Λίγο πριν φύγεις

Κονταίνει η ανάσα σου χαραυγή μου, και με ρωτάς γιατί
Και γω πώς να σου πω ποιος σε φλερτάρει;
Πώς να σου δείξω τον μαύρο πρίγκιπα που σε ζήλεψε και έρχεται για σένα νύφη να σε κλέψει;

Φοβάσαι τον πόνο ηλιαχτίδα μου, και μου ζητάς βοήθεια
Και γω μικρό κι αδύναμο παιδί γίνομαι, ξαναγίνομαι. Ποθώ στα σπλάχνα σου να μπω και να φωλιάσω.
Σε κρύβω μες στον κόρφο μου αγκαλιά που σου στερούσα, τον φόβο να μη δεις, ο πόνος να σε χάσει.

Δακρύζει η ματιά σου νεραϊδένια μου, και του πνιγμού να του ξεφύγεις μου ζητάς
Και γω κολύμπι ακόμη δεν έμαθα το τέλος δεν μπορώ να αποφύγω.
Με ένα χάδι στα μαλλιά σου κοράλλια και παράξενα της θάλασσας φυτά παλεύω να στολίσω
μη τύχει και ο άρχοντας το υγρό το φοβηθεί. Φύγει και σε ξεχάσει.

Βαραίνει ακόμη η ψυχή σου αγαπημένη μου, και με κοιτάς με απορία της αγάπης μου το βάθος
για να δεις.
Κι εγώ που χρόνια τώρα φαρμάκι πίκρα και χολή σε πότιζα χαμόγελα φτωχά, θρηνώ,
για κείνα που σου στέρησα, και εκείνα που στερήθηκα κι εγώ.

Αχνοχάνεται ο χτύπος της καρδιάς σου μεταξένια μου. Μα η αγάπη σου ακόμα με αγκαλιάζει.
Κι εγώ ευχή μαχαίρι στην καρδιά μου κάνω το διάβα σου ναναι γοργό να μην πονέσει άλλο το κορμί..
Αγκάλιασε με μάνα μου κι εγώ κοντά στο κατευόδιο θε να είμαι.
Κι ας μου κοστίσει η φυγή σου την άλλη τη μισή μου τη ζωή

23-03-04 Για τη μεγαλύτερή μου αγάπη

πέρασαν κι όλας τρία χρόνια που έφυγες μανούλα, περνάει γρήγορα ο καιρός, σαν ανάσα, έτσι γρήγορα περασες κι εσύ, σαν ανάσα, σαν σήμερα σε φίλησα για τελευταία φορά και σε αποχαιρέτησα λουλουδάκι μου... χθες ήσουν εδώ, τώρα σε ψάχνω στης καρδιάς μου το χτύπο, στο χρώμα του ουρανού που ντύθηκες, στις παιδικές μου τις αναμνήσεις, αλλά οι εικόνες θολές, ο χτύπος αδύναμος, η φωνή σου αχνή ψίθυρος, κι η μυρωδιά σου σκάλωσε στης νερατζιάς τον ανθό... μου λείπεις σαν να σαι εδώ... κι ας μοιάζει παράδοξο αυτό...

Χριστίνα Σαββατιανού