ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ «ΖΩΗ» - (Παραμύθι)

Για ένα ταξίδι πολύ μακρινό απόψε θέλω να μιλήσω. Σ’ ωκεανούς με αλλόκοτα φυτά και ψάρια πεινασμένα.

Καβάλησα κάποτε ένα σάπιο σκαρί την «Ζωή» (όνομα κι αυτό! Γυναίκα και θάλασσα μαζί)…

Γρουσουζιά σκέφτηκα. Η γυναίκα είναι της στεριάς λουλούδι, άσε τη θάλασσα για πιο τραχιούς. Βρέθηκα λοιπόν ένα θαμπό χειμωνιάτικο χάραμα, μέσα στη «Ζωή» να ταξιδεύω. Παλιό μα όμορφο και δυνατό σκαρί κι ας έμοιαζε σάπιο, ποτισμένο με ιδρώτα και αίμα, με δάκρυ και κόπο χίλιων ψυχών που πέρασαν μέσα του.

Χίλιες ψυχές, χίλιες πνοές πάνω σε κάθε σανίδι, σε κάθε ίνα τούτου του καραβιού.

Και νά' μαι λοιπόν στα σπλάχνα του κι εγώ, να τραβάω πίσω μου το δικό μου φορτίο, να φεύγω μαζί του, αναζητώντας την ελευθερία και τη χαρά.

Χίλιες φουρτούνες είχε δει η «Ζωή». Χίλια πελάγη μανιασμένα, τόσα όσες κι οι ψυχές που είχε φιλοξενήσει.

Άλλους τους έτρωγε, άλλοι την τρώγανε. Ταξίδευα λοιπόν πάνω σε τούτο το σκαφίδι σαν επιβάτης, σαν βοηθός.

Το παιδί για όλες τις δουλειές. Κάνε αυτό, φέρε εκείνο, φουντάρισε την άγκυρα, δέσε κάβους. Σιγά σιγά, τα καθήκοντά μου άρχισαν να αυξάνουν, ωσάν τα ψάρια γύρω από το σκουλήκι στου ψαρά τα’ αγκίστρι.

Τα κύματα που κράταγαν τη «Ζωή» μέσα τους άρχισαν να θεριεύουν και ν’ αφρίζουν.

Τα σκυλιά μαζεύονταν κι έκαναν κύκλους πεινασμένα γύρω της προσμένοντας τον πρώτο αδύναμο ή απρόσεχτο να γλιστρήσει στο στόμα τους. Τα λουλούδια του βυθού σήκωναν πανηγύρι στην ποδιά της «Ζωής» και τα πλάσματα που ζούσαν στα βάθη του σήκωναν πεινασμένα μάτια να συναντήσουν τα δικά μου.

Μια βραδιά με φώναξε ο καπετάνιος «ο Νους» όπως τον φώναζαν, και μου είπε: - Ήρθε η ώρα σου να κυβερνήσεις τη «Ζωή». Θα κάτσεις στο τιμόνι της και θα την οδηγήσεις όπου θέλεις μέχρι τη στιγμή που θα τελειώσει το ταξίδι τούτο.

Πανικός, φόβος, άγνοια… Μα πώς καπετάνιο; Είναι δυνατόν να κυβερνήσω εγώ το καράβι; Ούτε κόμπους, ούτε καν την καντηλίτσα δεν ξέρω να φτιάχνω σωστά. Είμαι παιδί ακόμη, το μυαλό μου άγουρο, μικρό. Πού πότε και ποιος θα μου δείξει τον μπούσουλα να γνωματεύω και το τιμόνι ίσια να κρατώ; Τα χέρια μου λεύτερα τα θέλω όχι σε τιμονιέρα, κόντρα στον καιρό. Δύναμη δεν έχουν δες. Το νου μου ανέμελο και όχι με την έννοια των ψυχών που ταξιδεύουν με τη «Ζωή».

Ο καπετάνιος με κοίταξε μ’ ένα μικρό παράξενο χαμόγελο. Δεν είπε τίποτε άλλο… «Πήγαινε τώρα μέχρι να σκαντζάρεις βάρδια. Απ’ το πρωί ετούτο που θα έρθει, εσύ θα έχεις στα χέρια σου το τιμόνι της «Ζωής». Αυτά είπε κι άναψε την πίπα του με τον βαρύ κουβανέζικο καπνό, κι έγειρε πίσω απολαμβάνοντας την γεύση του.

Στο τραπέζι ένα σάπιο μισοφαγωμένο μήλο, στάλες από παλιό καφέ και νερό της φωτιάς. Ένα βαμβάκι και μια ένεση με ίχνη πενικιλίνης. Εκείνος τέλειωσε το ταξίδι του. Μπορεί τώρα κι απολαμβάνει λίγες στιγμές ησυχίας προτού αφήσει τη «Ζωή» για την σιγουριά ενός λιμανιού.

Τον κοιτάζω τρομαγμένος. Το γέρικο πρόσωπο έχει σημάδια απ’ την αρμύρα και τα κύματα. Κάθε φουρτούνα κι ένα σημάδι, μια χαρακιά στο κορμί. Κάθε λιμάνι και μια ένεση βαριά, κάθε γυναίκα και μια θύμηση που άλλη φέρνει πόνο άλλη θλίψη κι άλλη χαρά. Κάθε ταξίδι μια ρυτίδα στο σκαμμένο μούτρο του.

Κανείς δεν τον περιμένει. «Όταν ταξιδεύεις με τη «Ζωή», μου είχε πει κάποτε, δεν υπάρχει λιμάνι ή γυναίκα, απάγκιο ή σιγουριά. Το ταξίδι πάντα συνεχίζεται. Η «Ζωή» λιμάνι δεν έχει. Τραβάει μπροστά συνέχεια…. Πάει… λίγο μόνο σταματά και πάλι φεύγει… Προχωράει πάντα, σε καινούργιες θάλασσες αταξίδευτες. Καινούργιες ψυχές κουβάλα και πάει…

Σε κάθε μεγάλο ταξίδι και νέος καπετάνιος και μέχρι να το αποσώσει, γερασμένος και σημαδεμένος έχει γίνει. Να κοίτα κι εμένα…»

Αυτά μου είχε πει κάποτε ο καπετάνιος «ο Νους».

Κι έλαχε σε μένα σήμερα να γίνω ο νέος καπετάνιος, ν’ αδράξω εγώ το τιμόνι, να φτάσω την «Ζωή» στο τέλος του ταξιδιού της , ή μήπως του δικού μου ταξιδιού;

Και η «Ζωή» όμως, ευλογημένο σκαρί και καλοτάξιδο κι ας μοιάζει σάπιο. Στη φουρτούνα τρίζει μα βαστάει γερά. Σιγά σιγά τα χέρια μου στο τιμόνι έπαψαν να σκίζονται σκλήρυναν. Ο καιρός δεν με πειράζει πια. Γίνομαι πιο δυνατός. Ο μπούσουλας καθώς στρέφει παύει να με ζαλίζει και να με μπερδεύει. Έμαθα τα’ άστρα να διαβάζω. Τώρα ξέρω πως είναι το καράβι που γυρίζει στον καιρό σαν το τιμόνι από τα χέρια μου ξεφύγει. Οι σκύλοι την θωριά μου συνήθισαν και τα σαγόνια τους δεν μοιάζουν απειλή. Για μήπως είμαι εγώ που έμαθα τα χούγια τους και φόβο πια δεν νιώθω; Τα φυτά της θάλασσας όμορφη ζωγραφιά στα μάτια μου γενήκαν. Τα λιμάνια κι η φούρια τους, θόρυβος πια που πονά τα’ αφτιά μου.

Μια βάρδια έχει η «Ζωή» στο τιμόνι. Μια βάρδια μακριά και δύσκολη, σκληρή και πλανεύτρα.

Φουρτούνα και μπουνάτσα, με το πούσι να νοτίζει τα ρούχα ώσου να γίνουν δεύτερο δέρμα και τη σοροκάδα να παρασέρνει τα πάντα στον τρελλό χορό της.

Έχει ομορφάδα η θάλασσα. Την ομορφάδα εκείνης της μικρής. Της φρέσκιας της πρωτάρας απ’ τα’ Αλγέρι, με τα τεράστια απορημένα μάτια. Έχει και πόνο για κείνο που αφήνεις πίσω και που μονάχα τη θύμηση του θα κρατείς.

Έχει ομορφιά και το ταξίδι με τη «Ζωή».

Ποτέ δεν ξέρεις αν θ’ αντέξει. Πότε το τρίξιμό της κοντά στον Ποσειδώνα θα σε στείλει και πότε σε λιμάνι απάγκιο θα βρεθείς. Πότε βίρα θα πάει και πότε θα μπατάρει. Πότε σαν λάγνα γυναίκα στην αγκαλιά του πέλαγου θα αφεθεί και θα χαθεί και πότε σαν γοργόνα ημίθεη θ’ αναδυθεί αφροστόλιστη.

Μου το’ χε πει ο καπετάνιος! «να προσέχεις τη «Ζωή». Πάντα με τα νερά της να την πας. Κόντρα ποτέ».

Οι σκύλοι απειλή μπορεί να πάψουν να σου μοιάζουν, μα πάντα πεινασμένοι περιμένουν.

Κι αλήθεια του, οι σκύλοι πάντα μ’ ανοιχτά σαγόνια περιμένουν. Και του βυθού τα πλάσματα τα σκοτεινά, ξάγρυπνα απομένουν, περιμένουν το λάθος.

Περιμένουν το τέλος του ταξιδιού σου. Το τέλος εκείνο που θα σε πάει σε λιμάνι παραδεισένιο όπως μου’ χε πει κάποτε ο καπετάνιος «ο Νους».

Στο λιμάνι που στο φως είναι λουσμένο.

Εκεί που τα’ αστέρια τα νυχτερινά συνέχεια λάμπουν και ακολουθούν του ήλιου τον φωτεινό χορό. Εκεί που ο καιρός πάντα πρίμα πηγαίνει. Εκεί που το ταξίδι με τη «Ζωή», αυτή η μία βάρδια της τελειώνει.

Εκεί όπου βαθειά μπορείς να σταθείς και να χαρείς για το ταξίδι.

Εκεί που το τιμόνι του σκαριού της παραδίδεις και ξαποσταίνεις καπνίζοντας βαρύ Κουβανέζικο καπνό απολαμβάνοντας τη θύμηση…..

Χριστίνα Σαββατιανού

Κάπου στη δεκαετία του ΄90