εγω δεν τους ακουω πια, κουραστηκα στο ψεμα,
χρωματα ηχοι φασαρία πολλή, ολα ακαταληπτα, ζωή πουθενά, απο το μηδέν
στο μηδέν σε χρόνο απειρο απροσδιόριστο.... δεν τους πιστεύω πια ποτέ
δεν τους πιστεψα, ουτε κι ελπίζω... απο το μηδέν στο μηδέν
σε χρόνο ατερμονο, όσο και ανύπαρκτο μαζί.... εγώ απλά υπαρχω σε μια
φυσαλίδα αναμονής, ανύπαρκτης ζωής, σε ενα κενό αισθήσεων, εκτος ισως
απο εκεινη του πονου, πονου στο σωμα στη ψυχή στο μυαλό.... δεν τους
ακουω δεν τους πιστευω δεν ελπιζω δεν περιμενω... ισως πλησιάζω πολύ σε
εκεινη την ποθητή ελευθερία ποιος ξερει!
