(Χριστίνα Σαββατιανού - 1986)
Κάποτε, σε ένα μακρινό πλανήτη, που δεν ήταν καν στον ίδιο γαλαξία με τη δική μας τη Γη, υπήρχαν δύο αντικείμενα… Κανένας δεν είχε προσέξει την ύπαρξή τους, κανένας δεν τα γνώριζε ούτε και τ΄ αγαπούσε. Εκείνα όμως δεν τα πείραζε καθόλου αυτό, γιατί είχαν το ένα το άλλο και αυτό τους ήταν αρκετό για να ζουν και να αισθάνονται κάτι σαν αυτό που εμείς λέμε ευτυχία.
Στον πλανήτη αυτό που δεν ξέρω το όνομά του να σας πω, ζούσαν μαζί με τα δύο αντικείμενα, και κάτι παράξενα όντα, ή τουλάχιστον φαίνονταν παράξενα στα αντικείμενα, που συνεχώς έτρεχαν.
Έτρεχαν σαν τρελλά τα όντα για να αποφύγουν την καταστροφή τους, όπως έλεγαν, την ίδια στιγμή όμως, οτιδήποτε έκαναν ή έλεγαν, προς όποια κατεύθυνση κι αν έτρεχαν, οδηγούνταν όλο και πιο γρήγορα σ΄αυτή την καταστροφή που τόσο πολύ απέφευγαν.
Τα δύο αντικείμενα πολύ συχνά, και κυρίως όταν ένιωθαν να βαριούνται, παρατηρούσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, θαρρείς επιστημονικό, τα παράξενα τρεχαλητά όντα που ζούσαν γύρω τους, και διασκέδαζαν αφάνταστα με όλες αυτές τις φούριες και τα τρεχάματά τους.
Από καιρό σε καιρό τα αντικείμενα, αντιμετώπιζαν τη συμπεριφορά αυτή των όντων με πραγματικό ενδιαφέρον και προσπαθούσαν να καταλάβουν την βιασύνη και τις πράξεις τους, καθώς και να αντιληφθούν που ακριβώς βρισκόταν αυτή η καταστροφή που τόσο φόβιζε τα κατά τα άλλα αγαπητά τους όντα.
Μάταια προσπαθούσαν όμως, ότι και αν υπέθεταν, δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί τα τρελλά όντα δεν μπορούσαν να ζουν απλά, ήσυχα, χωρίς άγχος και φόβους, χωρίς να προκαλούν πολέμους και διαμάχες, χωρίς να χρειάζονται αρχηγούς και μεσσίες, χωρίς σωτήρες και τσαρλατάνους να τα γεμίζουν ψέμματα, χωρίς τέλος πάντων να κάνουν τη ζωή τους όλο και πιο δύσκολη.
Κάποιες φορές τα δύο αντικείμενα, άφηναν το χώρο που ζούσαν, που δεν έμοιαζε καθόλου με σπίτι, ούτε και με τίποτα άλλο γνωστό σε εμάς, και πλησίαζαν δειλά δειλά τα όντα, κάθε φορά και λίγο πιο κοντά.
Υπήρχαν μάλιστα φορές που τα αντικείμενα, έμπαιναν μέσα στο κεφάλι κάποιων όντων, και με κάποιους παράξενους τρόπους που δεν μοιάζουν με κανένα γήινο τρόπο μελέτης και έρευνας, προσπαθούσαν να δουν από κοντά τι ακριβώς συμβαίνει εκεί μέσα και έλπιζαν ότι ίσως κάποτε βρουν ένα τρόπο να ηρεμήσουν λίγο τα αγαπημένα τους όντα.
Να βλέπατε τι γινόταν μέσα στα κεφάλια αυτά… χάος σωστό. Άγχος, φόβοι, θλίψη, κακίες, ζήλεια, ψέμματα, και πάνω απ΄όλα πανικός, πανικός για την καταστροφή, εικόνες της καταστροφής χίλιων λογιών, το κάθε ένα από τα όντα την φανταζόταν όπως εκείνο ήθελε και μπορούσε με τίποτα να ξεφύγει από αυτές τις εικόνες…
Άφηναν τα κεφάλια τους και τα κατά τα άλλα υπέροχα μυαλά τους να παρασύρονται από τον τρελλό εκείνο χορό τον γεμάτο φόβους και πάθη χωρίς αρχή και τέλος. Όλα αυτά που έβλεπαν μέσα στα κεφάλια των όντων, ήταν θόρυβος αβάσταχτος που πονούσε και διατάρασσε τις γαλήνιες υπάρξεις των δύο αντικειμένων.
Κοιτούσαν το ένα το άλλο παραξενεμένα, σαστισμένα, ίσως και τρομαγμένα, αν μπορούσαν να βρουν τη σωστή έκφραση στα αρυτίδωτα από πόνους και φόβους μουτράκια τους. Έτσι πάντοτε έφευγαν βιαστικά και φουριόζικα, πριν προλάβουν να καταλάβουν τι γίνεται, αφήνοντας τη μελέτη τους μισή μην τύχει και τα παρασύρει ο θόρυβος, το κύμα της τρέλλας και της ασυναρτησίας που όλο και μεγαλύτερο χώρο καταλάμβανε στα κεφάλια των όντων.
Φτωχά αγαπημένα όντα, είπε το ένα αντικείμενο στο άλλο.
Ναι, είδες, έχουν έναν τόσο υπέροχο χώρο μέσα στα κεφάλια τους και επιμένουν να τον γεμίζουν με την τρέλλα, την αναρχία και όλα εκείνα τα περίεργα πράγματα που πάλι δεν προλάβαμε να τα προσδιορίσουμε και να τα καταλάβουμε. Τι κρίμα στ΄ αλήθεια…
Δίκιο έχεις αδέρφι. Συμφώνησε το άλλο αντικείμενο. Τόσο όμορφα κεφάλια, με τόσες πολλές δυνατότητες και το μόνο που φαίνονται ικανά να κάνουν είναι να σκάνε μέσα στο χάος που μόνα τους προκαλούν…
Τι κρίμα…
Αλήθεια, γιατί άραγε κεφάλια τόσο όμορφα, με τόσο πολύ εύφορο χώρο μέσα τους, δεν επιτρέπουν σε τίποτα όμορφο και γαλήνιο να μπει και να τα γεμίσει, παρά μόνο το άπειρο χάος επιμένουν να προσκαλούν να προκαλούν
Δεν ξέρω αδέρφι, απάντησε το άλλο αντικείμενο, δεν είδες ούτε και αυτή τη φορά προλάβαμε να καταλάβουμε, δεν άκουσες το θόρυβο που στείλανε και μας έδιωξε Ναι πρέπει όμως να υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουμε τα φτωχά αγαπημένα μας όντα…
Υπομονή, ίσως την άλλη φορά που θα επισκεφθούμε τα κεφάλια τους, μπορέσουμε να τα καταλάβουμε… υπομονή αδέρφι…
Έτσι μιλούσαν μεταξύ τους τα δύο αντικείμενα και ύστερα από λίγο, για να μην αφήσουν τη θλίψη να τα καταβάλει, αγκαλιάζονταν σφιχτά σφιχτά, όπως αγκαλιάζονται τα πλάσματα που δεν έχουν χέρια και συγκεκριμένη μορφή, και βγάζοντας μικρές χρωματιστές λάμψεις επέστρεφαν στο χώρο που κατοικούσαν, χαρούμενα που είχαν το ένα το άλλο κι αυτό τους ήταν αρκετό.
Από εκεί συνέχιζαν να παρατηρούν όλο και πιο απορημένα τα παράξενα τρελλά όντα και που και που αναστέναζαν, έτσι τουλάχιστον έμοιαζε ο ήχος που έκαναν, με μεγάλη απορία.
Τα όντα με τη σειρά τους, συνέχιζαν να ζουν μέσα στην τρέλλα τους, επιτρέποντας στο θόρυβο και την ταραχή να καταλαμβάνουν τον υπέροχο χώρο που είχαν στα κεφάλια τους, και προσπαθώντας μάταια, κατά πως φαινόταν, να αποφύγουν την καταστροφή που εκείνα τα ίδια χωρίς να το καταλαβαίνουν προκαλούσαν.
Κανένα από τα τρελλά όντα δεν σκέφτηκε να γυρίσει να κοιτάξει τα δύο αντικείμενα. Ήταν τόσο μεγάλη η βιασύνη και ο πανικός τους, που δεν προλάβαιναν και να ήθελαν να τα δουν. Ούτε καν όταν τα αντικείμενα επισκέπτονταν τα κεφάλια τους.
Κανένα από τα όντα δεν σκέφτηκε να πλησιάσει τα αντικείμενα. Βλέπετε ήταν μαθημένα να φεύγουν όχι να πλησιάζουν, κάτι σαν τα αγρίμια της Γης μας που τρομάζουν και με το θρόισμα του ανέμου ακόμη.
Κανένα από τα όντα δεν είδε τις αχτίδες και τις σπίθες της σοφίας και της ηρεμίας που έβγαιναν από τα αντικείμενα, γιατί είχαν τυφλωθεί από το θολό και πηχτό σκοτάδι της αγωνίας τους, και μέσα στη φούρια να ξεφύγουν από την καταστροφή τους, δεν είδαν την λαμπρή απλότητα της ζωής που έκαναν τα αντικείμενα….
Όλα τα όντα είχαν ακουμπήσει τις ελπίδες τους σε ψεύτικους σωτήρες και ανίκανους αρχηγούς, που πάντοτε υπόσχονταν πολλά μα έκαναν λίγα, τους έδιναν διαβεβαιώσεις πώς γνωρίζουν τι θα τους γλιτώσει από την καταστροφή και όμως οι πράξεις τους έφερναν τα όντα ακόμη πιο κοντά σ΄ αυτή. Σωτήρες κι αρχηγούς που μοιάζανε να δίνουνε πολλά, κι όμως δεν έδιναν τίποτα.
Κανένα από τα τρελλά βασανισμένα όντα δεν σταμάτησε μια στιγμή να σκεφτεί και να ακολουθήσει το σιωπηλό παράδειγμα που έδιναν τα δύο αντικείμενα, που είχαν το ένα το άλλο κι αυτό τους ήταν αρκετό, για να μην φοβούνται τίποτα, να μην χρειάζονται περισσότερα.
Τα αντικείμενα πολλές φορές είχαν προσπαθήσει να προσεγγίσουν τα όντα, να τους μιλήσουν, να τους εξηγήσουν ότι δεν είναι η καταστροφή που τα κυνηγά αλλά είναι εκείνα που συνεχώς με ότι κάνουν την προσκαλούν όλο και πιο κοντά τους.
Ήταν βλέπεις οι φωνές τους τόσο ήρεμες και γαλήνιες που δεν μπορούσαν να διαπεράσουν το θόρυβο που επικρατούσε στα κεφάλια των όντων και να ακουστεί. Όσα νοήματα και κινήσεις κι αν έκαναν τα αντικείμενα, τα τρελλά παράξενα όντα δεν μπορούσαν μέσα στη θολούρα τους να διακρίνουν το φως που ανέδινε η αρμονία και η γαλήνη που είχαν βάλει στη ζωή τους τα δύο αντικείμενα, κι αν κάπου κάπου κάποιο από τα όντα διέκρινε κάτι με τα μπερδεμένα οπτικά του όργανα, ήταν τόσο φοβισμένο που νόμιζε ότι αυτή η λάμψη είναι σημάδι της επερχόμενης καταστροφής του και έφευγε γρήγορα μακριά.
Κι εκείνη η αυτάρκεια που είχαν τα δύο αντικείμενα, που είχαν το ένα το άλλο κι αυτό τους ήταν αρκετό, σύγχιζε και αναστάτωνε τα όντα ακόμη περισσότερο μια και δεν μπορούσαν να φανταστούν ποτέ μια ζωή τόσο λιτή και απαλλαγμένη από τους τόνους των πραγμάτων εκείνων που δημιουργούσαν το θόρυβο και τη θολούρα τους.
Πίστευαν τα φτωχά όντα ότι κι αυτό ήταν ένα ακόμη σημάδι της καταστροφής που τα κατέτρεχε. Έτσι με τούτα και με κείνα, τα τρελλά όντα συνέχιζαν να φοβούνται και να τρέχουν να ξεφύγουν από τις ανύπαρκτες σκιές και τα δύο αντικείμενα συνέχιζαν να τα παρατηρούν, να προσπαθούν να τα βοηθήσουν και να έχουν το ένα το άλλο και αυτό να τους είναι αρκετό.
Κάποτε, ήρθε μια στιγμή που τα τρελλά όντα κατάφεραν και έφτασαν. Έφτασαν σε κείνη την καταστροφή που προσπαθούσαν να αποφύγουν και που ότι και αν έκαναν την προσκαλούσαν κοντά τους πιο γρήγορα, πιο οδυνηρά.
Όλος ο πλανήτης τους είχε τρελλαθεί μαζί τους, σεισμοί, καταστροφές, παράξενα έντομα, κατάστρεφαν το φαγητό τους, οι ουρανοί τους άνοιγαν κάθε λίγο και βροχές με χίλια χρώματα και χίλια υλικά έπεφταν πάνω στα κεφάλια των όντων.
Εκατομμύρια χαριτωμένα ζωάκια που όμοιά τους δεν υπήρχαν σε κανέναν άλλο πλανήτη, εξαφανίστηκαν, κρύφτηκαν μέσα στο έδαφος για να αποφύγουν το θόρυβο που έβγαινε μέσα από την καταστροφή που κουβαλούσαν τα τρελλά όντα στα σπλάχνα τους.
Τα όντα παγωμένα από τον φόβο της καταστροφής, που είχε πιά φτάσει, άρχισαν να κοιτάζουν γύρω τους και να παρατηρούν όλα εκείνα που συνέβαιναν.
Κάποια είδαν μια ένεση να μπαίνει στα κορμιά των παιδιών τους και να τα γεμίζει με πολύχρωμους εφιάλτες και όνειρα που τους ρουφούσαν τις ζωές και άφηναν άψυχα κουφάρια τα μικρά κορμάκια τους. Μετά τίποτα, σιωπή…
Κάποια άλλα είδαν μαχαίρια και σπαθιά, όπλα και σιδερένια πουλιά που μοιάζαν με άγγελους από την κόλαση βγαλμένους. Μετά τίποτα… σιωπή…
Άλλα πάλι είδαν ένα κόκκινο κουμπί που κάποιο χέρι το πάτησε και γέμισε ο πλανήτης μανιτάρια που σκορπούσαν θάνατο. Μετά τίποτα… σιωπή…
Άλλα είδαν στάχτη, και μαύρα σύννεφα , είδαν σκελετούς και φυλακές, είδαν κόκκινο, πολύ κόκκινο, σαν το δικό μας αίμα. Μετά τίποτα… σιωπή…
Ένα από τα όντα είδε τα δύο αντικείμενα και κατάλαβε… είδε φως, είδε αγάπη, γαλήνη ηρεμία, αυτάρκεια, ασφάλεια, τη χαρά και την αρμονία που είχαν τα δύο αντικείμενα το ξάφνιασαν, είδε μια άλλη ζωή και κατάλαβε ότι όλο τούτο τον καιρό ήταν αυτό και τα άλλα όντα που προκαλούσαν την καταστροφή, και δάκρυσε. Ήταν όμως αργά… μετά τίποτα…
Αντίο είπε το όν στα δύο αντικείμενα… μετά σιωπή…
Έμειναν τα δύο αντικείμενα και συνέχισαν να αναρωτιούνται γιατί τόση καταστροφή…
Έτσι μόνα τους χωρίς τα τρελλά αγαπημένα τους όντα, σε έναν πλανήτη ρημαγμένο και φτωχό. Δεν τα πείραζε όμως πολύ… είχαν το ένα το άλλο κι αυτό τους ήταν αρκετό για να ζουν και να αισθάνονται κάτι σαν αυτό που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε ευτυχία.
Κάπου κάπου, όταν τα έπιανε νοσταλγία, έλπιζαν και ονειρεύονταν πως κάποια μέρα, κάποια άλλα όντα θα έρχονταν να κατοικήσουν στον πλανήτη τους και θα έβρισκαν καινούργια πράγματα να παρατηρούν και να συντροφεύουν. Μέχρι τότε όμως…. ΕΙΧΑΝ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟ
Κι αν εμείς αγαπημένοι μου άνθρωποι, βρεθούμε ποτέ στον πλανήτη τους ας έχουμε γι΄ αποσκευή ότι καλύτερο μπορεί να χωρέσει στον υπέροχο χώρο που έχουμε στα κεφάλια μας, μην τρομάξουμε τα δύο γαλήνια αντικείμενα με το θόρυβο που προκαλούμε και με το χάος μας, που εμένα τουλάχιστον μου μοιάζει χειρότερο από εκείνο το χάος που είχαν συντροφιά τα τρελλά όντα.
Κι αν πάμε, ας πάμε με τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά και τα κεφάλια άδεια. Τα αντικείμενα είμαι σίγουρη πως έχουν πολύ πλούτο που φτάνει για να γεμίσει μ΄ ομορφιά και το κεφάλι του τελευταίου ανθρώπου που θα πάει σ΄ αυτόν τον μακρινό πλανήτη.
Ας αφήσουμε την καταστροφή πίσω μας στη Γη. Έτσι κι αλλιώς, σε λίγο καιρό κι αυτή η κακομοίρα, δεν θα χωράει άλλη καταστροφή.
Ας πάμε λοιπόν να φτιάξουμε σαν αντικείμενα κι εμείς, μια νέα όμορφη, απλή, γαλήνια ζωή, στον πλανήτη αυτό τον μακρινό, στον άλλο γαλαξία.
Μήπως και δούμε το να είμαστε άνθρωποι τι αληθινά θα πει και κλείσουμε επί τέλους την πόρτα στην καταστροφή.
ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΜΑΚΡΙΝΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟ……
ΕΚΕΙ ΖΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΤΡΕΛΛΑ ΟΝΤΑ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΑΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ……
(Χριστίνα Σαββατιανού - 1986)
