Στις Κυκλάδες

Η δροσιά της αυγής της θύμισε καλοκαίρια στις Κυκλάδες... εκεί που χαύνωνε η ψυχή κάτω από τη ζεστή ματιά του ήλιου... Στην Αμοργό θυμήθηκε πως τρεχανε και σκάβαν το νησί να βρούνε μανδραγόρες να ακούσουνε το κλάμα της ρίζας της τρελλής...
Τα μάτια του λάμπαν με άγριες χαρές καθε που του γέλαγε... Τα χέρια του σκάλιζαν αχνές νότες στα μαλλιά της με κάθε χάδι του αερα, ίσα που άγγιζαν μα ήταν αρκετό η ψυχή να ριγήσει...
Μια αστραπή έδιωξε τη σκοτεινιά του πρωινού... κοίταξε ενα γύρο και το δωμάτιο εγινε φυλακή. Ηταν ακόμη εδώ.. η Αμοργός χάθηκε, το φως της ματιας του χάθηκε, ένα σπασμενο στολίδι στο τραπέζι της είπε πως τα ωραια τελειώνουν και γελασε ειρωνικά...
Το κουκουνάρι απο την εκδρομή στη Πάρνηθα της ψιθύρισε τριζοντας πως τα ωραια είναι μονο στη φαντασία της και σιώπησε με ενα λικνισμα σταματώντας στην ακρη του τραπεζιού...
Τα μάτια της φτύσαν γαλανά νερά, το θέλω της βγήκε σε χρωματιστες βροχές κι αρχισε να υψώνεται στο δωμάτιο...
Φόρεσε το πλεκτό της σκουφί να κρατήσει τη σκέψη δική της...
Ξεχασμένο κόκκινο ανθισε στα χείλη της... ΄Σκέφτηκε τοτε που φιλησε την ακρη των χειλιών του κι εκεινος κοκκίνησε σαν να ταν παιδαρέλι... Ξεχασμένο κόκκινο κι η μυρωδιά του η φρέσκια, η φορτωμένη με ζωή....
Ξανακοίταξε το κουκουνάρι και του αχνογέλασε....
Ναι αλήθεια μου είπες, τα ωραία ειναι μόνο δικά μας εκει στη φαντασία μας... ούτε ζουν ούτε πεθαινουν, μονάχα είναι εκεί να μας ξυπνουν, να μας κοιμίζουν, να μας πονούν...
Η ψυχή αποκαμωμένη γύρισε πλευρό και ξεχάστηκε χαιδεύοντας μια ρίζα μανδραγόρα που δεν εκλαιγε πια, μονάχα παιχνίδιζε στα χέρια μιας παρθένας...
Για αλλη μια φορά η ζωή έτρεχε λεύτερη σε ξένα χωράφια και μαζευε λουλούδια άχρωμα στολίζοντας τα μαλλιά καποιων άλλων....
Ηρθε η νύχτα κι η αστραπή της θύμισε την αλλαγή στα χρώματα...
Χαμογέλασε πονώντας και καληνύχτισε τις μικρες γλυκές της ελπίδες...
Αυριο θα βγω για ψώνια...
Κι έκλεισε τα μάτια σε εναν υπνο βυθισμένο σε σκοτεινά νερά...

Χριστίνα Σαββατιανού / 14-12-2002