παραληρήματα 2

πανω σε ενα κλαδάκι από κουμαριά ανοιξε τα μάτια του ο κούκος... κλικ κλακ

χρυσά κτερίσματα γόμισε ο ουρανός καθώς ετρεξε να γιομίσει τα ασκιά κρασί κι απόσταγμα βελανιδιών... ήταν αργά για ονοματα, νωρίς για διακοπές

και καθώς μάδαγες την σκισμένη ομπρέλα σου ανοιξε η γη και ξέρασε του κόσμου τις σκεψεις... ονειρα εφιάλτες ελπίδες φοβοι... χόρεψαν όλα μαζί, αδέλφια ομοζυγωτά της ανοιξης να κλέψουν μυρωδιά...

ξεχάστηκε του αηδονιού μια νότα στο κεφαλόσκαλο, γιόμισε ήλιους και φεγγάρια η στιγμή... κι επειτα το ξύλινο ποδάρι του κυρ Λάμπρου της έκλεψε τη μελωδία με το τακ τακ στο πλακόστρωτο, τακ τακ τακ... θύμιζε αιώνιου αυνάνα καρδιοχτύπι... αέναα ανικανοποίητο και σιωπηλό...

σκιστηκε η σελίδα πανω στα λευκά ποδια, ξεχασε πως το βιβλίο ήταν το σπίτι της, έμεινε εκεί στο βελούδο να κοιτάζει χαύνα το νερό που επνιγε την εφηβη μοναξιά της... το βιβλίο δάκρυσε και ανέβηκε μελαγχολικό στο ράφι

δυο τούφες αρπάχτηκαν στου ανέμου τη δίνη και εσκαψαν του σύννεφου το όνειρο, αργησε η νύχτα να ερθει κι η βροχή ταξίδεψε αλλού... όποτε φεύγει έρχομαι, αλλιώς ξεχνιέμαι στο πουθενά.

και η βιασύνη ανοιξε τα χέρια κι αγκαλιάστηκε με τον ύπνο, στις ακρες της αμυγδαλιάς, και στις οχθες του αχέρωντα ανοιξε τα μάτια ενα παιδί, μικρό σαν δαχτυλήθρα ωχρό σαν κεράκι, χτυπησε τη βέργα του πανω στο κύμα, και ο ουρανός εβρεξε τρεντι πολυθρονίτσες

αργότερα θα ξυπνήσεις απ του εθισμού το κάλεσμα, θα ακούσεις ξινές μουσικές και μελάτες δικαιολογίες που υποννοούν ζωή... αργότερα θα θέλεις να φωνάξεις μα σου κόβουν τώρα τη γλώσσα... άργησες έχασες....

αδέσποτα ζευγάρια κουνάνε βαρκες βαρκάκια και φτιάχνουν πανάκια με ραβασάκια αλόκοτα... ξυπνάει η μερα ξανά και ξανά... εσύ κοιμάσαι ακόμη... αυριο ίσως....

μια μποτα τρύπια κι ενα κουτί παλιωμένος καφές κανουν παρέα στη γωνιά... κάποτε ήταν ζωντανός τώρα θυμίζει φαγιούμ ατέλειωτο στο κρεβάτι πεταμένο... δυστυχε κόσμε λιπόθυμε, κι ετσι σε θέλω κοντά, κι ετσι σε θελω κι ας πονάς

μικρές βελόνες κεντησαν δυο αστέρια κι ενα χαμόγελο πανω στο μαξιλάρι, ο ήλιος δεν ξύπνησε ουτε η νύχτα κύλησε, ολα εκεί καρφιτσωμένα σαν παιδιακίσια ζωγραφιά στο μουχλιασμένο τοίχο... τικ τακ το ποδάρι του κυρ Λάμπρου θυμίζει το εδώ

παλι μόνος πήγε στην κουζίνα, αυτός το μπρίκι και δυο αυγά απ τον περασμένο μήνα, σκεφτηκε να φύγει σκέφτηκε να μείνει, μόνος κι εδώ κι εκεί

κοιταξε το μπρίκι και πνίγηκε στη θολούρα του παλιωμένου μέταλλου, καθώς πασχισε για ανάσα θυμήθηκε τη Διονυσία... γιομάτη χυμούς να τρέχει να προφτάσει το τραινο

μικρή αναστάτωση κι αυτη, ανίκανη να διώξει τη θολούρα, μονος πάλι, κι εδώ κι εκεί... μόνος και στα μάτια της καθώς ειδε το καθρέφτισμα του στο τζάμι... τακ τακ το ποδάρι του κυρ Λάμπρου τον ενοχλεί

βεβαιωμένη αβεβαιότητα. ξημέρωσε και πάλι, το τίποτα θεριεύει, όλοι τρέχουν τρεχουν στο πουθενά, ζωή το λενε τώρα, εγώ γελώ στη θέα

κι εκείνο το ξύλινο ποδάρι χαλάει τη ροή, θυμίζει το τώρα το εδώ, σκάει το τακ του στης μοναξιάς τον ήχο και κουφαινει

το κλαράκι της κουμαριάς βαραίνει ακόμη απ τον κορυδαλό, και του αηδονιού η παγωμένη νότα σκίζει τη μέρα σε κομματια τόσα όσα τα ονειρα του πριν

ενα κομάτι του αγεριού ξεκόλησε κι εκαμε παρέα με μερικά βρεγμένα ρουχα της Φιλίτσας, θυμήθηκε ο Φίλιππος της νιότης το λουλούδι καθώς κοίταξε το παιχνίδι τους... ξύπνησε η θεια η Αρχοντούλα και φωναξε φαφούτικες λεξεις,

ζητωκραυγασε η Αρχοντούλα του αγεριού το σμίξιμο με της φιλιώς τα ρούχα, ολα στου ερέβους το βωμό ταγμένα τα ταξίδια...

δυο κόμποι ενα πιξελ και μια αισθηση παγιδευμένη στο τίποτα

πανω στο τσακισμα της μεσης και στου σπαθιού την κόψη, επιθυμίες σοβαρές για ακόλαστες υποψίες στιγμής.

σπασμένα νεύρα και του τσιμέντου το χρώμα ζωγραφισαν μια λέξη τόσο γκρίζα όσο το ξύλινο ποδάρι του κυρ λάμπρου.... τακ τακ τακ άκου...

ασθματικά ψαράκια πνίγονται στο βούρκο σας, ξερνούν τα περιττώματα σας, ταίζετε χολη και δάκρυ τα παιδιά σας, και το λέτε αυτό πολιτισμό, μικροί μονάχοι θνητοί, τακ τακ ο κυρ Λάμπρος ερχεται

ποτισε τη γλάστρα με μέλι άγριο και κρασί στιφό, ανοιξε τα χέρια και πεταξε μακριά, εκεί που δεν εχει χρόνο

ο κυρ Λάμπρος έρχεται... τακ τακ τακ άκου.... το ξύλινο ποδάρι στο πλακόστρωτο, τακ τακ τακ...

Χριστίνα Σαββατιανού / 21-02-2005