δρόμος, φούξια, χτύπημα, βασιλόπιττα, κάστρο.
-------------------
Τριγμοί αβέβαιοι ξυπνούν του δρόμου τα κάστρα, του γέρου του άστεγου την ησυχία σκίζει η μυρωδιά της βασιλόπιττας από το δίπλα σπίτι, πεινάει αλλά χαμογελά, καλωσορίζει το χρόνο, την ώρα, τη στιγμή, και βολεύεται καλύτερα στη ζέστη που του προσφέρει το λιωμένο χαρτοκούτι...
Κάποτε ζούσε τώρα απλά υπάρχει, σκιά στις γωνιές, ψίθυρος στη βοή, υποψία στου δειλινού το φούξια και το πορτοκαλί... Τα βολέματα που του υποσχέθηκαν ήταν χλωμά, αδύναμα, τα αγαθά άχρηστα, η αφθονία ψεύτικη.... μονο ο ουρανός κι η γη αξίζουν στα μάτια του, τα αγαπάει τα χαιρεται κι ας κρυώνει, κι ας ραγίζει...
Χτυπάει η ζωή όποιον με την καρδιά πορεύεται, ή μήπως χτυπάει ο κόσμος κι όχι η ζωή, ακόμη εδώ, και νοιάζεται, μοιράζεται το κομμάτι που βρίσκει στα σκουπίδια με τα αποφάγια του πολιτισμού μας με το αδέσποτο, με τα περιστέρια, κι όταν βροχή του δίνει ο ουρανός, ευχαριστεί, κι ας πονάνε τα κοκκαλα μέσα στα ροζιασμένα δάχτυλα...
Αγαπά ακόμη, και λέει καλημέρα, το βόλεμα της νιότης του έχει αφήσει, έχει φτύσει...
Στο παράξενα αντικείμενα γιομάτο καρότσι του ρίχνει δυο ελπίδες και καλημερίζει, εσένα, εμένα... Κι εμείς κοιτάμε αλλού, μη τύχει και μολύνουμε την "τύχη μας" με τη ζωή του... εκείνη που δεν απαιτεί, που δέχεται, εκείνη τη ζωή του που παλεύει, κι ακόμη λέει καλημέρα... και χαμογελά...
Ποιος αληθινά ζει??? Ποιος ειναι εδώ με την ψυχή??? ποιος τη ζωή υμνεί και ρουφάει αχόρταγα, εσύ? εγώ? ή ο γέρος μας ο άστεγος της γειτονιάς?
Πιο πέρα δυο αγγέλοι κι ένας άγιος περιμένουν, να τον αγκαλιάσουν... Σειρά για σένα, για μένα, δεν έχει.... είναι πολλοί οι γέροι κι άστεγοι του κόσμου μας, τους φτιάξαμε εμείς, και χάσαμε τη σειρά μας....
στο φούξια του δειληνού, τριγμοί αλόκοτοι κι αβέβαιοι ξυπνούν μνημες εκείνων που σιωπουν, κι εκείνων που φύγαν...
Τα κάστρα μας χάρτινα, θα σβήσουν θα εξατμιστούν στο πρώτο χτύπημα... όπως σβήνει η μυρωδιά της βασιλόπιττας στου ανέμου το διάβα....
Ποιος θα νικήσει αυτό το χρόνο???
Χριστίνα Σαββατιανού - 6/01/2008
