ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΩ

πόσες λέξεις πρέπει να γραφτούν? πόσες σκέψεις να παράξουν ενέργεια? πόσες στιγμές να αγγιξουν την ματαιότητα πόσες την αισιοδοξία και πόσες να μείνουν στην ιστορία, πριν ο άνθρωπος θυμηθεί να είναι ΑΠΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ?

δεμένη στην ασφάλεια μιας οθόνης - κλεισμένη στην ελευθερία ενός οικήματος... σκορπισμένη σε ιδέες και πράξεις χλωμές, δεν ξέρω αν πρέπει να ελπίζω ή να φοβάμαι, αν ειν να χάνομαι ή να προχωρώ με θάρρος... τι είναι αλήθεια όλες αυτές οι λέξεις;... φόβος, ελπίδα, θάρρος, αλήθεια, εξέλιξη, ελευθερία, καλό, κακό, πριν μετά... όλες κομμάτια της ίδιας ψευδαίσθησης που σκαλίζουμε ως ζωή, μου μοιάζουν απόψε...

κι εσύ, εγώ, μικροί ασήμαντοι μπρος σε τούτο το μεγαλείο... η σκέψη μας απ της οθόνης τη σιγουριά, την προσβάλει... την ποδοπατά... μιλάμε πολύ όλοι πια, μαθαίνουμε τόσα, δουλεία στο νου όλη η γνώση... η περιττή, εκείνη που αναγνωρίζει τα αστέρια με το όνομά τους, αλλά οχι τα χορτα του αγρού... εκείνη που φτιαχνει οθόνες να φυλακίζει μεσα τους ανθρώπινες ψυχές, αλλά δεν άρμεξε ποτέ μια αγελάδα να νιώσει την ηδονή του ζεστού γάλακτος στα χέρια, στα ρουθούνια....

πολιτισμέ μου σε σιχαίνομαι, μου στέρησες την ανθρωπιά, συνάνθρωπέ μου σε σιχαίνομαι, μου στερείς τον αέρα, τον ουρανό, την ησυχία με τα σπίτια τα ψηλά, το θόρυβο του φόβου σου, και την εξάτμιση του αυτοκινήτου σου.... μου στερείς την γνώση να φτιαχνω μόνη το φαγητό μου, και μου δίνεις θάνατο σε όμορφα κουτιά βαλμένο, έτσι απλά για να μπορώ να σε υπηρετώ ώρες πολλές, να εχω μυαλό ξένοιαστο να σου μαζεύω πλούτο....

δεν είμαι εσύ, αλλά νιώθω πως δεν μπορώ να σου ξεφύγω... την ώρα που η σκέψη ενός νέου πλανιέται απ την ψευδαίσθησή των ουσιών που του προσφέρεις... κι εγώ ανόητη ονειροπόλα, του βάζω μολύβια στα χέρια και νερομπογιές μπας και γίνει ο νους του λεύτερος μεσα απ το χρώμα... και τότε ειναι που φοβάμαι, που εσύ πολιτισμέ μου, μου δείχνεις τα νύχια και τα δόντια σου, το σαπιο σαρκίο σου κάτω από τα σινιέ ρούχα και τις άψυχες υποσχέσεις σου...

πες μου παληκάρι, πότε σήκωσες κεφάλι και κοίταξες το γαλάζιο του ουρανού κι ευχαρίστησες τα μάτια σου που το βλέπουν; πότε άγγιξες το χώμα το δροσερό, κι ευχαρίστησες τα χέρια σου που το αγγίζουν; πότε μύρισες ένα λουλούδι κι ευχαρίστησες την μύτη σου που το οσμίζεται;....

πες μου παληκάρι, εκτός απ τη μαγκιά σου εκείνη της πρέζας την ψευδαίσθηση, πότε ερωτεύτηκες ενα κορίτσι για τα μάτια του και τα ξέπλεκα μαλλιά του; πότε άγγιξες ενα κορμί κι αγάπησες τις ίνες του, κι όχι τον ξεδιάντροπο εγωισμό σου, και της πρέζας σου την παραμύθα;

κόσμε μου, σε φτύνω, σε σιχαίνομαι, γιατί κλέβεις τα νιάτα των παιδιών σου... γιατί στερείς τον έρωτα στα μάτια τους, και τη φύση στο κορμί τους... στερείς τη σκέψη στο νου τους, την προσπάθεια στα χέρια τους... στερείς τη ζωή τους...

παιρνω το κουβαδάκι μου και πάω σε άλλη παραλία, πού δεν ξέρω, αν ειναι πανω στη γη τη μικρούλα ή σε άλλο αστέρι, αλλά θελω μια άλλη παραλία παρθένα, εκεί να μείνω να ειμαι μόνο άνθρωπος όπως μου τάχτηκε απ της μάνας μου τη μήτρα....

κι εσείς συνεχίστε να πηδάτε με πάθος άχρωμο, πλαστικές γκόμενες, στα πολυτελή σας τζιπ, και να αραδιάζετε λέξεις χίλιες κι ιδέες χλωμές όπου βρείτε οθόνη, οπου βρείτε τοίχο, όπου βρείτε λαπ τοπ... εάν με χρειαστείτε αφήστε μήνυμα στον τηλεφωνητή μου, ή στείλτε e-mail ή sms, να είστε βέβαιοι πως ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΩ....

Χριστίνα Σαββατιανού - 8/2/2007