Τα πολυβόλα σωπάσαν λέει ενα παλιό τραγούδι, ναι γιατί τώρα τα νιατα σκοτώνονται αλλιώς... τα γηρατειά το ίδιο, κι άλλοι εσύ κι εγώ, απλά χωρίς ζωή υπακούουμε...
ματια θολά έχεις γείτοντα ψυχή ρηχή, αργανασαίνει ασθμαίνοντας... σε αποφεύγω μην κολήσω.
χαίρεσαι εγκληματικά, λυπάσαι παραδομένα... παραδίδεσαι θλιβερά... κλείνω τα αυτιά μου μη παρασυρθώ.
σε οικτίρω και παλεύω να σε καταλάβω αλλά μάταια... μια τρύπα σε αέρινο τοίχο η σκεψη οταν σε πλησιάζει γείτονα... σταματώ και παω στο καμπο με τις αμυγδαλιές να μεθύσω με της άνοιξης τη μυρωδιά.
πουθενά εσύ, πουθενά η σκέψη σου, το θελω σου σκιτσαρισμένο σε οθόνες και γιγαντοαφίσσες... δανεικό - η ζωή σου χωρίς ειρμό, χωρίς όνειρα χωρίς παρελθόν ή μέλλον... φόβος και παρόν... -
μερικές φορές η ανημπόρια σου μου φέρνει δέος... δεν τη ζηλεύω αλλά θαυμάζω το απύθμενο βάθος της... το θράσος και τη δύναμή της... θαυμάζω και στεκω εμβρόντητη μπροστά στο τόσο τεράστιο τίποτα...
πότε παρέδωσες? πως και δεν το πηρα χαμπάρι και τώρα αναρρωτιέμαι γραφικά γιατί?
ξύπνα, ζήσε, αγκάλιασε το αδύνατο, η υποταγή σου είναι τρελλα επικίνδυνη, η τρελλα μου ειναι ελευθερία...
Μη φοβάσαι να υπάρξεις μπορεις... σηκω και ζήσε εστω και μια μέρα... όπως αξίζει της ζωής...
Η ζωή θα είναι εκεί να σου κρατάει το χέρι αν τολμήσεις, κι ο τρελλός απο διπλα χαμόγελα θα σκορπά... γιατί έτσι γουστάρει..
Χριστίνα Σαββατιανού 23-02-2009
Υπεροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ξέρω πεταλούδα μου, εμένα με φοβίζουν οι σκεψεις μου αυτές, κι αν στο ελάχιστο αγγίζουν την αλήθεια μου φερνουν τρόμο... για την ιδια μου την ύπαρξη, για όλους μας... για αυτό τελευταία δεν γραφω, με τρομάζουν οι σταλες της σκεψης μου που εχουν φιλτραριστεί από εκείνο που ονομάζουμε πραγματικότητα, απο εκείνο που μοιάζει βίωμα στην καθημερινότητά μας, να δες σημερα στον Ασωπό, την πέσαν στον παππα Γιαννη, τον είπαν κομουνι τον ειπαν ανανδρο που πολεμάει ο ανθρωπος του θεού, για την υγεία τους για την υγεία όλων μας, κι αναρρωτιέμαι τι σκατά υποσχέθηκαν στον οποιον αγρότη του την ειπε και του την επεσε, για να ξεπουλήσει τόσο φτηνά την υγεία του και την υγεία των παιδιών του, και την υγεία όλων μας... τι βουλημικό φαινόμενο ειναι αυτό? τι φοβάται περισσότερο, το να πεθάνει απο τοξικής αιτίας θανατο ή να μην εχει λεφτά για το γιατρο? και γιατί δεν μπορεί πλεον ο ανθρωπος δίπλα μου να ελπίσει στη δυναμή του? να βιωσει την ανθρωπινη φυση του αποφασίζοντας μονος του για το τι ειναι καλό και συμφερον του? γιατί ξεπουλιουνται γαμώτο οι ανθρωποι τοσο φθηνά, με ποιο δικαιωμα μειώνουν την αξία της ζωής ολων μας?
ΑπάντησηΔιαγραφήμε φοβίζουν όλα αυτά που βλεπω κι ακούω πεταλούδα μου αλήθεια λεω, με φοβίζει που μια εγκληματική πραξη η αποδραση ενός κατάδικου δινει χαρά και γελιο σε ολόληρη την κοινωνία, με φοβίζει η παράνοια που αντικρύζω, πανω που νομιζα πως εγώ ειμαι παράξενη, οταν κοιτάζω απο το παραθυρο μου εξω, βλεπω το απόλυτο χαος και η παραξενιά μου μοιάζει τόσο ασήμαντη τοσο γραφική και φτωχή...
τι να πω λοιπόν πεταλούδα μου, αναδημοσιεύω ειδήσεις και διαφημίζω παραστάσεις ελπίδας απο παιδιά ψυχωμένα... γιατί οσο και αν γραψω για εκείνο που αντικρύζω αυτό αποδεικνύεται πιο τρανό, πιο υστερικό, πιο απύθμενα ασήμαντο κι ανύπαρκτο, πιο παράλογο απο την τρελλα, πιο αδύναμο από το τίποτε, πιο παραδομενο από την ηλιθιότητα, μοιαζει πιο τρομακτικό κι από αυτό τον ιδιο τον αγνωστο θανατο και το μετά του...
το τώρα μου οταν δεν κοιμάμαι μοιαζει ολο και περισσότερο με τον χειρότερο παιδικό μου εφιάλτη