Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο!

Στείλε «ΟΧΙ» στο μεταλλαγμένο καλαμπόκι!

Καλά να πάθουμε....

Από τον Ναυτίλο της Ελευθεροτυπίας το ψάρεψα τούτο, ενα μικρό γλαφυρό σχόλιο για την "οικονομική κρίση" που γίνεται δικαιολογία στα χερια πολλών για πολλά δεινά που θα μας επιβληθούν με το ετσι θελω στο βωμό της...

καλάααααααα να πάθουμε τα θελαμε και τα παθαμε, μας πηρε απο τη μουρη η υπερκατανάλωση, μας εφαγε το πλαστικό χρήμα, τσιμπήσαμε καθε μιαρό δόλωμα που μας ριχνανε τοσα χρονια σαν χανοι και τώρα ήλθε η ωρα να λουστουμε τα αποτελέσματα, και θα γίνουν χειρότερα, στη φασιστική δημοκρατία της παγκοσμιοποιησης που ζουμε, θα μας αφαιρεθεί καθε ανθρώπινο δικαιωμα, προκειμένου να επιβιώσει "το σύστημα της οικονομίας τους" καλά να παθουμε μωρε, μονοι μας βγαλαμε τα ματια μας, τη στιγμή που για να υπάρξουμε θελουμε τζιπ, θελουμε ταξιδι στο Ντουμπαι, και τσαντα πως την λεν Λουί Βιτόν...

καλάαααα να παθουμε τα ρεμαλια τα ζωα (ζητώ συγνώμη απο τα τετράποδα για την προσβλητική χρήση της φύσεώς τους), μονοι μας βγαζουμε τα ματια μας, με κινήσεις σαν αυτές χθες στον Ασωπό που σπασαν τα δαχτυλα στον /Παππα Γιαννη εναν απο τους λίγους ανθρώπους που υπερασπίζεται το δικαιωμά τους να πινουν καθαρό νερό να εχουν καθαρά τροφιμα και παραγωγή με ολη του την ψυχή...

Καλά να παθουμε τα προβατα μωρε, που ολα τα βαφουμε με το χρωμα του κομματος που μας κοιμίζει με δηλητηρια και υποσχέσεις που χρονια τωρα ποτέ δεν τηρεί... κι εμείς εκεί επιμένουμε να τσιμπαμε ως μαλάκες αποβλακωμένοι ηλίθιοι, τοσο που το φαινόμενο αγγίζει το παράλογο και μπορει καλιστα να μελετηθεί σε ολα τα εργαστήρια του κόσμου...

και για ξεκάρφωμα επικαλλούμαστε τους αρχαιους παππούδες μας, που αν ήταν ζωντανοί θα την ειχαν βουλιάξει οικιοθελώς τη χωρα.... καλά να παθουμε μωρε τοσο ζωα που εχουμε γινει και εχουμε παραδόσει τις βασικές αξίες στα χερια πανέξυπνων λαμόγιων ολων των χρωμάτων που εχουν κατσιλωθει στο σβερκο μας με οικογενειακή διαδοχή, χωρίς αξιολογηση, χωρίς ποτέ να εχουν πονέσει τον ελάχιστο πονο του καθε ενός απο τα προβατα/οπαδοών τους...

μας αξίζει το χαος που ζουμε και με το παραπάνω, και λιγα μας κανουν κατ εμέ... κι ας με πειτε υπερβολική... και δεν λεω το τετριμένο εχουμε εκείνους που μας αξίζουν, οχι, λεω εχουμε τα αποτελέσματα της ηλιθιοτητάς μας και της μικροψυχίας μας και του βλακώδους βολέματός μας, και τελος παντων εχουμε τα αποτελέσματα των επιλογών μας, γιατί να φωνάζουμε και να αντιδρουμε? μια και οπως λεει ο σοφός λαός,οπως στρωσεις κοιμάσαι κι οχι αλλιώς τι φωνάζουμε λοιπόν? τι ερίζουμε αριστεροί δεξιοί κεντρώοι? αφου παλι στα σκατά κυλιόμαστε γιατί μας ενοχλει η μυρωδιά ? οσο ειμαστε οπαδοί, θα ειμαστε ανύπαρκτοι αν δεν το παρουμε χαμπάρι θα φτασει σύντομα η ωρα που θα βιώσουμε παγκοσμιοποιημένα νταχάου, θα θυσιάζονται "δυτικού τύπου" πληθυσμοί προκειμένου να παραμεινει βιώσιμη η οικονομία τους... καλάααααααααα να παθουμε μωρε....


http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=2143668

«Απαντας η παίδευσις ημέρους τελεί», όλους η εκπαίδευση τους εξημερώνει. Μένανδρος

«Δεν είναι βέβαιον». Θεία Φωτούλα

.....................................

«Σωστόν», θα σκέφθηκε ο Μένανδρος κι ως εκ τούτου προσέθεσε: «Ως ουδέν η μάθησις αν μη νους παρή», ένα τίποτα η μάθηση αν δεν υπάρχει λογική...

«Και η καλή καρδιά», πρόσθεσε με τη σειρά της θειά Φωτούλα δίνοντας στη λέξη «νους» εκτός απ' την έννοια της λογικής που της έδιναν οι Ελληνες και την έννοια της «καρδιάς» που της δίνουν οι Ορθόδοξοι...

......................................

Το κείμενο που θα σας παραθέσει σήμερα η στήλη (το έλαβε από τον αναγνώστη, κύριο Β.Κ., τον οποίον κι ευχαριστεί) είναι η επιστολή μιας μεταφραστικής εταιρείας προς μεταφραστές που αναζητούν εργασία ή έχει ήδη συνεργασθεί μαζί τους.

Πρώτο δεδομένο: οι αμοιβές που η εταιρεία αυτή προσφέρει είναι ήδη εξευτελιστικές.

Πρώτο ζητούμενο: να τις κάνει ακόμα πιο εξευτελιστικές.

Σιγά την είδηση, θα πείτε! σωστόν! η εργασία είναι συνήθως είδηση μόνον στις μικρές αγγελίες ή στα αγγελτήρια θανάτου.

Ομως κάτι τέτοιο ή αυτό ακριβώς φανερώνει η σημειολογία τής εν λόγω επιστολής. Η οποία βασίζεται σε όλα τα στερεότυπα και τη ρητορική της εποχής μας, αποκαλύπτοντας τη λογική της -εξ όνυχος, για άλλη μια φορά ο λέων. Και τι λέων! μια κατσαρίδα που έχει μεταλλαχθεί σε σκορπιό.

Παραθέτουμε λοιπόν το εν λόγω πόνημα παράγραφον προς παράγραφον με τις υπογραμμίσεις και τα σχόλια δικά μας: 1. «Αγαπητοί συνεργάτες,

»Με το παρόν, θα θέλαμε αρχικά αφενός να ευχαριστήσουμε όλους τους παλιούς μας συνεργάτες για τη στήριξη και τη συνεργασία τους σε έργα ιδιαίτερων απαιτήσεων της εταιρείας μας και αφετέρου να καλωσορίσουμε τους καινούριους στο δίκτυο συνεργατών μας».

σημείωση 1: οι λέξεις είλωτας, μουζίκος, κορόιδο, σκλάβος αποφεύγονται παρ' ότι η επιστολή απευθύνεται σε νεαρούς κυρίως μεταφραστές και μεταφράστριες που εργάζονται 10-12-14 ώρες την ημέρα κυρίως κατ' οίκον, με αυστηρά ντεντ λάιν, για 500-600-700 ευρώ τον μήνα. Παιδιά με πτυχία και μεράκι για τη δουλειά τους.


2. Η «Εταιρεία... "Λελεμπλόν" (μην πάρουμε στον λαιμό μας τους μισούς εργαζόμενους) ιδρύθηκε το 199... και έως σήμερα, χάρη και στη δική σας ποιοτική εργασία, υποστήριξη και συμβολή, η επωνυμία της είναι πλέον ταυτόσημη με την ποιοτική μετάφραση, ενώ κατέχει ηγετική θέση στην ελληνική αγορά».

σημείωση 2: το όνειρο κάθε γιάπη είναι η ηγετική θέση στην αγορά, ενώ η υποχρέωση του κάθε είλωτα είναι να νομίζει ότι συμβάλλει, ότι υποστηρίζει κι όχι ότι κακοπληρώνεται, εξαναγκάζεται, μειώνεται και κλαίει απ' την οργή του μόνος του μέσα στο αδιέξοδό του τα βράδια.

3. «Στο πλαίσιο αυτής της σχέσης μας (τρε σικ) και δεδομένης της επιδείνωσης της διεθνούς οικονομίας (ωχ-ωχ), όπως και των δυσοίωνων προβλέψεων για το τρέχον έτος (κλάψε με, μάνα) χρειαζόμαστε τη συνεργασία σας (βεβαίως, δικοί μας άνθρωποι είμαστε όλοι) για να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις (ας ηχήσουν οι σάλπιγγες) και τα συνεχή (ωπ!) αιτήματα (ωχ!) των πελατών μας για μείωση του κόστους». Ωπα!

εδώ, είμαστε! Μείωση του κόστους, δηλαδή του μεροκάματου του δικού σου. Δεν φταίμε εμείς! οι «απαιτήσεις» των πελατών μας -ίσως η μοναδική αλήθεια της επιστολής κι ως εκ τούτου, εμείς, ως καλοί γιάπηδες, μετακυλίουμε το πρόβλημα στους ασθενέστερους - εσάς! Κι αν σας αρέσει. Διότι υπάρχουν ακόμα πιο πεινασμένοι από σας, οίτινες θα σπεύσουν να πάρουν τις θέσεις σας στα κουπιά.

Τέλος: η κρίση!

Πριν καν έρθει, των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν τρώνε το φαΐ των άλλων -τι να κάνουμε; ο πιο αδίστακτος θα επιβιώσει.

4. «Θα θέλαμε λοιπόν να ορίσουμε μια κοινή πολιτική έκπτωσης της τάξης του 20% για το τρέχον έτος (για του χρόνου 40% άμα λάχει) προκειμένου να γίνουμε όλοι (ποιοι όλοι;) περισσότερο ανταγωνιστικοί (τι άλλο;) και ευέλικτοι (ανάθεμα την ώρα σας και τη μάνα σας) και να αντεπεξέλθουμε στις νέες συνθήκες της αγοράς, χωρίς σημαντική μείωση του αριθμού των έργων που αναλαμβάνουμε».

σημείωση 4. Η πιθανή μείωση του αριθμού των μεταφραστών που θα τους έχει φύγει η ψυχή δουλεύοντας σκυμμένοι πάνω στα γραφεία τους, θα θεωρηθεί μια αποδεκτή παράπλευρη απώλεια.

5. «Η αποδοχή ή απόρριψη της πρότασής μας, ή οποιαδήποτε αντιπρόταση εκ μέρους σας (για τόλμα, ρε κακομοίρη) έγκειται καθαρά στη διακριτική σας ευχέρεια (να δουλεύεις πεινώντας ή να πεινάς δουλεύοντας). Η συνεργασία μας δεν πρόκειται να επηρεαστεί (σώώώώπα!) αν και, όπως είναι φυσικό, το τμήμα διαχείρισης έργων της εταιρείας μας (όχι εμείς, το κακό alter ego μας), θα επιλέγει κατά προτεραιότητα τους συνεργάτες που παρέχουν τις πιο ανταγωνιστικές (τι άλλο!) τιμές για τις ίδιες υπηρεσίες.

σημείωση 5. Δεν υπάρχει καλή ή κακή μετάφραση, υπάρχει φθηνή ή φθηνότερη. Δεν σε απολύουμε, επιλέγουμε άλλον, πιο απελπισμένον από σένα, πιο είλωτα! Ποιος; όχι εμείς! το «τμήμα διαχείρισης(!) έργων»! Δοξάστε τους!

6. «Ελπίζουμε να έχουμε την υποστήριξή σας και αναμένουμε επικοινωνία σας. (αν θα σκύψετε το κεφάλι ή όχι...)

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την τοποθέτησή σας σε αυτή την πρόταση (να πληρώνεσθε λιγότερο) και παραμένουμε στη διάθεσή σας (για τρελίτσες;) για οποιαδήποτε διευκρίνιση. (ακόμα δεν κατάλαβες, μαλάκα;)

Με εκτίμηση» (για την τιμή σου σε καλύτερες τιμές) ο Αληταράς που σου δίνει ψωμί να φας...

***

Αληταράδες, φονιάδες ανθρώπων κι ονείρων, «διαχειριστές ανθρώπινων πόρων», έστι δίκης οφθαλμός.


ΣΤΑΘΗΣ Σ. 25.ΙΙ.2009 stathis@enet.gr


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/02/2009

Tα μπαλόνια της ώρας (1-2009)

Τα πολυβόλα σωπάσαν λέει ενα παλιό τραγούδι, ναι γιατί τώρα τα νιατα σκοτώνονται αλλιώς... τα γηρατειά το ίδιο, κι άλλοι εσύ κι εγώ, απλά χωρίς ζωή υπακούουμε...

ματια θολά έχεις γείτοντα ψυχή ρηχή, αργανασαίνει ασθμαίνοντας... σε αποφεύγω μην κολήσω.

χαίρεσαι εγκληματικά, λυπάσαι παραδομένα... παραδίδεσαι θλιβερά... κλείνω τα αυτιά μου μη παρασυρθώ.

σε οικτίρω και παλεύω να σε καταλάβω αλλά μάταια... μια τρύπα σε αέρινο τοίχο η σκεψη οταν σε πλησιάζει γείτονα... σταματώ και παω στο καμπο με τις αμυγδαλιές να μεθύσω με της άνοιξης τη μυρωδιά.

πουθενά εσύ, πουθενά η σκέψη σου, το θελω σου σκιτσαρισμένο σε οθόνες και γιγαντοαφίσσες... δανεικό - η ζωή σου χωρίς ειρμό, χωρίς όνειρα χωρίς παρελθόν ή μέλλον... φόβος και παρόν... -

μερικές φορές η ανημπόρια σου μου φέρνει δέος... δεν τη ζηλεύω αλλά θαυμάζω το απύθμενο βάθος της... το θράσος και τη δύναμή της... θαυμάζω και στεκω εμβρόντητη μπροστά στο τόσο τεράστιο τίποτα...

πότε παρέδωσες? πως και δεν το πηρα χαμπάρι και τώρα αναρρωτιέμαι γραφικά γιατί?

ξύπνα, ζήσε, αγκάλιασε το αδύνατο, η υποταγή σου είναι τρελλα επικίνδυνη, η τρελλα μου ειναι ελευθερία...

Μη φοβάσαι να υπάρξεις μπορεις... σηκω και ζήσε εστω και μια μέρα... όπως αξίζει της ζωής...

Η ζωή θα είναι εκεί να σου κρατάει το χέρι αν τολμήσεις, κι ο τρελλός απο διπλα χαμόγελα θα σκορπά... γιατί έτσι γουστάρει..

Χριστίνα Σαββατιανού 23-02-2009

06-05-2006

αχ αυτός ο ίσκος της... τον είδα στο ανθισμένο μονοπάτι πάνω με φόρεμα ουρανοσκεπή ουρανό στολισμένο και κόκκινο βαθύ πανοφώρι....
Κι ειχε στον ώμο της για συντροφιά εκείνο το πουλάκι που τη συντρόφευε τις τελευταίες ώρες της κι έπαιζε μαζί της και της ιστορούσε πράγματα παλιά πράγματα μυστικά, και το χα ζηλέψει που δεν έβλεπε τον πόνο του κορμιού της... μονο της ψυχής της το χαμόγελο εβλεπε το ατιμο... κι εγώ πονούσα μαζί της... πιο πολύ ίσως....

που να βρω εκείνη τη μυρωδιά της τώρα, που μου θύμιζε το αγιόκλημα που ρουφαγα το μελι του παιδί και της έλεγα πως οταν φυγει θα γίνει μυροβλήτισσα... αλλα παει και το αγιόκλημα, στη σκιά εγινε συντροφιά τώρα και αυτή η σκιά μου λείπει...

Δακρυστό μου γέλιο το λουλουδάκι μου - μου λείπει γμτ

Χριστίνα Σαββατιανού
Για τη μανουλα μου που λείπει τόσο απ τη ζωή μου... κάποτε που την είδα στο ονειρό μου

ΣΤΟ ΑΔΕΙΟ ΧΑΡΤΙ

ΣΤΟ ΑΔΕΙΟ ΧΑΡΤΙ

Βήμα το βήμα, σελίδα τη σελίδα μαθαίνεις τα χρώματα και τις σκιές της ψυχής...

το τσιγάρο καίει μονάχο του εσύ έφυγες πάνω σε μια χάρτινη σαΐτα στο κόσμο του συγγραφέα... του αρθρογράφου...

ή μήπως είναι δικό σου το βιβλίο?

το σημειωματάριο γέμισε οι σελίδες λευκές του βιβλίου..

το σημειωματάριο όμως ταξιδεύει...

το μολύβι ξεθύμανε πάνω του κι αυτή την ώρα...

Το ταξίδι έρχεται να διακόψει ένα όνειρο που σε ξαφνιάζει...

γράφεις γράφεις στους τοίχους στις πόρτες παντού...

μην χαθεί η στιγμή μη σκιαχτεί το όνειρο...

Ο δίσκος κόλλησε και παίζει την ίδια νότα που σέρνει του ύπνου το ρυθμό μην τύχει και το όνειρο γίνει ασπρόμαυρο και γκρίζο...

Καλή νύχτα....
Χριστίνα Σαββατιανού
(απ τα παλιά)