Ονειρέψου εσύ...

Oνειρέψου εσύ... ονειρέψου χαμογελαστά μουτράκια παιδικά...
κι ίσως το αίμα να σκιαχτεί και φύγει...
Ονειρέψου σοκκάκια γιομάτα παιδιά που δεν φοβούνται...
κι ίσως ο πόλεμος αλλάξει γνώμη...
Ονειρέψου εσύ ουρανούς γαλάζιους, οχι γκρι, όχι καπνο φωτιά γεμάτους.
κι ίσως η επόμενη μέρα ναναι ροδαλή σαν μάγουλο ανθισμένο..
Ονειρέψου πως δεν στερεύουν οι τροφές πως δεν διψάει κανένας,
κι ίσως η γη γίνει τροφός και οι κακοί χαθούνε...
Ονειρέψου εσύ, εγώ, ολοι... ονειρευτείτε...
Κι ίσως το όνειρο βρει χρώμα να γίνει αληθινό..
ίσως η εικόνα τουτου του κόσμου του φτωχού αλλάξει, ζωντανέψει...
Κάποιος κάποτε εγραψε, ότι όταν ποθούμε κάτι όλο το σύμπαν συννομωτεί για να πραγματοποιηθεί...
Ας ποθήσουμε όλοι έναν κόσμο ανθρώπινο κι ίσως το σύμπαν συμμαχήσει μαζί μας...
Ίσως οι πατριώτες μου στο Α του Κενταύρου γίνουν φίλοι και μας δείξουν τρόπους, δρόμους...
Μόνοι κι αδύναμοι είμαστε όταν πορευόμαστε σε μονοπάτια μοναχικά όταν τον εαυτό μας μονάχα θυμούμαστε να καλοπιάνουμε...
Ιδιώτης στην Ελλάδα την παλιά ήταν βρισιά ας την ξανακάνουμε βρισιά κι ας γίνουμε κοινωνία....
Να μην λυπάσαι, να χαίρεσαι που έχεις τα μάτια ανοιχτά...
Να χαιρεσαι που η καρδιά ακόμα μπορεί και πονάει.
Να χαιρεσαι που είσαι ζωντανός και ξύπνιος
Να χαιρεσαι που έχεις ώρα και διαμαρτύρεσαι
Να χαιρεσαι που είσαι άνθρωπος
Κι ίσως ζηλέψουν κι άλλοι τη χαρά σου
κι ίσως η επόμενη μέρα να είναι απ' του ονείρου το σεργιάνι γεννημένη....

Χριστίνα Σαββατιανού