μικρές στροφές στο πριν και στο μετά κάνεις, για να αποφύγεις το τώρα...
σου φωνάζω ξύπνα μα δεν ακούς, σου φωνάζω σκέψου - βαριέσαι...
αντίθετη πορεία, κυνήγι του τέλους διαγράφεις και λυπάμαι... θυμώνω...
ονειρέψου εκείνα που μπορείς για μια στιγμή, και ξέχνα πως σκύβουν το κεφάλι... κλείνεις τα αυτιά...
θα σε χλευάζω, θα σε φτύνω, θα σε ξορκίζω όσο στο γόνατο πεσμένος είσαι...
μου στερείς εκείνο που μου ορίζεται με την αδιαφορία σου, μου στερείς το δικαίωμα να ζω όπως το σύμπαν επιλέγει, όπως η φύση επιθυμεί...
Την ηλιθιότητά σου δεν αντέχω, θέλω να χαθείς από το πλάνο, θέλω να μη σε βλέπω, να μη σε γνωρίζω... θέλω τον κόσμο τούτο απαλαγμένο από το είδος σου, που βολεύεται στα ημίμετρα, που αρκείται σε κατασκευασμένα παραμύθια, χωρίς να ρωτά, να εξετάζει, χωρίς να απαιτεί επιλογή... θέλω η σκιά σου να σβηστεί από τη μνήμη, γιατί σκιά εισαι, όταν τη ζωή δεν τη στίβεις, δεν την καλοδέχεσαι, αλλά μόνο να την καταστρέφεις γνωρίζεις και να μου τη στερείς...
στην επόμενη στάση θα σου δώσω γερή κλωτσιά να φύγεις, να χαθείς, να καθαρίσει ο τόπος και το τοπίο... να ανασάνουν όλοι εκείνοι που η μικρόψυχη βολεψιά σου τους βρομίζει τον αέρα, που η τεμπέλικη ανυπαρξία σου τους στερεί την υγεία και τα χαμόγελα, το ροδοκόκκινο στα μαγουλα των παιδιών τους...
ΝΑΙ στην επόμενη στάση ήρθε η σειρά σου να κατέβεις, για να ΖΗΣΕΙ εκείνος που τολμά, και ονειρεύεται, που τολμά και διεκδικεί, για τους τρελλούς και τους επίμονους οφείλω να σε κατεβάσω στην επόμενη στάση.... Ο κόσμος δεν ταιριάζει στους σκυφτούς, κι η ζωή ειναι σπουδαία για να σπαταλιέται στα χέρια των μικρόψυχων που δεν ορίζουν ούτε μια σκέψη και μια ιδέα...
ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙΣ....
Χριστίνα Σαββατιανού - 13/01/2008
