ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΣΙΩΠΕΣ (η συνέχειά μου.....)

Γιόμισε το μονοπάτι σκιές
γιόμισε άνθη ξερά αμυγδαλιάς
την ώρα που ο πόνος σου ξερίζωνε την ανάσα
την ώρα που η ζωή σου ταινία στα μάτια μπροστά έτρεξε...

Κι εγώ που χρόνια τώρα σε κοιτούσα με απορία,
είδα.
Είδα το βάρος, το βουνό, το θηρίο είδα που σε έτρωγε
αργά αργά, μάτωναν τα μάτια σου σε κάθε σταγόνα
Πάγωνε το αιμα σου σε κάθε βλέμμα...

Γιόμισε η άνοιξη αναστεναγμούς
γιόμισε η μέρα ελπίδα που με εσκιζε στα χίλια
την ώρα που η ζωή σου ακούμπησε πάνω μου
την ώρα που η ανάσα σου έγινε φωνή...

Κι εγώ που λόγους χίλιους εβρισκα να σε πονέσω
είδα.
Είδα το λάθος, την προσμονή, την ανάγκη είδα που φώναζε
φώναζε σιωπηλά, σαν ύπνου γαλήνη... ο τρόμος σου με φόβιζε
Πάγωνε το αίμα μου και σε έδιωχνα

Γιόμισε η στιγμή σιωπές
γιόμισε η νύχτα αγωνίες που ραμφίζαν τις στιγμές
την ώρα που αγαπούσες πιο πολύ...
την ώρα που φτερούγες αγγελικές άπλωνες πάνω μου μη τύχει και σκιαχτώ...

Κι εγώ που μακριά σου πολεμούσα
είδα.
Είδα τον πόλεμο τον δικό σου τον τρομακτικό
και τωρα που οπλισμένη είμαι εσύ φεύγεις... για πάντα...

(και γω δεν θέλω και πονώ και μετανιώνω και να φωνάξω δεν μπορώ...
γιατί θα προδωθεί ο δρόμος...)

Μανούλα σε αγαπώ

Χριστίνα Σαββατιανού

Η Αμαλία δεν γράφει πια εδώ

Εγραψε στις καρδιές μας, και ελπίζω και στις συνειδήσεις εκείνων που χρειάζεται... Από τη δική μου μεριά αυτό που είδα ήταν ενα κορίτσι που έζησε τη ζωή στα άκρα της, ο πόνος της που έγινε και δικός μας πόνος, της έδωσε δύναμη τόση όση λίγοι έχουν τη τύχη να βρουν σε μια ζωή... τόλμησε η Αμαλία κατονόμασε το σάπιο, εξύψωσε το καλό το εντιμο το λειτουργικό, δεν φοβήθηκε το θεριό της γραφειοκρατίας και το θεριό που λέγεται άνθρωπος χωρίς αξίες και συνείδηση... δεν φοβήθηκε μηνύσεις και δικαστικούς αγώνες, μας δίδαξε τόλμη, θάρρος κουράγιο, μας έδειξε να ενεργούμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα, μας βοήθησε εμας τους λιγοστούς μπλογκερς, να δουλέψουμε μαζί, να δούμε ότι όσο κι αν μοιάζει ουτοπία αν ενωθούμε κάτι γίνεται, έστω ακούγεται μια φωνή... κι ίσως αν το πιστέψουμε αυτό να γίνει κατι πιο μεγάλο, και κάθε ένας που προστίθεται σε αυτό το δεμάτι των ανθρώπων να βοηθάει να πολεμηθεί όποιο κακό μας φυλακίζει και μας στερεί τα αυτονόητα λίγο πιο πολύ...

Η Αμαλία μας φιλοξένησε στο μπλογκ της, μας κέρασε ελπίδα, μας εξοικίωσε με τον πόνο, μας τρατάρισε δύναμη... άραγε τώρα που δεν γράφει πια, θα κρατήσουμε ότι μας έδωσε? ή τώρα που είναι ζεστό ακόμη το πράγμα, κι ο πόνος της στο ποστ αυτό το συνταρακτικό "Εξ αιτίας σου γιατρέ μου" ακόμη νωπός μόνο θα είμαστε εδώ και θα περιμένουμε... μέλλει να δείξει...

Ας μην διαπομπεύουμε τα κακά, χωρίς τουλάχιστον απτές αποδείξεις, ας διατυμπανίζουμε τα θετικά να τα χουν κι όσοι τα χρειαστούν σημείο αναφοράς....







http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=805344&lngDtrID=252

http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20070529&nid=4839857

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=1031



Υ.Γ. και μια και στα δικά μου μάτια η Αμαλία ησύχασε αλλά εμείς δεν πρέπει να ησυχάσουμε, σήμερα για άλλη μια φορά, πηγαίνοντας στην Εθνική Τράπεζα για κατι πληρωμές είδα κάτι που είναι εξ ίσου κατάπτυστο με την αναλγησία κρατικών μηχανισμών και ατόμων, που αντιμετώπισε η Αμαλία και ίσως εχουμε συναντήσει όλοι μας... μια κυρία ηλικιωμένη, σε αναπηρικό αμαξίδιο ήρθε να πάρει τη σύνταξη, για κακή της τύχη δεν συνοδευόταν, και έτσι αφού δεν υπήρχε τρόπος πρόσβασης στην τραπεζα, γύρω γύρω σκαλάκια και κακοσκαμένα πεζοδρόμια πήρε τα μάτια της και έφυγε... ίσως είναι κι αυτό κάτι για το οποίο θα πρέπει να κινητοποιηθούμε, και αγγίζει όχι μόνο τον τομέα της υγείας, αλλά και πολλούς άλλους τομείς... Ολοι μας δυνητικά μπορεί να βρεθούμε σε μια τέτοια θέση, και είναι δικαίωμα αναφαίρετο των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα να έχουν πρόσβαση σε όλες ανεξαιρέτως τις υπηρεσίες.... όπως ήταν δικαίωμα της Αμαλίας να μην πονάει, να μην φακελλώνει, να νοσηλευτεί και να ζήσει...

Θεωρώ πως και η Αμαλία θα πάλευε για αυτό εάν δεν είχε το δικό της θεριό να παλέψει...

.... συγχωρείστε με για την πολυλογία αν καποιος έχει να προτείνει κάτι για το θέμα αυτό ας το δούμε...