Σύντομες διαδρομές

Σύντομες διαδρομές, πάνω σε κόψεις ξυραφιών πρωτόγνωρων, αφήνουν ίχνη χωρίς αίμα, πόνο χωρίς πληγή, απαντήσεις χωρίς ερωτήματα...

Μικρές σταγόνες στραγγίζουν ψυχής απόσταγμα, μουλιάζουν της νύχτας το χνάρι, ξυπνούν τα όνειρα, ραγίζουν το λευκό, το μπλε, το κόκκινο... το ξύπνημα πονά...

Σιωπηλές στροφές προστίθενται στου χρόνου το διάβα... ακούσια συμμετοχή, εκούσια απουσία... Δροσίζεται η φωτιά με θλιμμένες αναμνήσεις και θυμό...

Άηχες φωνές ζωγραφίζουν διάφανα χρώματα ένα γύρο... άκου... ίσως φωνάζει η ψυχή από την κρυψώνα της... ίσως πάλι να χεις τρελλαθεί...

Σπίθες γιομίζει ο αγρός τούτη τη νύχτα... παιχνίδι του φεγγαριού θε ναναι με τις δροσάτες στάλες; μοναξιάς αγγίγματα στου αέρα τη πλάτη; αν ξέρεις πες μου...

Στην άλλη τη ζωή, εκείνη που άφησαν πίσω οι επιλογές είσαι σπουδαίος... Στην άλλη τη ζωή, εκείνη που ξέχασε ο χρόνος που κυνήγησες είσαι νέος... Στην άλλη τη ζωή, εκείνη που γνωρίζει τα σπουδαία, είσαι ζωντανός...

Εκλείψεις ψυχής ακολουθούν τα βήματα του χθες και του γιατί... υπερκαινοφανής αστέρας σιωπηλά καταβροχθίζει σκέψεις αγνές... σήμερα αφέθηκες να παρασυρθείς απ το κοπάδι... αύριο η φωνή βέλασμα το βρυχηθμό θα σβήσει...

Κόψε κομμάτια απ τη μέρα και κράτα τα του ονείρου συντροφιά... η συνείδηση αγκυλώνει αλύπητα... θα σε φοβίσει...

Όταν θυμηθείς να είσαι εσύ, ίσως τα χέρια ναναι κάπου αλλού, ίσως τα μάτια να χουν σκοτεινιάσει, ίσως τα αυτιά να χουν βουβαθεί... ίσως όμως να μείνεις εσύ...

Μιας αράχνης υφαντό, κι ενός σπόρου το νήμα αρκούν για να γεννηθεί μια ιστορία... μην αφήσεις τον άνεμο να σε διώξει...

Εφιάλτης είναι το καθρέφτισμα, εκείνο που τη λήθη δεν γνωρίζει, εφιάλτης ναι, είναι η βουτιά, όταν κοχύλια μαζεύεις μόνο για διακόσμηση...

'Άπλωσες την πολύχρωμη ομπρέλα σου στου κήπου την γωνιά... άφησες δυο σπόρους και μια κούπα μέλι να ταΐσεις περαστικά έντομα και πουλιά, που σου θυμίζουν τα φτερά που έχασες στο δρόμο...

Το τικ τακ του ρολογιού μπερδεύει της καρδιάς το χτύπο, κι εσύ χάνεσαι, ταξίδι αλύπητο στο πριν και στο μετά... τώρα δεν είσαι πουθενά... αργείς κι ο χρόνος σε ξεχνάει... φυλάξου...

Είναι κι εκείνος ο πόνος στα πλευρά, δεν ξέρεις αν θες να φοβηθείς ή να τον αγκαλιάσεις... αφήσου κι ας αποφασίσει αυτός... Η μέρα θα ξημερώσει έτσι κι αλλιώς...


Στο πέταγμά σου τώρα, μην είσαι σιωπηλός... τραγούδα παράξενα λόγια, φώναξε ανόητες λέξεις, σκάλισε ονόματα ξένα στα δέντρα, πέτα βότσαλα στο κύμα, παίξε κρυφτό με τους αγγέλους... ζήσε εκεί, στου ουρανού τα στενοσόκακα και τις αφράτες γωνιές...


Όταν ξυπνήσω θα ξανάρθω... πρόσεχε να με δεις... αχνή και μικρή όπως θα αρχίζω να πετώ...

Χριστίνα Σαββατιανού / 2006