Είστε ποιητής ή ποιήτρια; Περιμένουμε τα ποιήματά σας!

όπως αναφέρει στην ανάλογη σελίδα του ο εκδοτικός οίκος ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ προσκαλεί όλους τους σύγχρονους 'Ελληνες ποιητές ανοίγοντας τις σελίδες του ποιητικου ημερολογίου του 2008, είτε τα έργα τους έχουν εκδοθεί είτε όχι.

περισσότερα εδώ...

μπορεί και το δικό σου ποίημα να είναι μέσα...

Jazz trio (bar 7ος Παράλληλος - Πάτρα

Bar 7os Παράλληλος
Παντανάσης 83 & Καραϊσκάκη
Πάτρα
live την Τρίτη 24 Απριλίου
10:30

με το jazz trio
Χρήστος Ανεστόπουλος - guitars
Χάρης Πεγιάζης - contrabass
Μάκης Φεγκούλης - drums

έχω ακούσει μουσική του Χρήστου και σας το συστήνω...
όσοι βρεθείτε εκεί ακούστε τους...

spam e-mail αλλά από τα όμορφα...

Why Worry?

There are only two things in life to worry about:



Whether you are well

or whether you are sick.


If you are well,



then there is nothing to worry about.


But if you are sick,



there are only two things to worry about:


Whether you are going to get well



or whether you are going to die.



If you get well,



then there is nothing to worry about.

But if you die,



there are only two things to worry about:

Whether you are going to go to heaven

or whether you are going to go to hell.


If you go to heaven,



then you have nothing to worry about.

But if you go to hell,



you'll be so busy shaking hands with all your friends,



that you won't have time to worry!

So, Why Worry?

Be Happy

Do not cry if the Sun sets at the end of the day,

because the tears will not let you enjoy the beauty of the Stars.




Better send it back to me ASAP.

Ok, this is what you have to do... :-)

Send this to ALL of your friends!

But you HAVE to send this within 1 hour from when you open it!

Now.................Make A wish!!!!!!

Are you wishing????






You should be done by now!!!

Last chance!!







I hope you made your wish!

Now then, if you send this to

1 person~ your wish will be granted in 1 year

3 people~6 months

5 people~ 3 months

6 people~ 1 month

7 people~ 2 weeks

8 people~ 1 week

9 people~ 5 days

10 people! ~ 3 days

12 people~ 2 days

15 people~ 1 day

20 people~ 3 hours

AND, if you are my true friend you will send this back to me within 3 hours!

*** If you delete this after you read it .you will have 1 year of bad hair days! :-(

But... if you send it 2 your friends... you will automatically have 3 years of good luck!!! :-) ***

ΤΟ ΘΑΥΜΑ (οι λέξεις του shades 2)

Σάπιος.. θλιμμένο ύφος.. βρεγμένος.. θαλπωρή.. φτερούγισμα.
---------------------
Η Φιλίτσα μάζευε χόρτα που χαν ξεπεταχτεί μετά τη βροχή στο διπλανό χωράφι, πρέπει να φάμε κάτι και σήμερα μαζί με τη χούφτα το ρύζι που χει μείνει, σκεφτόταν, ναναι καλά ο παντοδύναμος που δάκρυσε τον ουρανό και βλάστησε ξανά η γη... Πέντε μήνες δυο νερά μονάχα, δίψασε ο κάμπος, δίψασαν τα ζωντανά, άρχισε να πεινάει η οικογένεια της Φιλίτσας... Τα μικρά πετσί και κόκκαλο, μονάχα η κατσίκα και οι κοτες άντεχαν που βόσκαγαν ενα γυρο στο διπλανό χωράφι και στα αγριόχορτα του δρόμου απέναντι...

Δυο παιδιά είχε, τον Αριστάκο, και τη Φωτούλα... πέντε χρόνια τώρα τα μεγάλωνε μονάχη της, με χίλια βάσανα κι άλλες τόσες στερήσεις...

Σχεδόν πέντε χρόνοι είχαν περάσει που ο Λάμπρος, ο άντρας της, το παληκαρόπουλό της όπως τον φώναζε... έφυγε... Μαζί του έφυγε κι η σιγουριά της Φιλίτσας... Όχι ότι όσο ήταν κοντά ο Λάμπρος είχαν εύκολη ζωή, αλλά το χωραφάκι το διπλανό ήταν τότε δικό τους, και με τα πολλά κανακέματα το έβγαζε το φαγητό της χρονιάς... Ευλογημένο το χώμα αμα το αγαπήσεις και το κανακέψεις με τη ψυχή σου...

Οταν το παληκαρόπουλό της αρρώστησε, μετά από κείνο το ατύχημα με το τρακτέρ, όλα μαζί έρχονται τα κακά, τα έξοδα για να γιατρευτεί ήταν πολλά... Μια και δυο η Φιλίτσα είδε κι απόειδε, πούλησε το τρακτέρ, για να πληρώσει τα φάρμακα, πούλησε και το χωράφι στον Κυρ Μιχάλη τον Εβραίο που το λιμπιζόταν χρόνια τώρα... Φιλέτο η γη σου Φιλίτσα, πες στον Λάμπρο θα του δώσω καλά λεφτά, να ανοίξει μαγαζί... θα ζείτε σαν ανθρώποι...

Φτερούγιζε η καρδιά της Φιλίτσας στη σκέψη να χει δικό της μαγαζί, θα το φιάξω όλο με πέτρα μέσα έξω, και θα πουλάω και βοτάνια, και θα φτιάχνω και τις συνταγές για τα γιατροσόφια που μου άφησε η γιαγιά μου, για το έντερο για τα ρευματικά και για το βήχα... και θα χω και μια στόφα να φτιάχνω φρέσκες πίτες να μοσχοβολάει η πλατεία του χωριού, και ψωμί θα ψένω, θα μαι η παντοπώλισσα του χωριού, κι όλοι θα με υπολήπτονται... Και τα μωρά θα μεγαλώνουν στη θαλπωρή της στόφας, κι όχι στα υγρά του χωραφιού να τους τρέχουν οι μύτες έξι μήνες το χρόνο... και θα ναι καθαρά και καλοταϊσμένα, και θα έχουν και χρόνο για γράμματα...
Κι ο Λάμπρος μου, θα φοράει μια ποδιά στη μέση λευκή, με το μονόγραμμά του πάνω, θα του το κεντήσω με μεταξένια κλωστή, για να μη λερώνει τα παντελόνια, πλύνε πλύνε θα στερέψει το πηγάδι... Αρχοντα θα τον κάνω στο δικό μας μαγαζί....

Ετσι σκεφτόταν η Φιλίτσα κι έκανε όνειρα, μα το μεγάλο αφεντικό είχε άλλα σχέδια, και βρέθηκε το χωράφι στα χέρια του Μιχάλη του Εβραίου, για έναν παρά, ίσα που έφτασαν να πληρώσει το νοσοκομείο, και τον γιατρό τονε πλήρωσε με τα μισά λάχανα που εβγαλε απ το χωράφι πριν αλλάξει χέρια...

Πάλεψε παληκαρίσια η Φιλίτσα με την αρρώστια του Λάμπρου, παλεψε και με την πείνα και τη γκρίνια των παιδιών...
Εκρυβε το θλιμένο βλέμμα της πίσω απ το χαμηλοβαλμένο μαντήλι της, να μη το δει ο Λάμπρος της και ψυχανεμιστεί τι του χει γράψει... και του χαμογέλαγε, πραγματικά χαρούμενη που δεν πονούσε...
Της είχε πει ο γιατρός: "μόλις αρχίσει ο πόνος, να σαι δυνατή, η θεραπεία ακριβή, τα παυσίπονα το ίδιο, και το τέλος θα ναι κοντά..."
Ούτε να το σκέφτεται δεν ήθελε η Φιλίτσα αυτό, μα ο γιατρός κάθε μέρα της το θύμιζε, να μην ησυχάσει το μυαλό να μην πλανευτεί η ψυχή της και ελπίσει... Να ετοιμάζεται για το κατευόδιο του άντρα της...

Τις νύχτες η Φιλίτσα μάδαγε τα μαλλιά της, και δέρνονταν, φώναζε και κάκιζε τον πλάστη που τα βαλε τόσο άνισα με το παληκαρόπουλό της, γιατί τον άντρα μου θεέ? τι του ζήλεψες του έρμου? Δυο ορφανά θα αφήσει, κι εμένα χωρίς ριζικό να τα αναστήσω... Δείξε την άλλη σου την όψη θεέ, μη μου τονε πάρεις, κάνε να ναι λάθος βλέψη του γιατρού η αρρώστια κι αύριο να πάρω τον Λάμπρο μου απ το νοσοκομείο και να φύγουμε, και θα το πάρουμε πίσω το χωράφι, και το τρακτέρ, αρκεί να μαστε μαζί... όλα θα τα κάνουμε μαζί... δεν έχουμε ανάγκη τον Μιχάλη...
Μονάχη μου πως θα τα βγάλω πέρα εεε? Κάνε θεέ ναναι λάθος, σπλαχνίσου τα ορφανά μου... κι εγώ δώδεκα λαμπάδες θα σου φέρω στην εκκλησιά...

Και μάτωνε το μαξιλάρι της Φιλιώς από τη χαρακιά της ψυχής της, που την άφησαν χωρίς ελπίδα οι γιατροί... και το πρωί, νιβόταν και τριβόταν, να μην δει ο Λάμπρος τα αυλάκια απ των ματιών τη νυχτιάτικη βροχή...

Πέρασε ένα χρόνο παλεύοντας με το κακό η Φιλίτσα, παλεύοντας να τονε σώσει, ελπίζοντας στο θαύμα, ένα χρόνο μάλωνε τις νύχτες με τα θεία, ένα χρόνο έκανε τάματα παρακαλούσε... ένα χρόνο τονε έβλεπε να σαπίζει, να χάνεται, να αχνοσβήνει, κι αυτή ανήμπορη να βοηθήσει...
Ένα χρόνο μάτωνε που τάϊζε με αποφάγια της γειτονιάς τα παιδιά, μάτωνε που ειχαν μεταφέρει και τον Λάμπρο σε άλλο θάλαμο, και τον είχαν μεσα στη βρώμα, και το φάρμακο για τον πόνο δεν μπορούσε να το πληρώσει, δυο φορές τη βδομάδα μόνο ο γιατρός τον σπλαχνιζόταν και έλεγε στη νοσοκόμα να του κάνει ένεση... "μου τα δίνεις όταν έχεις κυρα Φιλιώ, δεν μου πάει να τον αφήνω να πονάει" - και του δινε ευχές ολοψυχες η Φιλίτσα, γιατί πόναγε κι αυτή μαζί με τον Λάμπρο της, κι ο πόνος αβάσταχτος....

Ελιωνε ο Λάμπρος έλιωνε κι η Φιλίτσα λιώναν και τα μικρά... Ο Αριστάκος, είχε κολλήσει σταλιά είχε μείνει μέτραγες κόκκαλα, μα ήταν γενναίο παιδόπουλο, έκανε θελήματα στο χωριό να μαζεύει λίγες δραχμούλες να παίρνει καλαμποκάλευρο να φτιαχνει λίγες ξερόπιτες η μανα του... η μικρή γκρινιαζε πολύ, ήταν κι ασθενική, αλλά τι να κανε; αντεχε κι αυτό το ορφανό... Οσο κι αν προσπαθούσε η Φιλιώ να τα πεισει πως ο μπαμπάς θα πάει να κάνει παρέα με τον καλό Θεό και δεν θα πονάει, και θα ναι χαρούμενος, αλλά δεν θέλει να τα βλέπει να παραπονιούνται, έβλεπε τα παιδιάτικα μάτια τους απαρηγόρητα... δεν τον εμπιστεύονταν κι αυτά τον θεό πια, θα τους στερούσε τον μπαμπά τους... δεν πρέπει ναταν και τόσο καλός αφού θα το έκανε αυτό...

Χίλια θεριά η Φιλίτσα πάλεψε, έφυγε κι ο Λάμπρος της κι ησύχασε η ψυχή του απ τους πόνους, μα για τη Φιλίτσα άρχισε άλλος αγώνας, να ταϊσει τα μικρά...
Αρχισε τρεις φορές τη βδομάδα να πηγαίνει στη πόλη να σιδερώνει και να καθαρίζει το σπίτι του γιατρού, τον πρώτο καιρό πληρωνόταν μόνο με λίγο φαγητό... ρύζι κανα γάλα, λίγα μακαρόνια, μέχρι να ξεχρεώσει...

Τον τρίτο χρόνο άλλες δυο γιατρέσσες τη ζήτησαν να τους μαγειρεύει, ήταν η καλύτερη μαγείρισσα η Φιλίτσα... στις πίτες και στα φουρνιστά καμμιά δεν την έφτανε...

Στο τέλος του πέμτου χρόνου, κάτι αναπάντεχα ευχάριστο συνέβη, ότι είχε ξεχρεώσει τους γιατρούς και τα νοσοκομεία η Φιλιώ, μια κυρία απ την Αθήνα φερμένη, η κυρία Θετις, της έκανε μια πρόταση....

Κοίτα κυρα Φιλιώ, εγώ είμαι μόνη, έχω λεφτά και μεγάλη περιουσία στην Αθηνα, αλλά είμαι μόνη μου... έτσι ειπα να έρθω στην επαρχία να μείνω μόνιμα, εδώ οι ανθρώποι ειναι πιο φιλικοί, κι η μοναξιά μου δεν θαναι τοσο αβάσταχτη... Δεν θα περνάει η μέρα χωρίς μια κουβέντα, χωρίς μια καλημέρα... .θα χουν και τα σκυλιά μου χώρο να τρέχουν χωρίς να κινδυνεύουν απ τα αυτοκίνητα...

Η κυρία Σωτηρίου, (η γιάτρισσα) μου είπε πως εισαι καλή μαγείρισσα, και το χωριό σου δεν ειναι πολύ μακριά από δω, το έχω επισκεφτεί... Είδα στην πλατεία το παλιό το καφενείο παρατημένο, μου είπαν πως ειναι χρόνια έτσι από τότε που οι ιδιοκτήτες χάσαν το παιδί τους σε δυστύχημα... Ρώτησα αν το πουλούν και δέχτηκαν... Τους έδωσα καλά λεφτά να προικίσουν το κορίτσι...

Τι λες Φιλίτσα να συνεργαστούμε; Εγώ νοικοκυρά δεν είμαι, ούτε αυγό δεν βράζω, εσένα πιάνουν τα χέρια σου, εγώ τα λεφτά εσύ τη τέχνη σου... τι λες κυρα Φιλίτσα δέχεσαι; Μισά μισά τα κέρδη, και τα έξοδα μέχρι να καμεις κι εσύ κομπόδεμα δικά μου όλα, τι θα τα κάνω τα λεφτά; Εσύ έχεις και δυο παιδιά να θρέψεις... δεν θα σου κακοπέσει...

Φτερούγισε η καρδιά της Φιλιώς... το θλιμένο ύφος που χε σκαλώσει στο πρόσωπό της φώτισε, "τι θαύμα είναι τούτο θεέ μου! μας λυπήθηκες επιτέλους! θα χες δουλειά μάλλον σε άλλο τόπο τοτε που πηρες τον Λάμπρο μου... Ακούς Λάμπρο μου; θα εχω μισό μαγαζί δικό μου, και τα ορφανά σου θα χορτάσουν, κι εγώ μόνο θα μαγειρεύω, θα κάνω κι άλλα πράγματα ναναι χαρούμενη η κυρία Θέτις, κι αν δε σε πειράζει Λάμπρο μου να τηνε πάρω σπίτι μας άμα θέλει, να μην είναι μοναχή της η κυρία, το λιγότερο που μπορώ να της προσφέρω για ευχαριστώ που θα μας σώσει... τι λες Λάμπρο μου να το πω το ναι;"

"Κυρία Θέτις να το πω στα παιδά μου απόψε και θα σου απαντήσω μεθαύριο που θα ξανακατέβω... σε πειράζει;"

Σκέψου το Φιλιώ, και θα δεις, αδερφές θα γίνουμε, μπορεί ναμαι πρωτευουσιάνα αλλά η καρδιά μου πάντα στα χωριά αγνάντευε, κι ας είναι τα χέρια μου αγύμναστα, θα με μάθεις και να μαγειρεύω, κι εγώ θα σε μάθω να ζωγραφίζεις τις ώρες που θα περιμένουμε πελάτες...

Εκείνο το μεσημέρι η Φιλιώ μαζεψε χόρτα απ το χωράφι το δίπλανό, που τους ειχε πάρει ο Εβραιος, και τάισε τα παιδιά με το ρύζι που χε απομείνει, πήγε και στο μπακάλη πριν γυρίσει στο χωριό και τους πήρε από μια πλάκα σοκολάτα, και μισό κιλό κρασί για κείνη και τον Λαμπρο...

Το βράδυ έστρωσε τραπέζι για τέσσερις, εβαλε πιάτο και ποτήρι και του παληκαρόπουλού της... και φάγαν όλοι μαζί, σαν να ταν κι αυτός εκεί... Η Φιλιώ ιστόρισε στην οικογένειά της τα καλά μαντάτα...

Τη νύχτα κοιμήθηκε βαθιά η Φιλίτσα, κι ήρθε στον ύπνο της ο Λάμπρος, χαμογελαστός και γερός, όχι σαπισμένος απ την αρρώστια όπως έφυγε, και της είπε 'ορμα Φιλιώ, για τα παιδιά μας... να μην ξενοδουλεύεις, κι εγώ από κοντά θα σου δίνω δύναμη, αρκεί να μου χαμογελάς, κουράστηκα πέντε χρόνια να σε βλέπω χαρακωμένη απ' το δάκρυ... όρμα κυρούλα μου λιοφώτιστη, κι εγώ δίπλα σου θα σου βαστώ ζεστή την καρδιά...

Δυο μέρες μετά η Φιλιώ έδωσε τα χέρια με την κυρία Θετις... Θα δεις κυρά μου, σαν σκυλί θα δουλέψω, να το αξίζω το ψωμί που μας προσφέρεις, και μεταξύ μας, θαρρώ θα γίνουμε και φιλινάδες, συμπαθητικιά μου φαίνεσαι, θα σε μάθω να κεντάς και συ θα με μάθεις να ζωγραφίζω, κι αμα δε σε ενοχλούν θα παιζεις και με τα παιδιά, θα σαι η θειά τους η θετις...

Τρία χρόνια μετά, "ΤΟ ΘΑΥΜΑ" ήταν το καλύτερο μαγαζί του νομού, η Φιλιώ έδινε πίττες σε πολλά μπακάλικα και καφενεία στα γύρω χωριά, είχαν στήσει και πεντε τραπεζάκια που φιλεύαν τους περαστικούς για το μοναστήρι μεζέδες, και τους χωριανούς τσίπουρα με μπουκιές τα καλοκαίρια όταν γυρνάγαν απ τα ποτίσματα στα χωράφια...

Η Φιλιώ είχε ήδη φτιάξει κομπόδεμα, και μαζευε να στείλει τα παιδιά να σπουδάσουν, η Θέτις βρήκε μια οικογένεια, έμενε μαζί τους, είχαν σιάξει και το σπίτι, είχαν πάρει και το χωράφι δίπλα πίσω απ τον Μιχάλη τον Εβραιο, τα παιδιά δεν γκρίνιαζαν πια...μαθαίναν και γράμματα - η μικρή ήταν άριστη, ο Αριστάκος ήταν καλός στις τέχνες θα γινόταν ηλεκτρολόγος έλεγε και ξανάλεγε....

Τα βράδια μετά τη δουλειά μαζευόταν όλη η οικογένεια κι η θεία Θέτις μαζί στην αυλή και λέγαν ιστορίες για τον Λάμπρο, ή γελάγαν με τις σκανδαλιές και τις γκάφες του τρελλοθωμά, τον ειχαν μαζέψει κι αυτόν στο μαγαζί να φροντίζει τη λάτρα να μην πεινάει το δύσμοιρο...

Κι η Φιλίτσα τις νύχτες, αγκαλιά με τον Λάμπρο το παληκαρόπουλό της, του διηγιόταν τα καλά της μέρας, και δεν ξαναμάλωσε ποτέ με τον Θεό, μονο λαμπάδες άναβε, δώδεκα κάθε χρόνο, να μη χαθεί το θαύμα...

Χριστίνα Σαββατιανού / 18-04-2007

AdSense στα Ελληνικά

Inside AdSense: Ήρθαμε! Am sosit!

FROG OR HORSE?

H παγκοσμιοποίηση με απλό παράδειγμα

EΡΩΤΗΣΗ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ;



ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑΣ DIANNA
ΕΡΩΤΗΣΗ : ΓΙΑΤΙ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : ΜΙΑ ΑΓΓΛΙΔΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟ ΦΙΛΟ ΤΡΑΚΑΡΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΟΥΝΕΛ ΜΕ ΕΝΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΟΛΛΑΝΔΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΒΕΛΓΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΙΕΙ ΣΚΟΤΣΕΖΙΚΟ ΟΥΙΣΚΙ.
ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΙΤΑΛΟΣ ΠΑΠΑΡΑΤΣΙ, ΜΕ ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ.
ΤΗΝ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΕΞΕΤΑΣΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ, ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ!!!
ΤΟ E-MAIL ΑΥΤΟ ΣΤΟ ΣΤΕΛΝΕΙ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ BILL GATES, ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΛΩΝΟ ΤΗΣ IBM, ΜΕ ΤΣΙΠΑΚΙΑ ΑΠΟ TAIWAN, ΚΑΙ ΚΟΡΕΑΤΙΚΟ MONITOR ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΕΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ ΣΕ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΣΙΝΓΚΑΠΟΥΡΗΣ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΦΟΡΤΗΓΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΣΑΝ ΙΝΔΟΙ, ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΨΑΝ ΙΝΔΟΝΗΣΙΟΙ ΑΡΧΙΚΑ ΦΟΡΤΩΘΗΚΑΝ ΣΕ ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ ΠΛΟΙΑ, ΠΟΥ ΞΕΦΟΡΤΩΣΑΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΕΞΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΥΛΗΘΗΚΕ ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΑΠΟ ΕΒΡΑΙΟΥΣ.....
ΑΥΤΟ ΦΙΛΕΝΑΔΑ/ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ..........

Σύντομες διαδρομές

Σύντομες διαδρομές, πάνω σε κόψεις ξυραφιών πρωτόγνωρων, αφήνουν ίχνη χωρίς αίμα, πόνο χωρίς πληγή, απαντήσεις χωρίς ερωτήματα...

Μικρές σταγόνες στραγγίζουν ψυχής απόσταγμα, μουλιάζουν της νύχτας το χνάρι, ξυπνούν τα όνειρα, ραγίζουν το λευκό, το μπλε, το κόκκινο... το ξύπνημα πονά...

Σιωπηλές στροφές προστίθενται στου χρόνου το διάβα... ακούσια συμμετοχή, εκούσια απουσία... Δροσίζεται η φωτιά με θλιμμένες αναμνήσεις και θυμό...

Άηχες φωνές ζωγραφίζουν διάφανα χρώματα ένα γύρο... άκου... ίσως φωνάζει η ψυχή από την κρυψώνα της... ίσως πάλι να χεις τρελλαθεί...

Σπίθες γιομίζει ο αγρός τούτη τη νύχτα... παιχνίδι του φεγγαριού θε ναναι με τις δροσάτες στάλες; μοναξιάς αγγίγματα στου αέρα τη πλάτη; αν ξέρεις πες μου...

Στην άλλη τη ζωή, εκείνη που άφησαν πίσω οι επιλογές είσαι σπουδαίος... Στην άλλη τη ζωή, εκείνη που ξέχασε ο χρόνος που κυνήγησες είσαι νέος... Στην άλλη τη ζωή, εκείνη που γνωρίζει τα σπουδαία, είσαι ζωντανός...

Εκλείψεις ψυχής ακολουθούν τα βήματα του χθες και του γιατί... υπερκαινοφανής αστέρας σιωπηλά καταβροχθίζει σκέψεις αγνές... σήμερα αφέθηκες να παρασυρθείς απ το κοπάδι... αύριο η φωνή βέλασμα το βρυχηθμό θα σβήσει...

Κόψε κομμάτια απ τη μέρα και κράτα τα του ονείρου συντροφιά... η συνείδηση αγκυλώνει αλύπητα... θα σε φοβίσει...

Όταν θυμηθείς να είσαι εσύ, ίσως τα χέρια ναναι κάπου αλλού, ίσως τα μάτια να χουν σκοτεινιάσει, ίσως τα αυτιά να χουν βουβαθεί... ίσως όμως να μείνεις εσύ...

Μιας αράχνης υφαντό, κι ενός σπόρου το νήμα αρκούν για να γεννηθεί μια ιστορία... μην αφήσεις τον άνεμο να σε διώξει...

Εφιάλτης είναι το καθρέφτισμα, εκείνο που τη λήθη δεν γνωρίζει, εφιάλτης ναι, είναι η βουτιά, όταν κοχύλια μαζεύεις μόνο για διακόσμηση...

'Άπλωσες την πολύχρωμη ομπρέλα σου στου κήπου την γωνιά... άφησες δυο σπόρους και μια κούπα μέλι να ταΐσεις περαστικά έντομα και πουλιά, που σου θυμίζουν τα φτερά που έχασες στο δρόμο...

Το τικ τακ του ρολογιού μπερδεύει της καρδιάς το χτύπο, κι εσύ χάνεσαι, ταξίδι αλύπητο στο πριν και στο μετά... τώρα δεν είσαι πουθενά... αργείς κι ο χρόνος σε ξεχνάει... φυλάξου...

Είναι κι εκείνος ο πόνος στα πλευρά, δεν ξέρεις αν θες να φοβηθείς ή να τον αγκαλιάσεις... αφήσου κι ας αποφασίσει αυτός... Η μέρα θα ξημερώσει έτσι κι αλλιώς...


Στο πέταγμά σου τώρα, μην είσαι σιωπηλός... τραγούδα παράξενα λόγια, φώναξε ανόητες λέξεις, σκάλισε ονόματα ξένα στα δέντρα, πέτα βότσαλα στο κύμα, παίξε κρυφτό με τους αγγέλους... ζήσε εκεί, στου ουρανού τα στενοσόκακα και τις αφράτες γωνιές...


Όταν ξυπνήσω θα ξανάρθω... πρόσεχε να με δεις... αχνή και μικρή όπως θα αρχίζω να πετώ...

Χριστίνα Σαββατιανού / 2006

Υπόσχεση....

ψιτ να κοίτα, μια μπάλα μπλε και μια μπάλα χρυσή, ναι πάρτες δικές σου να παίξεις να κλείσεις μέσα τους ότι σε σκοτίζει, ότι σε πονάει, δικές σου γιατί η ψυχή ξέρει...
βάλε μέσα τους ότι κακό και διώξτες έχει κι άλλες μπάλες μπλε και χρυσές που γράφουν το όνομά σου, μη φοβάσαι οι μπάλες κι οι ψυχές δεν τελειώνουν ποτέ...

κι ας ειναι το ποτέ μεγάλη λέξη...

Χριστίνα Σαββατιανού / 2006

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ: Πόσο "κοστίζει" η σιωπή [μας] κατά τη Vodafone;

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ: Πόσο "κοστίζει" η σιωπή [μας] κατά τη Vodafone;

Λίγο πριν φύγεις

Κονταίνει η ανάσα σου χαραυγή μου, και με ρωτάς γιατί
Και γω πώς να σου πω ποιος σε φλερτάρει;
Πώς να σου δείξω τον μαύρο πρίγκιπα που σε ζήλεψε και έρχεται για σένα νύφη να σε κλέψει;

Φοβάσαι τον πόνο ηλιαχτίδα μου, και μου ζητάς βοήθεια
Και γω μικρό κι αδύναμο παιδί γίνομαι, ξαναγίνομαι. Ποθώ στα σπλάχνα σου να μπω και να φωλιάσω.
Σε κρύβω μες στον κόρφο μου αγκαλιά που σου στερούσα, τον φόβο να μη δεις, ο πόνος να σε χάσει.

Δακρύζει η ματιά σου νεραϊδένια μου, και του πνιγμού να του ξεφύγεις μου ζητάς
Και γω κολύμπι ακόμη δεν έμαθα το τέλος δεν μπορώ να αποφύγω.
Με ένα χάδι στα μαλλιά σου κοράλλια και παράξενα της θάλασσας φυτά παλεύω να στολίσω
μη τύχει και ο άρχοντας το υγρό το φοβηθεί. Φύγει και σε ξεχάσει.

Βαραίνει ακόμη η ψυχή σου αγαπημένη μου, και με κοιτάς με απορία της αγάπης μου το βάθος
για να δεις.
Κι εγώ που χρόνια τώρα φαρμάκι πίκρα και χολή σε πότιζα χαμόγελα φτωχά, θρηνώ,
για κείνα που σου στέρησα, και εκείνα που στερήθηκα κι εγώ.

Αχνοχάνεται ο χτύπος της καρδιάς σου μεταξένια μου. Μα η αγάπη σου ακόμα με αγκαλιάζει.
Κι εγώ ευχή μαχαίρι στην καρδιά μου κάνω το διάβα σου ναναι γοργό να μην πονέσει άλλο το κορμί..
Αγκάλιασε με μάνα μου κι εγώ κοντά στο κατευόδιο θε να είμαι.
Κι ας μου κοστίσει η φυγή σου την άλλη τη μισή μου τη ζωή

23-03-04 Για τη μεγαλύτερή μου αγάπη

πέρασαν κι όλας τρία χρόνια που έφυγες μανούλα, περνάει γρήγορα ο καιρός, σαν ανάσα, έτσι γρήγορα περασες κι εσύ, σαν ανάσα, σαν σήμερα σε φίλησα για τελευταία φορά και σε αποχαιρέτησα λουλουδάκι μου... χθες ήσουν εδώ, τώρα σε ψάχνω στης καρδιάς μου το χτύπο, στο χρώμα του ουρανού που ντύθηκες, στις παιδικές μου τις αναμνήσεις, αλλά οι εικόνες θολές, ο χτύπος αδύναμος, η φωνή σου αχνή ψίθυρος, κι η μυρωδιά σου σκάλωσε στης νερατζιάς τον ανθό... μου λείπεις σαν να σαι εδώ... κι ας μοιάζει παράδοξο αυτό...

Χριστίνα Σαββατιανού