άρκτος βαμβάκι σύλληψη χάντρες χοληστερίνη
Θα γίνουν συλλήψεις του είπε, να κρυφτείς... Σε έχουν σταμπάρει από την προχθεσινή πορεία... εσένα θα κατηγορήσουν οτι υποκινείς τα επισόδεια... ευκαιρία περιμένουν...
Του χαμογέλασε διστακτικά κοιτάζοντας σαν χαμένη γύρω της σαν να έψαχνε κάπου να τον κρύψει, να τον προστατέψει, και του χάϊδεψε τρυφερά τα γκρίζα μαλλιά...
Εκείνος έπαιζε βαρύθυμα με τις χάντρες του παλιού κεχριμπαρένιου κομπολογιού του... το χε από τότε που ήταν φοιτητής... τώρα, τριάντα και, χρόνια μετά, ο ήχος τους τον ηρεμεί ακόμη... είναι ο σύντροφός του από κείνα τα χρόνια... ο μόνος που δεν πρόδωσε που δεν ξεπούλησε τις ιδέες του για μια θέση στο δημόσιο ή για μια χούφτα λεφτά... ή για... καταξίωση!
Εγραφε, έγραφε σαν μανιακός, λογοκρινόταν συνεχώς, από παντού, άλλαζε τις φυλλάδες συχνότερα από τα πουκάμισά του... τον πολεμούσαν όλοι, οι παλιοί "σύντροφοι" σπουδαίοι πλέον στο χώρο, κατευθυνόμενοι, ποδοπατημένοι, αναγνωρίσιμοι, "δυνατοί" Δεν στέριωνε σε δουλειά, αλλά δεν ξεπουλούσε τα γραφόμενά του... δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα γράψει ότι του πουν... οι υποβολείς ειν για τους θεατρίνους έλεγε....
Το χαρτί στα χέρια του βαμβάκι γινόταν, έγνεθε τις ιδέες πανω του τα ιδανικά του, όλα εκείνα που τον έβαλαν στα νιάτα του να πολεμήσει, να ορθώσει το λιγοστό του μπόι μπροστά στα τανκς... Αδράχτι του η πένα, εκείνη η παλιά απ το σχολειό, που με δαύτη έμαθε γραφή, καλλιγραφία, έμαθε σκέψη, έμαθε ανάλυση, σύνθεση, έμαθε ομορφιά, γλώσσα, έμαθε αξίες κι ιδανικά, δεν μπορούσε να γράψει με τίποτα άλλο, τα φτηνιάρικα στυλό διαρκείας ήταν για τις ξεπουλημένες ιδεοληψίες τους, εγώ με πένα θα γράφω... όπως πάντα... Και ζωγράφιζε όνειρα κι ιδέες, σκέψεις και κόσμους αλλιώτικους με την πένα τούτη πάνω στο χαρτί... αντιστεκόταν πολεμούσε, καθαιρούσε και λευτέρωνε, ενοχλούσε... και οι εικόνες κόβονταν από τα "αφεντικά" οι εκδότες αρνούνταν να δημοσιεύσουν...
Τον πόναγε το σήμερα, τίποτα δεν είχε μείνει από κείνη τη θέρμη, από κείνο το όνειρο να αλλάξουν τον κόσμο, η Δημοκρατία που ποθούσαν τα νιάτα τους, βρώμισε, γέμισε χοληστερίνη από καλά εδραιωμένα βολέματα και παχυλές ανταποδώσεις... οι περισσότεροι ξεπουλήθηκαν... βολεύτηκαν, σκύψαν και υποκλίθηκαν, τους σιχαινόταν...
Σιχαινόταν και τον εαυτό του, που στάθηκε δίπλα σε δοσίλογους και πολέμησε για τα ίδια πράγματα με κείνους... έτσι νόμιζε έτσι νόμιζαν κι εκείνοι, τώρα τον έχουν όλοι στη μπούκα, τονε λένε αλήτη... τον λένε αιρετικό, μερικοί θαρρούν πως τρελλάθηκε από τότε που ταν φοιτητής, κι εκείνος, αναρωτιέται, τι πάθαν οι ιδέες? που πήγαν τα ιδανικά? πόσο φτηνοί είμαστε τέλος πάντων? για τόσο λίγα ξεπουλήσαν τόσους αγώνες? για τόσο λίγα αρνηθήκαν το βάρος της ιστορίας τους?
Κι αγκομαχούσε βλέποντας ότι μίσησε και αποποιήθηκε, να του ρυθμίζει τη ζωή, ή τουλάχιστον να προσπαθεί φιλότιμα να του τη ρυθμίσει... "Η πένα μου ναναι γερή, σκεφτόταν, κι ας λένε ότι θέλουν οι πουλημένοι, εγώ δεν θα σταματήσω να γράφω, κι ας είναι να τα κολάω στους τοίχους, κάποιος θα τα δει, κάποιος θα θυμηθεί, κάποιος θα καταλάβει..."
Τα βράδυα τα ανοιξιάτικα σήκωνε τα μάτια ψηλά, κοίταζε την μικρή Αρκτο, και της ψιθύριζε ρυθμούς και οράματα, καρφίτσωνε πάνω στα άστρα της τα ιδανικά του μήν τύχει και χαθούνε, σκαρφάλωνε στων αστεριών της τη ράχη, και άλλαζε με σκόνες μαγικές απ του σύμπαντος τα σπλάχνα βγαλμένους, τούτη την κοινωνία... που την αγάπησε με το πρόσωπο που του ιστορήθηκε, που τη μισεί με το τωρινό της πρόσωπο, την έφτιαχνε ιδανική, ισόνομη, αυτόνομη, αλληλέγγυα, πλήρη, με πολίτες γεμάτους συναίσθηση και ευθύνη, ευθιξία και αξιοπρέπεια, χωρίς βολέματα και ψευδαισθήσεις.... με ανθρώπους με κρίση και σκέψη ορθή, με ανθρώπους γεμάτους ιδανικά κι αξίες, ονειρευόταν τα ανοιξιάτικα τα βράδια... και ξανάπιανε την πένα...
Τα πρωινά τον καλημέριζαν πόρτες κλειστές, "συγνώμη κύριε "Χ" αλλά το άρθρο σας και ο σχολιασμός σας δεν συμπλέει με τη γραμμή της εφημερίδας μας, λυπούμαστε αλλά δεν μπορούμε να συνεργαστούμε μαζί σας... ξανά και ξανά...
Και απόψε εκείνη του λέει να κρυφτεί.... δεν καταλαβαίνει από τι, κι έτσι πιάνει το αδράχτι του και το βαμβάκι και αρχίζει ξανά να γράφει... να γνέθει της σκέψης το νήμα, να ιστορήσει όλα όσα αξίζουν... θα το μοιράσει στα παιδιά αύριο τούτο το αποψινό κομμάτι...
Αυριο έχει κι άλλη πορεία... θα είναι εκεί....
Χριστίνα Σαββατιανού / 13-03-2007
Δώσε μου λίγες λέξεις... (λεξοπαίχνιδο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....