Εγκλήματα - 1

Το πράσινο τηλέφωνο της ρεσεψιόν χτύπησε μια δυο, τρεις...
Ξενοδοχείο "Η στροφή" απάντησε βήχοντας και φτύνοντας μαύρα υπολείμματα τσιγάρου ο Κυρ Λευτέρης σκουπίζοντας τα λιγδωμένα χέρια του στο λάστιχο του σώβρακου που εξείχε από το τριμμένο παντελόνι...
Θέλω ένα ραντεβού με την Αγνή... είπε τσακισμένα η βαριά φωνή από την άλλη άκρη...
Έλα όποτε θέλεις απάντησε ο κυρ Λευτέρης σήμερα δεν έχει τίποτα....
Αργότερα το ίδιο βράδυ.. μια σκοτεινή φιγούρα πέρναγε το ξεφτισμένο κατώφλι της Στροφής...
Ανέβηκε βιαστικά στο δωμάτιο της...
Ορυμαγδός συναισθημάτων τον είχε κυριέψει... την αγαπούσε και μισούσε εκείνο που καμε συνάμα... Ήθελε άλλη μια φορά να τη δει να αποφασίσει...
Εκεινη χτένιζε νωχελικά τα μακριά γκριζαρισμένα μαλλιά της στο ραγισμένο καθρέφτη... Τέτοιες στιγμές δε θύμιζε πόρνη... Ένα φωτοστέφανο φλερτάριζε με το γλυκό πρόσωπό της... έμοιαζε με τις μαντόνες τις αναγέννησης που θρηνούσαν το παιδί τους που αφήνονταν να τις παρασύρει ο χαμός του ενός...
Ο καλοακονισμένος σουγιάς του σάλεψε για μια στιγμή στα χέρια του...
Μια αναλαμπή έκανε θόρυβο στο νου του... Μια σκέψη... Αν της πάρω την ανάσα θα ναι για πάντα δική μου.. Μόνο δική μου....
Πήγε πίσω της ήσυχα νυχοπατώντας σαν αρπακτικό....
της πήρε τη βούρτσα από τα χέρια, της χάιδεψε τα μαλλιά,
ο σουγιάς άστραψε στο φως της γκαζόλαμπας που άχνιζε και μεγάλωνε τις σκιές....
Ο λαιμός της δεν αντιστάθηκε... αφέθηκε να πέσει στα χέρια του και ζεστό ρυάκι κόκκινο βαθύ ξεπετάχτηκε κι έβαψε τα λευκά της εσώρουχα... Ευχαριστώ ψέλλισε καθώς η τελευταία της ανάσα ακούμπησε πάνω του με ένα χαμόγελο λύτρωσης...
Μια τούφα από τα μαλλιά της παραδόθηκε στη μήνη του μαχαιριού κι έπειτα κούρνιασε στη τσέπη του....
Κατέβηκε το ίδιο αθόρυβα όπως είχε ανέβει....
κανένας ήχος δεν πρόδωσε την πράξη του, την ύπαρξή του...
Μονάχα η τούφα της ΄φώναζε και πανηγύριζε χαρούμενη στα χέρια τα αγαπημένα....
Η Αγνή είχε επιτέλους βρει τον σύντροφό της....
Πέταξε το σουγιά στη γωνιά του λερωμένου δρόμου, κι η γωνιά άστραψε από το φωτοστέφανό της που χε καρφωθεί πάνω του...
Αγόρασε ένα μπουκέτο κόκκινα και κίτρινα τριαντάφυλλα...
Τέτοια μόνο θα σου κάνουν συντροφιά πλέον αγαπημένη... Όχι άλλοι πεινασμένοι, όχι άλλοι άρρωστοι, όχι άλλοι βρώμικοι...
όχι άλλα λεκιασμένα σώβρακα, τίποτα δε θα ξαναλερώσει το λεπτό σου σώμα... τίποτα δε θα σκοτεινιάσει ξανά τα πράσινα μάτια σου σκέφτηκε...
Απίθωσε την τούφα από τα μαλλιά της δίπλα στη μοναδική φωτογραφία που της είχαν τραβήξει ποτέ... στόλισε τα τριαντάφυλλα γύρω της και κάθισε στην παλιά φθαρμένη πολυθρόνα του...
Οι φλόγες του τζακιού του ψιθύρισαν... Ευχαριστώ αγαπημένε....
Κι έσκασαν ένα χαμόγελο που του στειλε εκείνη μέσα από τον καθρέφτη της φωτιάς...
Την άλλη μέρα η πυροσβεστική δεν μπόρεσε να καταλάβει πως είχε γίνει το κακό...
Εκείνος είχε απανθρακωθεί αφήνοντας τις σκέψεις του να κάνουν συντροφιά στο μοναδικό πράγμα που δεν είχε καεί.... σε κείνη τη τούφα απ τα μαλλιά της....
Κάποιοι μίλησαν για θαύμα........

Χριστίνα Σαββατιανού