αχ αυτός ο ίσκος της... τον είδα στο ανθισμένο μονοπάτι πάνω με φόρεμα ουρανοσκεπή ουρανό στολισμένο και κόκκινο βαθύ πανοφώρι....
Κι ειχε στον ώμο της για συντροφιά εκείνο το πουλάκι που τη συντρόφευε τις τελευταίες ώρες της κι έπαιζε μαζί της και της ιστορούσε πράγματα παλιά πράγματα μυστικά, και το χα ζηλέψει που δεν έβλεπε τον πόνο του κορμιού της... μονο της ψυχής της το χαμόγελο εβλεπε το ατιμο... κι εγώ πονούσα μαζί της... πιο πολύ ίσως....
που να βρω εκείνη τη μυρωδιά της τώρα, που μου θύμιζε το αγιόκλημα που ρουφαγα το μελι του παιδί και της έλεγα πως οταν φυγει θα γίνει μυροβλήτισσα... αλλα παει και το αγιόκλημα, στη σκιά εγινε συντροφιά τώρα και αυτή η σκιά μου λείπει...
Δακρυστό μου γέλιο το λουλουδάκι μου - μου λείπει γμτ
Χριστίνα Σαββατιανού
Για τη μανουλα μου που λείπει τόσο απ τη ζωή μου... κάποτε που την είδα στο ονειρό μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....