35.... κι όμως εχω ζήσει, με μια μνήμη θολή που διψάει λεύτερη να αφεθεί...

ετσι το ακουσα αυτό το τραγουδι, και σκέφτηκα τη μάνα μου που εφυγε πριν οκτώ χρόνια και το τελευταίο πράγμα που εκανε μεσα στον πόνο του καρκίνου της ηταν να μου ιστορήσει τα βάσανα, το ξύλο τους πολέμους παλιούς και νεους τους δικούς της και ολων των αλλων συγγενών που δεν γνωρισα ποτέ

Για να ξέρω ότι αγωνίστηκε απο παιδί με τα πλευρά σπασμένα απο το φρουρό των φυλακών των Τρικάλων (ηθελε να αφήσει την κόρη της περήφανη πίσω να ζει με ψηλά το κεφάλι), σκέφτηκα τα ξαδέλφια της που λίγο θυμαμαι μια και τον καιρό της χουντας που σκοτώθηκαν ημουν μικρή, σκέφτηκα κι ολους εκείνους τους μικρούς ασήμαντους της οικογένειάς μου που μου ιστόρησε εκείνη την τελευταία βδομάδα της ζωής της η μαμά, και σκοτώθηκαν πιο πριν στον εμφύλιο και αλλοι τοτε με τους γερμανούς, κι η μονη θυμισή δική μου απο αυτούς ειναι κατι ποιήματα ξεθωριασμένα, που κουβάλαγε η μανα μου σα θησαυρούς ολη της τη ζωή, κρυμμένα σε μικρά χαρτονένια κουτάκια, τυλιγμένα με βελούδινα υφάσματα να μην τα πιάνει υγρασία

Κι ολους αυτούς τους αγωνιστές μικρούς ανώνυμους ανύπαρκτους στη μνήμη ή στα μνημεία, ερχονται σήμερα καποιοι να τους ακυρώσουν με τις πολιτικές τους πράξεις με τις αποφάσεις και τις υπογραφές τους και ζητάνε τη δική μου κατανόηση τη δική μου συμμετοχή τη δική μου πλάτη στο ανόσιο εργο τους το δικό μου αιμα κι αυτό ολων των δικών μου που εχουν απομεινει στη ζωή.

Ειμαι απο ματοβαμένη οικογένεια που πονεσε και θυσίασε παιδιά πολλά για την ελευθερία που τσαλαπατήθηκε σημερα από αυτούς που για να με σώσουν με πουλάν, που για να διατηρήσουν τις εξουσίες τους σφαγιάζουν παιδιά γερους νεους ανήμπορους εργάτες κι εργοδότες μαζί, και μου λένε οτι οφειλω σεβασμό σε αρχηγούς και θεσμούς, στους ιδιους καποιους απο εκέινους που πρώτοι προδωσαν τις αόρατες μνήμες των παλιών αυτών αγνωστων συγγενών μου...

Μου λένε οτι οφείλω στην πατρίδα μου να βάλω πλάτη και στηριξη κι οτι τα ανοσιουργήματά τους θα με σώσουν κι εμενα και τους αλλους που ζουν γυρω μου... και με υποτιμούν τοσο που θελουν να πιστεψω τα ψεμματά τους για αληθεια, που οργίζομαι βαθειά και εξανίσταμαι και τρελλαινομαι απο έχθρα... και δε μου αρεσει η έχθρα μα αυτοί γίνονται εχθροί δικοί μου, της μάνας μου, των αόρατων ανώνυμων μικρών ηρώων της οικογένειάς μου που σκοτώθηκαν νωρίς.

Εσείς κύριοι οφειλετε σεβασμό σε μενα στον καθένα σαν εμένα και σε όλους εκείνους που χαράμισαν σπατάλησαν τη ζωή τους εχοντας οραμα ενα ιδανικό τη λευτεριά και μια πατρίδα τουτη τη δυσμοιρη που ξεπουλάτε μπιρ παρά, εσείς κυριοι οφείλετε να σκυψετε και να αφήστετε τα ηνία σε άλλους ικανούς και ηθικούς γιατί δεν σας σεβομαι δεν σας θελω, δεν με εκπροσωπήσατε ποτέ με τη θελησή μου και δεν μπορείτε να αποφασίζετε για εμένα χωρίς να ερωτηθώ... Δεν σπατάλησαν οι προγονοί μου οι προσφατοι κι οι παλιοί μικροί ανώνυμοι ήρωές μου τη ζωή τους για να αλωνίζετε εσείς και να χλευάζετε τις αόρατες μνήμες τους, δεν ετρωγε ξύλο απο παιδί η μάνα μου απο φασιστικά χερια για να ελθετε εσεις να με δυναστευσετε με υπουλους και βρωμικους τροπους, δεν κοιλοπόνησε καμμία μανα για να σας επιτραπεί να πουλήσετε το μελλον και τη ζωή του παιδιού της...

ΔΕΝ σας σεβομαι ΔΕΝ σας εμπιστεύομαι ΔΕΝ σας θελω

Χριστίνα Σαββατιανού 2-11-2011

34........Θολούρες

διαβασα καπου : ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑΤΑ. ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ 48 ΩΡΕΣ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

(δε διαφωνώ αλλά ταπεινή γνωμη μου ειναι οτι απο εδώ και μπρος μην πιστεύετε κανεναν και τιποτε, οχι μονον τις επομενες 48 ωρες)

===================================
σου ζητάνε να συναινέσεις στο χαμό σου, θα σου ζητήσουν να στηρίξεις το χωμα που θα σε καλύψει για μια δυο γενιές τουλαχιστον. Σε βάλανε με το ζόρι εντεχνα να σιωπάς να εκπίπτεις αξιών κι ανθρωπιάς για να πινουν ανενόχλητα το αιμα σου και τον ιδρώτα σου, και τώρα, τωρα που η φλύκταινα η βρωμική τους εσκασε σου ζητάνε να γλύψεις γονυπετής και πρόστυχος το πυον τους... σου ζητάνε να προσυπογράψεις το θανατό σου να τους αβαντάρεις στα αλλοπρόσαλλα σχέδιά τους που ένας θεός ξερει ποια παραφυλική διαστροφή τους ικανοποιούν.... σου ζητάνε να θυσιάσεις ζωή, ζωές για να συνεχίσουν να γλεντάνε στα αβουλα κουφάρια που θα μεινουν πισω ανενόχλητοι...

με στολίδια κι υποσχέσεις εκείνο το γενναιον ψεύδος του πλάτωνα που το ονόμασαν κοινωνική μηχανική στα πανεπιστήμιά τους σου δυναστεύσαν τη σκεψη τη πραξη τη ζωή... και τωρα σου ζητάνε τα ρεστα για οσα η ξιπασιά τους ξεχασε να προβλέψει, για ολα εκείνα που η βρωμικη πρακτική τους κι η διαστροφή τους δεν ελαβε υπόψιν, σε απομάκρυναν εντεχνα και με μακρόχρονη προσπαθεια απο την ανθρωπιά και τη φύση σου και τωρα σου λένε οτι φταις, γιατί τους πιστεψες μεσα στους λαμπρους μανδύες που ειχαν ενδυθεί εκείνους της γνωσης της αφθονίας ενός αδηφάγου πολιτισμού ενός ακόρεστου και ιδιοτελούς συστήματος που δεν σε λαμβανε υπόψιν παρά μονον σαν καυσιμο και σαν εξάρτημα....

τι θα κανεις ανθρωπε εσύ που καλεισαι να πεθάνεις ή να ζήσεις με νεους τροπους αγνωστους ή ξεχασμένους? πες μου τι?

Χριστίνα Σαββατιανού 2-11-2011 (με πιθανότητες επέκτασης τουτο εδώ)