Γκρινιάζω γιατί έτσι μου αρέσει.... (ο τρελλός μου να σωθεί)

Τα ΜΜΠ(μέσα μαζικής προπαγάνδας είπαμε) χώνουν στη σκέψη της κάθε ημέρας τόσα μα τόσα αγνωστα για τους περισσότερους πραγματα, σπρεντ αναδιαρθρώσεις, μνημόνια, fast tracks αναβαθμίσεις υποβαθμίσεις διαβαθμίσεις, συνθήκες, και άλλες θήκες, πίνακες διαγράμματα και προγράμματα, όρους (πράσινους κόκκινους μπλε, με κόκκους και χωρίς), πάνω στους όρους, η οικονομική επιστήμη σερβιρισμένη σε ραγισμένο πιάτο, να απασχολήσει το νου του αδαούς, να τρομάξει να θορυβήσει, να υποτάξει, να κάψει τσιμούχες και φλάτζες, να βουλώσει βαλβίδες και μπουζιά - να αναισθητοποιήσει λόγω υπερφόρτωσης, κάθε ίνα εκείνου του οργάνου της σκέψης, εκείνης της απλής κατάστασης που τη λένε ζωή...

Κι οι θεατές εμβρόντητοι στο τρισδιάστατο θαύμα των ΜΜΠ, θεωρούν οι έρμοι ότι καπου εκεί γύρω λαμβάνουν ενημέρωση... λαμβάνουν γνώση μια και μαθαίνουν όρους άσχετους με το πιατο το μεσημεριανό φαγητό, άσχετους με το σχολείο του παιδιού, άσχετους με το πεζοδρόμιο και τη διάβαση του αναπήρου, άσχετους με τη σύνταξη και τα φάρμακα του παππού, άσχετους με το κρεβάτι της εντατικής της γειτόνισσας που το χρειάζεται για το τσακισμένο παιδί της... αλλα σερβιρισμένους ως απόλυτα σχετικούς μια κι ετσι βολεύει πολύ. Και γίνονται οι "αμνοί του θεού! ειδήμονες, όλοι λιγο απο δω λιγο απο κει, μια τηλεόραση μια εφημερίδα, ενας αρχηγός με τσουβάλια υποσχέσεις.... αρχίζουν σοβαρά να θεωρούν και να πιστεύουν (οι ενήμερωμένοι - κι οι εξημερωμένοι πιο πολύ ακόμη) ότι γνωρίζουν...

Κι έρχεται επειτα η μεγάλη σφαγή, την ωρα της κάλπης, αφου έχουν ξεφυτρώσει και δυο τρεις νέοι "σωτήρες" δώρα φέροντες και υποσχόμενοι ανατροπή και σωτηρία κατά πως βολεύει για τη ρατσα και την καταβολή του εκάστοτε ποιμνίου...

Θα μας σώσει ο αρχηγός ο μπλε, οχι ρε ο μαύρος θα μας σώσει εχει αρχίδια αυτός, δεν είναι υπαλληλος και λαπάς σαν τους άλλους, ποιος μαύρος ρε μαλάκα ο πράσινος θα μας σώσει, ειναι απο σόι αυτός και τα ξέρει καλά.... ποιος πράσινος μαύρος και μπλε ρε μαλάκες ο κόκκινος θα μας σώσει που νοιάζεται για τα δίκια μας και το χει στο σύστημα βασισμένο σε φιλοσοφία οχι παπαριές, ειστε όλοι μαλάκες κανείς δε θα μας σώσει, μονον οι νέοι ροζ εκείνοι οι μετανοήσαντες που άλλαξαν ρότα και αποφάσισαν να νοιαστούν... και έτσι τα ποντίκια συνεχίζουν να τρεχουν το ένα πισω απο το άλλο στη ρόδα του γκριζου κι ανόητου ξεχνώντας τη ζωή...

Και τρίβουν τα χέρια τους χαιρέκακα τα κοράκια και τα αρπακτικά, απολαμβάνοντας το σκηνικό φαγωμάρας, τον κουρνιαχτό που αφήνουν πίσω τους τα καλογυαλισμένα χρώματα των απανταχού σωτήρων που εντέλλονται και τροφοδοτούνται απο τα ψιχουλα που αφήνουν στα μονοπάτια τους....

Θεατρο ανόητο ένα γύρο, ολοι φταινε και κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνη, όλοι γνωρίζουν μα λύση καμιά, όλοι μικροί μεγάλοι, προβατα και βοσκοί, καμώνονται πως πράττουν έργα σπουδαία, μα τα σκατά παραμένουν στους δρομους, στα σπίτια στα μυαλά, γίνεται εχθρός ο γείτονας ο αλλόχρωμος ο αλλόθρησκος, εκείνος που κανει αλλη δουλειά, γίνεται εχθρός ο άνθρωπος, γίνεται εχθρός η φύση, και τα ΜΜΠ συνεχίζουν να φλυαρούν αυτό το ανόητο, το ακατανόητο, το σχιζοειδές.... δουλευει καλά η μηχανη δε μπορείς να πεις... καλύτερα από ποτέ....


Φουσκώνει ο φόβος μουδιάζει το χέρι πριν σηκώσει την πέτρα....

Σφαλίζει η πόρτα, κι ο διπλανός γίνεται εχθρός, κι η ζωή, χάνει το νόημα, υποτάσει την ύπαρξή της σε ορους αδιάφορους, όρους εντεχνα κατασκευασμένους, όρους και σχέδια που φτιαχτηκαν ακριβώς για να την υποτάξουν... κι οι πορτες κλειστές οι τοίχοι ψηλώνουν, ο χωρος μικραινει, ίσα που χωράει εναν, ίσα που υπηρετεί το άτομο που εύκολα το μανουβράρεις, κι η μάζα μασημένη και φτυσμένη σαν χαλασμένος πουρές... το όλοι ανύπαρκτο, ανεδαφικό, δε βολεύει, δεν εξυπηρετεί πουθενά....

Και τρίβουν τα χέρια τα αρπακτικά και ακονίζουν τα νύχια, μη τύχει και ξεφύγει κανείς... μή τύχει και μιλήσει μη τύχει και σκεφτεί μή τύχει και ζήσει....

Τι στα αλήθεια μας συμβαίνει? είναι όλο τουτο το παράλογο και παράδοξο εξέλιξη? είναι πολιτισμός? κι αν ναι αφου σάπιο μοιάζει και μυρίζει αίμα και θάνατο χωρίς όρους κι όρια, γιατί είναι ακόμη εδώ? Πόση στάχτη πόσος χαμός ακόμη χρειάζεται αλήθεια μέχρι να ξαναγεννηθεί τουτη η ζωή?



Θέλω να παρω τον τρελλό μου μακριά από όλα αυτά, κι ας είν κλειστοί οι δρόμοι, θέλω να τον προστατέψω, να τον σώσω απο τον κουρνιαχτό, κλέινω την τηλεόραση, την εφημερίδα τη βάζω να τη χέζει το πουλί και τα σκουπίδια τους τα ανακυκλώνω φτιαχνοντας φαναράκια που σκορπώ εδώ κι εκεί σε δρόμους και στενά, σε άχρωμα και στάσιμα νερά...

Ο τρελλός μου κι εγώ κρατάμε απόσταση, δεν είναι ασφαλής μα είναι απόσταση.... όχι απο φόβο, από σιχασιά, αγκαλιάζουμε σφιχτά ότι θυμίζει ακόμη ζωή, λίγο ήλιο ένα χορτάρι, ένα λουλούδι αγριο με όμορφο χρώμα και θεία μυρωδιά, γευόμαστε κάθε ίχνος απο εκείνη τη ζωή που κρύβεται τρομαγμένη στις γωνιές, αγγίζουμε το χέρια το διαφορετικό, κάνουμε χώρο να ανασάνει κι ο γείτοντας, ο άγνωστος, ο ξένος, ο διπλανός.... ο τόπος μας μια ευρύχωρη αγκαλιά, μια φιλόξενη φωλιά....

Ο τρελλός μου κι εγώ σας κοιτάζουμε με τεράστια απορία.... με μια κουταλιά γλυκό πορτοκάλι να ξεπλένει τη πικρίλα που αφήνετε στο στόμα....

καλημέρα....

Χριστίνα Σαββατιανού - 26/04/2011