο κι ο φόβος μου θα φύγει θα χαθεί.

Με μούρα και βατόμουρα μαβιά τριανταφυλλένια,
την πείνα μου να σβήσεις,
και στις σταγόνες που ξεστράτισαν στου στέρνου τις γωνιές,
πάρε με σαν παιδόπουλα, να κάνουμε βουτιές.

Του αστεριού το φέγγισμα στόλισε στα μαλλιά σου,
έλα τη νύχτα πάρε με, να πάμε εκδρομές,
σε γαλαξίες, σε τροχιές, μακριά από το γκρίζο,
μέσα στου χάους το κενό πάρε με, να με θες.

Λουλούδια από αγιόκλημα,
γιρλάντες να μου φτιάχνεις,
και στεφανάκια στα μαλλιά από λεμονανθούς.
Στης άνοιξης το ξάφνιασμα πάρε με ταξιδάκια,
εσύ - εγώ κι η μέλισσα χυμοί και ευωδιές,
κεράσματα και όνειρα, πάρε με να πάμε σε εξοχές.

Πάνω στο κύμα πάρε με,
στου δελφινιού τη ράχη,
ο άνεμος στην πλάτη μου χάδια ηδονικά,
στο στέρνο μου η ανάσα σου να σιγοτραγουδάει,
να πλατσουρίζεις στα ρηχά
κι εγώ βαρκάκια χάρτινα να στέλνω στους θεούς.

Μέσα στης μήτρας τον βυθό παλάτι να μου χτίσεις,
μην μ' εύρει η μοίρα η φτονερή και κλέψει τη ζωή.
Πάρε με εσύ στα χέρια σου κι εγώ κάστρα, προικιά θα σου χαρίσω,
σεντέφια και βιολιά,
να είσαι εσύ ο βασιλιάς, εγώ να είμ' η χαρά.

Πάρε με να, πάνω στο κλαδάκι της μυγδαλίτσας της νιας,
να γιομίσει ο κόρφος πέταλα λευκά,
να γίνει η ανάσα μου δροσιά και χάδι,
να σβήσει τη μικρούλα σου φωτιά.

Έλα πάρε με , στου χελιδονιού την φωλιά,
ζέστη να γίνω και γωνιά μικρή,
να θάλψω τα όνειρά σου,
τη νύχτα σου γιομάτη άστρια και πλανήτες,
στο όνειρο γόνιμος να γενείς

Έλα και πάρε με όπου θες...

Χριστίνα Σαββατιανού (2001)

Εγκλήματα - 1

Το πράσινο τηλέφωνο της ρεσεψιόν χτύπησε μια δυο, τρεις...
Ξενοδοχείο "Η στροφή" απάντησε βήχοντας και φτύνοντας μαύρα υπολείμματα τσιγάρου ο Κυρ Λευτέρης σκουπίζοντας τα λιγδωμένα χέρια του στο λάστιχο του σώβρακου που εξείχε από το τριμμένο παντελόνι...
Θέλω ένα ραντεβού με την Αγνή... είπε τσακισμένα η βαριά φωνή από την άλλη άκρη...
Έλα όποτε θέλεις απάντησε ο κυρ Λευτέρης σήμερα δεν έχει τίποτα....
Αργότερα το ίδιο βράδυ.. μια σκοτεινή φιγούρα πέρναγε το ξεφτισμένο κατώφλι της Στροφής...
Ανέβηκε βιαστικά στο δωμάτιο της...
Ορυμαγδός συναισθημάτων τον είχε κυριέψει... την αγαπούσε και μισούσε εκείνο που καμε συνάμα... Ήθελε άλλη μια φορά να τη δει να αποφασίσει...
Εκεινη χτένιζε νωχελικά τα μακριά γκριζαρισμένα μαλλιά της στο ραγισμένο καθρέφτη... Τέτοιες στιγμές δε θύμιζε πόρνη... Ένα φωτοστέφανο φλερτάριζε με το γλυκό πρόσωπό της... έμοιαζε με τις μαντόνες τις αναγέννησης που θρηνούσαν το παιδί τους που αφήνονταν να τις παρασύρει ο χαμός του ενός...
Ο καλοακονισμένος σουγιάς του σάλεψε για μια στιγμή στα χέρια του...
Μια αναλαμπή έκανε θόρυβο στο νου του... Μια σκέψη... Αν της πάρω την ανάσα θα ναι για πάντα δική μου.. Μόνο δική μου....
Πήγε πίσω της ήσυχα νυχοπατώντας σαν αρπακτικό....
της πήρε τη βούρτσα από τα χέρια, της χάιδεψε τα μαλλιά,
ο σουγιάς άστραψε στο φως της γκαζόλαμπας που άχνιζε και μεγάλωνε τις σκιές....
Ο λαιμός της δεν αντιστάθηκε... αφέθηκε να πέσει στα χέρια του και ζεστό ρυάκι κόκκινο βαθύ ξεπετάχτηκε κι έβαψε τα λευκά της εσώρουχα... Ευχαριστώ ψέλλισε καθώς η τελευταία της ανάσα ακούμπησε πάνω του με ένα χαμόγελο λύτρωσης...
Μια τούφα από τα μαλλιά της παραδόθηκε στη μήνη του μαχαιριού κι έπειτα κούρνιασε στη τσέπη του....
Κατέβηκε το ίδιο αθόρυβα όπως είχε ανέβει....
κανένας ήχος δεν πρόδωσε την πράξη του, την ύπαρξή του...
Μονάχα η τούφα της ΄φώναζε και πανηγύριζε χαρούμενη στα χέρια τα αγαπημένα....
Η Αγνή είχε επιτέλους βρει τον σύντροφό της....
Πέταξε το σουγιά στη γωνιά του λερωμένου δρόμου, κι η γωνιά άστραψε από το φωτοστέφανό της που χε καρφωθεί πάνω του...
Αγόρασε ένα μπουκέτο κόκκινα και κίτρινα τριαντάφυλλα...
Τέτοια μόνο θα σου κάνουν συντροφιά πλέον αγαπημένη... Όχι άλλοι πεινασμένοι, όχι άλλοι άρρωστοι, όχι άλλοι βρώμικοι...
όχι άλλα λεκιασμένα σώβρακα, τίποτα δε θα ξαναλερώσει το λεπτό σου σώμα... τίποτα δε θα σκοτεινιάσει ξανά τα πράσινα μάτια σου σκέφτηκε...
Απίθωσε την τούφα από τα μαλλιά της δίπλα στη μοναδική φωτογραφία που της είχαν τραβήξει ποτέ... στόλισε τα τριαντάφυλλα γύρω της και κάθισε στην παλιά φθαρμένη πολυθρόνα του...
Οι φλόγες του τζακιού του ψιθύρισαν... Ευχαριστώ αγαπημένε....
Κι έσκασαν ένα χαμόγελο που του στειλε εκείνη μέσα από τον καθρέφτη της φωτιάς...
Την άλλη μέρα η πυροσβεστική δεν μπόρεσε να καταλάβει πως είχε γίνει το κακό...
Εκείνος είχε απανθρακωθεί αφήνοντας τις σκέψεις του να κάνουν συντροφιά στο μοναδικό πράγμα που δεν είχε καεί.... σε κείνη τη τούφα απ τα μαλλιά της....
Κάποιοι μίλησαν για θαύμα........

Χριστίνα Σαββατιανού

Νυχτερινά 1 - 2007

και στάλα τη στάλα ρουφά η νύχτα τις ώρες μου,
κι ο ύπνος μια υποψία ανάμνησης
δεν παύει το ρημάδι το μυαλό να αγωνιά, να ψάχνει λύσεις,
να ονειρεύεται, να βρίζει, να σκαλίζει τη σιωπή της νύχτας...

το παλεύω μα στο κενό η προσπάθεια... χρόνια τώρα...
νύχτες πολλές, νύχτες γιομάτες ξημέρωματα...

και οι ήχοι των πλήκτρων θόρυβος, πονάνε...
και οι λέξεις στην οθόνη βρισιές... υποκρίνονται, αποκρίνονται...

κάποτε ήμουν εκεί, την ώρα που έπρεπε την ώρα τη σωστή...

τώρα παλεύω να φτάσω, μα πάντα αργώ... σκονίζομαι με ιδέες με σκέψεις...
κι ο χρόνος υδάτινος ουρανός που κυλά ένα γύρο...

φεύγει κι αυτή η νύχτα τρεχάτη σαν νιούτσικη κοπέλα στου έρωτα το κατόπι...

κι εγώ εδώ κι ακόμη σκαλίζω... τα χώματα της ψυχής, της σκέψης, του νου...

ξέχασα τι έψαχνα, ξέχασα τι ψάχνω... απλά κοιτάζω τριγύρω μου να δω ξεθωριασμένες πυγολαμπίδες να σταθώ κοντά τους, στην αδέξια προσπάθειά τους να γεμίσουν τη νύχτα φως....

καληνύχτα

Χριστίνα Σαββατιανού... 5-2-2007

Ονειρέψου εσύ...

Oνειρέψου εσύ... ονειρέψου χαμογελαστά μουτράκια παιδικά...
κι ίσως το αίμα να σκιαχτεί και φύγει...
Ονειρέψου σοκκάκια γιομάτα παιδιά που δεν φοβούνται...
κι ίσως ο πόλεμος αλλάξει γνώμη...
Ονειρέψου εσύ ουρανούς γαλάζιους, οχι γκρι, όχι καπνο φωτιά γεμάτους.
κι ίσως η επόμενη μέρα ναναι ροδαλή σαν μάγουλο ανθισμένο..
Ονειρέψου πως δεν στερεύουν οι τροφές πως δεν διψάει κανένας,
κι ίσως η γη γίνει τροφός και οι κακοί χαθούνε...
Ονειρέψου εσύ, εγώ, ολοι... ονειρευτείτε...
Κι ίσως το όνειρο βρει χρώμα να γίνει αληθινό..
ίσως η εικόνα τουτου του κόσμου του φτωχού αλλάξει, ζωντανέψει...
Κάποιος κάποτε εγραψε, ότι όταν ποθούμε κάτι όλο το σύμπαν συννομωτεί για να πραγματοποιηθεί...
Ας ποθήσουμε όλοι έναν κόσμο ανθρώπινο κι ίσως το σύμπαν συμμαχήσει μαζί μας...
Ίσως οι πατριώτες μου στο Α του Κενταύρου γίνουν φίλοι και μας δείξουν τρόπους, δρόμους...
Μόνοι κι αδύναμοι είμαστε όταν πορευόμαστε σε μονοπάτια μοναχικά όταν τον εαυτό μας μονάχα θυμούμαστε να καλοπιάνουμε...
Ιδιώτης στην Ελλάδα την παλιά ήταν βρισιά ας την ξανακάνουμε βρισιά κι ας γίνουμε κοινωνία....
Να μην λυπάσαι, να χαίρεσαι που έχεις τα μάτια ανοιχτά...
Να χαιρεσαι που η καρδιά ακόμα μπορεί και πονάει.
Να χαιρεσαι που είσαι ζωντανός και ξύπνιος
Να χαιρεσαι που έχεις ώρα και διαμαρτύρεσαι
Να χαιρεσαι που είσαι άνθρωπος
Κι ίσως ζηλέψουν κι άλλοι τη χαρά σου
κι ίσως η επόμενη μέρα να είναι απ' του ονείρου το σεργιάνι γεννημένη....

Χριστίνα Σαββατιανού

Στις Κυκλάδες

Η δροσιά της αυγής της θύμισε καλοκαίρια στις Κυκλάδες... εκεί που χαύνωνε η ψυχή κάτω από τη ζεστή ματιά του ήλιου... Στην Αμοργό θυμήθηκε πως τρεχανε και σκάβαν το νησί να βρούνε μανδραγόρες να ακούσουνε το κλάμα της ρίζας της τρελλής...
Τα μάτια του λάμπαν με άγριες χαρές καθε που του γέλαγε... Τα χέρια του σκάλιζαν αχνές νότες στα μαλλιά της με κάθε χάδι του αερα, ίσα που άγγιζαν μα ήταν αρκετό η ψυχή να ριγήσει...
Μια αστραπή έδιωξε τη σκοτεινιά του πρωινού... κοίταξε ενα γύρο και το δωμάτιο εγινε φυλακή. Ηταν ακόμη εδώ.. η Αμοργός χάθηκε, το φως της ματιας του χάθηκε, ένα σπασμενο στολίδι στο τραπέζι της είπε πως τα ωραια τελειώνουν και γελασε ειρωνικά...
Το κουκουνάρι απο την εκδρομή στη Πάρνηθα της ψιθύρισε τριζοντας πως τα ωραια είναι μονο στη φαντασία της και σιώπησε με ενα λικνισμα σταματώντας στην ακρη του τραπεζιού...
Τα μάτια της φτύσαν γαλανά νερά, το θέλω της βγήκε σε χρωματιστες βροχές κι αρχισε να υψώνεται στο δωμάτιο...
Φόρεσε το πλεκτό της σκουφί να κρατήσει τη σκέψη δική της...
Ξεχασμένο κόκκινο ανθισε στα χείλη της... ΄Σκέφτηκε τοτε που φιλησε την ακρη των χειλιών του κι εκεινος κοκκίνησε σαν να ταν παιδαρέλι... Ξεχασμένο κόκκινο κι η μυρωδιά του η φρέσκια, η φορτωμένη με ζωή....
Ξανακοίταξε το κουκουνάρι και του αχνογέλασε....
Ναι αλήθεια μου είπες, τα ωραία ειναι μόνο δικά μας εκει στη φαντασία μας... ούτε ζουν ούτε πεθαινουν, μονάχα είναι εκεί να μας ξυπνουν, να μας κοιμίζουν, να μας πονούν...
Η ψυχή αποκαμωμένη γύρισε πλευρό και ξεχάστηκε χαιδεύοντας μια ρίζα μανδραγόρα που δεν εκλαιγε πια, μονάχα παιχνίδιζε στα χέρια μιας παρθένας...
Για αλλη μια φορά η ζωή έτρεχε λεύτερη σε ξένα χωράφια και μαζευε λουλούδια άχρωμα στολίζοντας τα μαλλιά καποιων άλλων....
Ηρθε η νύχτα κι η αστραπή της θύμισε την αλλαγή στα χρώματα...
Χαμογέλασε πονώντας και καληνύχτισε τις μικρες γλυκές της ελπίδες...
Αυριο θα βγω για ψώνια...
Κι έκλεισε τα μάτια σε εναν υπνο βυθισμένο σε σκοτεινά νερά...

Χριστίνα Σαββατιανού / 14-12-2002

Πριν - Μετά

Ξάφνου με μια στραφταλιστή λάμψη κάτι άλλαξε.... το ποτάμι λευτερώθηκε γίνηκε αέρας... το χέρι έσμιξε με το δέρμα της γης...
Από τα βάθια της υπαρξής του βγήκε από την κρυψώνα μια φωνή... αχνή και γλυκιά στην αρχή... άκαμπτη κι ακίνητη έπειτα....
Τα σύνορα ήταν κοντά... μια παράγκα έθετε το όριο του πριν και του μετά... χώριζε το τώρα από το αυριο και το χθες....
Λεύτερος από ερωτηματικά, νέος ξανά κίνησε για το μετά....
Αντάλλαξε το σκουριασμένο δέρμα του με μια νέα ανάσα... ο ουρανός ρόδισε, φόρεσε τα μαβιά του,΄τον αγκάλιασε... χάθηκε στο βάθος παρέα με ενα αετόπουλο που μάθαινε να πετάει....

Χριστίνα Σαββατιανού / 24-8-2002

Το νοίκι...

νοικιασμένες θέσεις... με την ώρα με το χρόνο, άντε ίσα όσο κρατάει ένα σόι στη ζωή.... σε τούτο το τσίρκο που ολο σκοντάφτει... ποιος θα προλάβει το θαυμα να δει;...

νοικιασμένες σκέψεις, με το σώμα με τη γεύση άντε ίσα οσο κρατάει ενα ποτήρι κρασί... σε τούτη τη ζήση που όλο χαζεύει... ποιος θα προκάμει το κόλπο να βρει;

Χριστίνα Σαββατιανού - 2005

Αύριο...

Kι όταν ξυπνήσεις απ το θόρυβο...
θα δεις της σιωπής την άλλη όψη...
εκείνη που ξεχνάει και εκείνη που δεν έχει χρώμα...

Αυριο θα πετάξεις ξανά...
σε εκείνο το αστέρι το γαλάζιο...
θα αγγίξεις πάλι το κενό κι εγώ θα ζηλέψω το πουθενά και το ποτέ...

Αύριο θα είσαι αλλού ξανά και ξανά αλλού...
Κι ακόμα μέσα στο τίποτα θα πνίγεσαι για μια στιγμή ουρανό...

(για τη μητέρα μου που έφυγε νωρίς)

Χριστίνα Σαββατιανού - 2004

ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Με τα ξέφτια φτιάνω στρωσίδια
στα μαλακά να αναπαυθείς.
Με τους ήχους τραγούδια σκαρώνω
από τις κραυγές να φυλαχτεις..
Του ουρανού τα δάκρυα διυλίζω,
νερό αγνό για να λουστείς...
Τα στάχυα με χαμόγελα χτενίζω
να τα αγναντεύεις και ποτέ,
ποτέ μη φοβηθείς...

Χριστίνα Σαββατιανού - 2003

Πίσω από.....

Πίσω από το καραβάκι

Η γαλήνη στη ζωή μπορεί να γίνει θάνατος, φουρτούνα,
Κίνδυνος, από τη μια στιγμή στην άλλη.
Δέσε γερά τη βάρκα σου.
Μπορείς και πάλι να την αφήσεις να πλεύσει, να παρασυρθεί
Από της γαλήνης την ένταση από της ηρεμίας το πάθος.
Κι αν βουλιάξει, μην κλάψεις,
δεν ξέρεις τι μπορεί να είναι εκείνο που κρύβουν τα βάθη.
Ίσως και νάναι θησαυρός.



Πίσω από τα στάχυα

Μια μικρή κοινωνία
Αλήθεια δεν μοιάζει λίγο με κείνη των ανθρώπων;
Το κάθε άτομο στη ρίζα του χωρίς ελευθερία
Πηγαίνοντας όπου το σπρώξει ο αέρας…
όπου το θερίσει το χέρι, όπου το αγγίξει η φωτιά...



Πίσω από τον μικρό Άχμεντ

Τι καλύτερο θα μπορούσε να σου τύχει,
από το χαμόγελο ενός παιδιού,
και το ευχαριστώ που λάμπει μέσα στα μάτια του,
την ώρα που του στέγνωσες τα δάκρυα,
με μια σου γκριμάτσα λίγο αστεία!!!



Πίσω από τον Θεό

Μικρή ελπίδα και ζωής φυλακή συνάμα,
παραχώσαμε στο σακί που το ονομάσαμε Θεό.
Κι όμως αυτός τσαλαβουτάει στα λασπόνερα,
κάθε που ξημερώνει καφέ πίνει βαρύ στις πλατείες,
με κείνους τους γραφικούς ξεχασμένους βρώμικους γέρους.
Κι εμείς κοιτάζουμε τα σύννεφα και περιμένουμε..
Λύτρωση δύναμη ζωή.
Εγώ πάω για καφέ στην πλατεία…
Θα παίζω τάβλι με τον Θεό.



Χριστίνα Σαββατιανού