Γιόμισε το μονοπάτι σκιές
γιόμισε άνθη ξερά αμυγδαλιάς
την ώρα που ο πόνος σου ξερίζωνε την ανάσα
την ώρα που η ζωή σου ταινία στα μάτια μπροστά έτρεξε...
Κι εγώ που χρόνια τώρα σε κοιτούσα με απορία,
είδα.
Είδα το βάρος, το βουνό, το θηρίο είδα που σε έτρωγε
αργά αργά, μάτωναν τα μάτια σου σε κάθε σταγόνα
Πάγωνε το αιμα σου σε κάθε βλέμμα...
Γιόμισε η άνοιξη αναστεναγμούς
γιόμισε η μέρα ελπίδα που με εσκιζε στα χίλια
την ώρα που η ζωή σου ακούμπησε πάνω μου
την ώρα που η ανάσα σου έγινε φωνή...
Κι εγώ που λόγους χίλιους εβρισκα να σε πονέσω
είδα.
Είδα το λάθος, την προσμονή, την ανάγκη είδα που φώναζε
φώναζε σιωπηλά, σαν ύπνου γαλήνη... ο τρόμος σου με φόβιζε
Πάγωνε το αίμα μου και σε έδιωχνα
Γιόμισε η στιγμή σιωπές
γιόμισε η νύχτα αγωνίες που ραμφίζαν τις στιγμές
την ώρα που αγαπούσες πιο πολύ...
την ώρα που φτερούγες αγγελικές άπλωνες πάνω μου μη τύχει και σκιαχτώ...
Κι εγώ που μακριά σου πολεμούσα
είδα.
Είδα τον πόλεμο τον δικό σου τον τρομακτικό
και τωρα που οπλισμένη είμαι εσύ φεύγεις... για πάντα...
(και γω δεν θέλω και πονώ και μετανιώνω και να φωνάξω δεν μπορώ...
γιατί θα προδωθεί ο δρόμος...)
Μανούλα σε αγαπώ
Χριστίνα Σαββατιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....