Θέλω να ζήσω...

Το ακόλουθο στιγμιότυπο το ανήρτησα αρχικά στο μπλογκ

Φύση και Τέχνη - Η Φύση στην Τέχνη κι η Τέχνη της Φύσης

γιατί θαρρώ ότι εκεί του πάει περισσότερο να βρίσκεται, αλλά για να μην μένουν παραπονεμένες κι οι παραξενιές μου ειπα να το βάλω κι εδώ...

=====================================


Θέλω να ζήσω σκέφτηκε ο σπόρος την ώρα που βρέθηκε μακριά απ το φυτό...
ευχαρίστησε τη ρίζα που τον γέννησε και κύλησε στα πλακάκια ενός μπαλκονιού...

βρήκε δυο σταγόνες νερό βροχής κι αφέθηκε να παρασυρθεί....




Η βροχή σπλαχνικά και ανάλαφρα τον έσπρωξε, τον δρόσισε τον δυνάμωσε, κι έφτασε σε μια γωνίτσα εκεί του μπαλκονιού, λίγο πριν την υδροροή, σε μια παλιά ξεχασμένη σκούπα... Χωρίς κοντάρι, έτσι άχρηστη και σκονισμένη, με πολυκαιρισμένο χώμα και σκόνη, νοτισμένη από τις βροχές και αποκαμωμένη από τη δουλειά....

Στεκόταν εκεί άπραγη, θλιμένη λιγάκι μια και κανείς πια δεν την χρησιμοποιούσε...



Καλοσώρισε τον σπόρο και ευχαρίστησε τη βροχή για τη συντροφιά που της έστειλε...

"Θέλω να ζήσω της είπε ο σπόρος..."

'Ελα εδώ σε μένα κοντά, έχω χώμα καλό από παλιά, εκείνο που έπεφτε από τις γλάστρες του μπαλκονιού και το φερνε το νερό ανάμεσα στις κλωστές μου... θα βρεις ζεστασιά μέσα μου, κι ο αέρας δεν με πιάνει εδώ κάτω που είμαι να σε παρασύρει... 'Ελα εδώ μαζί μου... να μου κάνεις συντροφιά με τη Ζωή σου...





Έτσι κι έκανε ο σπόρος, κουλουριάστηκε στη ζεστή αγκαλιά της παλιάς σκούπας, κι αφησε το νερό της βροχής να ποτίζει το παλιωμένο χώμα που ειχε ανάμεσα στις κλωστές της...

Και καθώς περνούσαν οι μέρες, τούτο το θαύμα γίνηκε, ο σπόρος, κι άλλοι σπόροι, φτιάξαν ζωή εκεί μέσα στην παλιά ξεχασμένη κι άχρηστη σκούπα... Ο σκουπόκηπός μου ήταν ζωντανός, κι έφτιαξε γλαστράκια με φυτά όμορφα, ζωντανά, χαρούμενα εύρωστα και πολύχρωμα...

Κι η σκούπα η παλιά, μένει εκεί να περιμένει υπομονετικά τους επόμενους σπόρους που θα της στείλει η βροχή, να ξαναδώσει ζωή με το πολυκαιρισμένο της χώμα, να νιώθει χρήσιμη, να εχει συντροφιά.....

Χριστίνα Σαββατιανού... 16-03-2008