Νερό (Ασωπός... )

e-διαδήλωση "Ασωπός Ποταμός Δηλητήριο" από την actclick

Ασωπός, ποταμός δηλητήριο!!!

Από τη δεκαετία του 1960 άρχισαν να στήνουν τη «φάμπρικα» οι βιομηχανίες στην περιοχή των Οινοφύτων και του Σχηματαρίου.

Κάποτε ο Ασωπός που πηγάζει από τον Κιθαιρώνα και καταλήγει στον Ευβοϊκό, έφερνε καθαρό νερό για όλους τους κατοίκους και τους αγρότες.

Το 1969 υπογράφεται το Προεδρικό Διάταγμα από τη Δικτατορία και δίνει το δικαίωμα στις βιομηχανίες να διοχετεύουν τα απόβλητά τους στο ποτάμι.

Το νερό γεμίζει με δηλητήρια. Από νερό γίνεται ΤΡΟΜΟΝΕΡΟ. Βαρέα μέταλλα, κάδμιο, χρώμιο, μόλυβδος και το χειρότερο από όλα εξασθενές χρώμιο

Ζητάμε:

1. Να εφαρμόζουν οι βιομηχανίες τη νομοθεσία και να στέλνουν στον Ασωπό μόνο επεξεργασμένα απόβλητα.
2. Να κλείσουν όλες οι παράνομες συνδέσεις και οι αγωγοί.
3.
Να εφαρμόζεται η νομοθεσία για την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζομένων.
4. Κίνητρα σε όσες βιομηχανίες επιθυμούν, να μετεγκατασταθούν σε περιοχή που πληροί τις προϋποθέσεις.
5. Να πληρώσουν τα πρόστιμα που τους έχει επιβληθεί από ΥΠΕΧΩΔΕ, Περιφέρειας και Νομαρχία.
6. Να συνεχίσουν να δίνονται στη δημοσιότητα τα ονόματα των επιχειρήσεων που ρυπαίνουν τον Ασωπό.

The ActClick Team


================================

το blog της επιτροπής αγώνα για τον Ασωπό

Για την Παγκόσμια ημέρα Δασοπονίας - 21/03/2008

http://www.oikologio.gr/content/view/355/111/

http://www.oikologio.gr/component/option,com_smf/Itemid,27/topic,1330.0/

Περί της ασύμμετρης περιβαλλοντικής πραγματικότητας

Μεταφέρω από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathcommon_2_05/09/2007_1286861

Hμερομηνία : 05-09-07



Περί της ασύμμετρης περιβαλλοντικής πραγματικότητας

Του Ματθαίου Σανταμούρη
Ο Ματθαίος Σανταμούρης είναι καθηγητής Μετεωρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Στο σχολείο έμαθα ότι το κλίμα της πατρίδας μου είναι εύκρατο. Εχει ήπιους χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια χωρίς ακραία φαινόμενα. Θυμάμαι ότι ο δάσκαλος μας έκλεινε το μάτι, αφήνοντας να εννοηθεί ότι όλοι οι ξένοι θα ήθελαν να ζουν σε ένα τόσο όμορφο και ισορροπημένο περιβάλλον. Εκείνος είχε δίκιο κι εμείς ήμαστε υπερήφανοι.

Αναρωτιέμαι τι λένε σήμερα οι δάσκαλοι στα παιδιά. Τους λένε άραγε ότι η θερμοκρασία στις πόλεις μας είναι πλέον έως και δέκα βαθμούς υψηλότερη; Οτι οι καύσωνες διαδέχονται ο ένας τον άλλο με πρωτόγνωρη συχνότητα; Οτι είναι πια αδύνατη η διαβίωση στα κτίριά μας χωρίς την υποστήριξη από κλιματιστικό μηχάνημα; Οτι οι συμπολίτες μας με χαμηλό εισόδημα ζουν σε κτίρια με θερμοκρασίες άνω των 35 βαθμών; Οτι η ρύπανση στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους απειλεί σοβαρά την υγεία τους;

Αν τους τα λένε, τους εξηγούν τουλάχιστον ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι γονείς τους εξαφάνισαν το αστικό και περιαστικό πράσινο για να χτίσουν παντού; Οτι έκαψαν τα δάση της χώρας; Οτι δεν άφησαν καθόλου χώρο να κυκλοφορήσει ο αέρας; Οτι στράγγισαν όλες τις αστικές πηγές νερού; Οτι πλημμύρισαν τους χώρους με άσφαλτο και μπετόν ώστε να κυκλοφορούν τα εκατομμύρια των αυτοκινήτων τους;

Αναρωτιέμαι ποια ελπίδα και ποια προοπτική προσφέρουμε στα παιδιά μας. Τους αναλύουμε το ρόλο της επιστήμης και τις λύσεις που μπορεί να προσφέρει; Τους εξηγούμε ότι η όλη κατάσταση είναι αναστρέψιμη εάν υιοθετηθούν σύγχρονα μέσα και τεχνολογίες; Τους δίνουμε παραδείγματα από πετυχημένες εφαρμογές; Τους ανοίγουμε τελικά ένα παράθυρο στο αύριο; Φοβάμαι πως όχι. Αυτά τα πράγματα είναι πάντα εκτός ύλης.

Κρίμα, γιατί υπάρχει τόση γνώση και τόση επιστημονική δεξιότητα σε αυτόν τον τόπο. Είναι λυπηρό ότι δεν τo αντιλαμβανόμαστε, ότι δεν νιώθουμε την αίσθηση της επιστημονικής υποστήριξης γύρω μας. Στην πραγματικότητα, η επιστημονική γνώση δεν επηρεάζει και δεν βελτιώνει το περιβάλλον στον τόπο μας, γιατί απλώς δεν της ζητείται να το κάνει εδώ. Το κάνει όμως αλλού. Εκεί που την εκτιμούν. Στο Χονγκ Κονγκ, στη Σιγκαπούρη, στο Τόκιο και αλλού. Είναι πραγματικά μελαγχολικό.

Αγανακτώ με την ασύμμετρη γενιά μου.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ... ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΜΕΣΑ.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ... ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΜΕΣΑ.

Και να ξεκινήσει από ΤΩΡΑ ή καλύτερα από ΧΘΕΣ ο κρατικός μηχανισμός την πρόληψη και την οργάνωση, αν έχουμε ζεστό καλοκαιρι, θα θρηνήσουμε πολλούς ακόμη αν τα πράγματα λειτουργήσουν οπως περσι... (αυτό από μένα Χ.Σ.)

Θέλω να ζήσω...

Το ακόλουθο στιγμιότυπο το ανήρτησα αρχικά στο μπλογκ

Φύση και Τέχνη - Η Φύση στην Τέχνη κι η Τέχνη της Φύσης

γιατί θαρρώ ότι εκεί του πάει περισσότερο να βρίσκεται, αλλά για να μην μένουν παραπονεμένες κι οι παραξενιές μου ειπα να το βάλω κι εδώ...

=====================================


Θέλω να ζήσω σκέφτηκε ο σπόρος την ώρα που βρέθηκε μακριά απ το φυτό...
ευχαρίστησε τη ρίζα που τον γέννησε και κύλησε στα πλακάκια ενός μπαλκονιού...

βρήκε δυο σταγόνες νερό βροχής κι αφέθηκε να παρασυρθεί....




Η βροχή σπλαχνικά και ανάλαφρα τον έσπρωξε, τον δρόσισε τον δυνάμωσε, κι έφτασε σε μια γωνίτσα εκεί του μπαλκονιού, λίγο πριν την υδροροή, σε μια παλιά ξεχασμένη σκούπα... Χωρίς κοντάρι, έτσι άχρηστη και σκονισμένη, με πολυκαιρισμένο χώμα και σκόνη, νοτισμένη από τις βροχές και αποκαμωμένη από τη δουλειά....

Στεκόταν εκεί άπραγη, θλιμένη λιγάκι μια και κανείς πια δεν την χρησιμοποιούσε...



Καλοσώρισε τον σπόρο και ευχαρίστησε τη βροχή για τη συντροφιά που της έστειλε...

"Θέλω να ζήσω της είπε ο σπόρος..."

'Ελα εδώ σε μένα κοντά, έχω χώμα καλό από παλιά, εκείνο που έπεφτε από τις γλάστρες του μπαλκονιού και το φερνε το νερό ανάμεσα στις κλωστές μου... θα βρεις ζεστασιά μέσα μου, κι ο αέρας δεν με πιάνει εδώ κάτω που είμαι να σε παρασύρει... 'Ελα εδώ μαζί μου... να μου κάνεις συντροφιά με τη Ζωή σου...





Έτσι κι έκανε ο σπόρος, κουλουριάστηκε στη ζεστή αγκαλιά της παλιάς σκούπας, κι αφησε το νερό της βροχής να ποτίζει το παλιωμένο χώμα που ειχε ανάμεσα στις κλωστές της...

Και καθώς περνούσαν οι μέρες, τούτο το θαύμα γίνηκε, ο σπόρος, κι άλλοι σπόροι, φτιάξαν ζωή εκεί μέσα στην παλιά ξεχασμένη κι άχρηστη σκούπα... Ο σκουπόκηπός μου ήταν ζωντανός, κι έφτιαξε γλαστράκια με φυτά όμορφα, ζωντανά, χαρούμενα εύρωστα και πολύχρωμα...

Κι η σκούπα η παλιά, μένει εκεί να περιμένει υπομονετικά τους επόμενους σπόρους που θα της στείλει η βροχή, να ξαναδώσει ζωή με το πολυκαιρισμένο της χώμα, να νιώθει χρήσιμη, να εχει συντροφιά.....

Χριστίνα Σαββατιανού... 16-03-2008