Με τα ξέφτια φτιάνω στρωσίδια
στα μαλακά να αναπαυθείς.
Με τους ήχους τραγούδια σκαρώνω
από τις κραυγές να φυλαχτεις..
Του ουρανού τα δάκρυα διυλίζω,
νερό αγνό για να λουστείς...
Τα στάχυα με χαμόγελα χτενίζω
να τα αγναντεύεις και ποτέ,
ποτέ μη φοβηθείς...
Χριστίνα Σαββατιανού - 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....