17,,,,

οι μέρες μας καρφιά γεμάτες, καρφιά ματοβαμένα, κι ο έντιμος ο φοβισμένος γονατίζει κι ακούει... κοιτάζει χαυνωμένος τα μικρά κόκκινα ποτάμια που γυαλίζουν στον ήλιο... υπνωτίζουν.... κι άλλα καρφιά γεμίζει η μέρα, ο μήνας, ο χρόνος... καρφιά παιδικά, γέρικα, καρφιά νιούτσικα, κλειδώνουν της ζωής τα μονοπάτια.... καρφιά γεματες οι μέρες, πιο πολλά πιο κοντά στο κενό.... άνθρωπος άνθρωπος μάχεται, άνθρωπος άνθρωπο τρώει... κι απο θέσεις ασφαλείς και βολικές, κρίνει επικρίνει και σιωπά... κι άλλα καρφιά φορτώνει το κορμί της ανθρωπότης, καρφιά βαριά πόνο γεμάτα, κι άθλια όνειρα - ενα γύρο σκορπά....στολίδια ανίερα, χίλια καρφιά......

καποιον καρφώνουν σήμερα, σταυρώνουν μια ελπίδα... όλοι εκείνοι που εμπιστεύτηκες, χωρίς σκέψη χωρίς σύνεση, χωρίς καρδιά....

κι ο φόβος λάθος όνομα έχει που σε ταίζουν, καρφί κι αυτός και άθλια φτηνή δικαιολογία, να σε κρατούν στα γόνατα να σκύβεις και να τρέμεις, να μη ρωτάς, να μη ζητάς, μόνο να ακολουθάς...

χίλια καρφιά, αδικόκαρφα, ο μερες και οι νύχτες, και ως ποτε φιλε απονε, τα ματια αλλού θα στρεφεις? ως ποτε θα αφουγκράζεσαι το αίμα τα σφυριά ?

Χριστίνα Σαββατιανού 20-11-2010

16....

Υπνοβασίες σε σχοινί αόρατο, επιθανάτιους ρόγχους στολισμένο... ο κόσμος σας σαθρός, - νερό, ζωή, πόσο μοιαζουν!
Ακαλαίσθητες λέξεις, ύλη πνιγμένες, αέρας ουρανός θολά... αντιπαθώ το έξω σας, τον κόσμο τον πλαστό...και τις φωνές σας βρώμικες ακούω... ΧΑΜΟΓΕΛΩ - έτσι να σας τη σπασω - ΤΟΛΜΩ....

(Χριστίνα Σαββατιανού - 18-10-2010)

κι ο ουρανός σας ριγέ, καρώ, μολυσμένος σαν το λόγο που σκορπάτε....
μα αντιστεκεται παντα γαλάζιος εκεί πιο ψηλά από τα σκουπίδια σας, πιο ψηλά απ τη φιλοδοξία σας, γεμάτος κι ομορφος, αντιστέκεται... μαζί του κι εγώ