και στάλα τη στάλα ρουφά η νύχτα τις ώρες μου,
κι ο ύπνος μια υποψία ανάμνησης
δεν παύει το ρημάδι το μυαλό να αγωνιά, να ψάχνει λύσεις,
να ονειρεύεται, να βρίζει, να σκαλίζει τη σιωπή της νύχτας...
το παλεύω μα στο κενό η προσπάθεια... χρόνια τώρα...
νύχτες πολλές, νύχτες γιομάτες ξημέρωματα...
και οι ήχοι των πλήκτρων θόρυβος, πονάνε...
και οι λέξεις στην οθόνη βρισιές... υποκρίνονται, αποκρίνονται...
κάποτε ήμουν εκεί, την ώρα που έπρεπε την ώρα τη σωστή...
τώρα παλεύω να φτάσω, μα πάντα αργώ... σκονίζομαι με ιδέες με σκέψεις...
κι ο χρόνος υδάτινος ουρανός που κυλά ένα γύρο...
φεύγει κι αυτή η νύχτα τρεχάτη σαν νιούτσικη κοπέλα στου έρωτα το κατόπι...
κι εγώ εδώ κι ακόμη σκαλίζω... τα χώματα της ψυχής, της σκέψης, του νου...
ξέχασα τι έψαχνα, ξέχασα τι ψάχνω... απλά κοιτάζω τριγύρω μου να δω ξεθωριασμένες πυγολαμπίδες να σταθώ κοντά τους, στην αδέξια προσπάθειά τους να γεμίσουν τη νύχτα φως....
καληνύχτα
Χριστίνα Σαββατιανού... 5-2-2007
Aπίθανο παραξενάκι μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική καταγραφή συναισθημάτων!!
Καλώς σε βρίσκω!!
Νίκος
απο την Αναστασία μας....
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτο το υπέροχο μήνυμα
"Anastasia has sent you a link to a blog:
Πόσο πια να σκαλίσουμε τη νύχτα,πόσο βαθιά να χαράξουμε την ψυχή μας... κι αυτές τις... λέξεις μας, σε πόσους κώδικες να τις μοιράσουμε... κι οι πυγολαμπίδες απρόσεχτες πάνε και μπλέκονται στις γωνιές του ταβανιού...σ' εκείνους τους ξεχασμένους ιστούς αραχνιασμένης θύμησης...
Blog: Paraxenies
Post: Νυχτερινά 1 - 2007 "