Όταν ξεφτίζει η ψευδαίσθηση, αρχίζει η ζωή...
μαζί της φέρνει όλα εκείνα που αρνούμαι να κοιτάζω, γιατί με πονούν, μαζί της φέρνει όλα εκείνα που με κάνουν να φωνάζω, γιατί με βαραίνουν...
Όταν τελειώνει το παραμύθι που έπλασα, μένει η μέρα στεγνή, γυμνή... Κοιτάζω και φοβάμαι, δεν μιλώ, λουφάζω και κοιτώ...
Τότε είναι που τα μάτια δακρύζουν, γιατί βλέπουν τα αληθινά χρώματα κι όχι εκείνα που η σκέψη μου ορίζει... κι η ψυχή σκίζεται απ το θόρυβό τους, κομμάτια ανύπαρκτα, σε παζλ που χλευάζει γίνεται...
Τότε παύω να ερωτεύομαι, τότε αρχίζει η οργή, και η φωνή από χαδιάρα γίνεται κραυγή, και το χέρι από τρυφερό γίνεται γροθιά... να σπάσει το γυάλινο τείχος ποθεί, μα η δύναμη λίγη, η ελπίδα λιπόθυμη...
Όταν η αυταπάτη γκρεμίζεται, αρχίζει η μέρα, η μέρα που μου ορίσανε, εκείνοι που δεν διάλεξα... η μέρα που δεν έχει ουρανό, τον κρύβει το τσιμέντο και το γυαλί τους, η μέρα που δεν έχει άνοιξη γιατί τα λουλούδια γίνηκαν θεμέλια για τα όμορφα σπίτια τους στα δάση που μου δίναν κάποτε αέρα κι όνειρα, και χώρο να παίζω...
και τότε ο έρωτας γίνεται ακίδα στην καρδιά, και κείνη η παιδική ιδέα ότι με όλα είμαι ερωτευμένη γίνεται αστεία, πως να ερωτευτώ την ασχήμια;...
Όταν τα χέρια ροζιάζουν απ το μόχθο και τον κόπο, κι όταν το σώμα το σκάβει ο ιδρώτας, ποια μάτια είναι εκείνα που θα δούνε πίσω απ το ψέμα τούτο που μας κερνάνε την ομορφιά που λουφάζει τρομαγμένη;
Που είναι κρυμμένα τα παιδιά, θυμάμαι τη γειτονιά παλιά, λαλίτσες και γελάκια ήταν γεμάτη, σαν σπουργίτια και αηδόνια κελαηδούσαν... τώρα σιωπή, και θόρυβος, όχι γέλια, όχι λαλίτσες, κι η καλημέρα κουρνιάζει στα χείλη των τρελλών, τώρα τα παιδιά τα φυλακίσαν πίσω από οθόνες και μεσα σε τσιμεντένιους διαδρόμους παίζουν σκοινάκι... φυλακίζουν τη νιότη... την ελπίδα μας, φυλακίζουν το αύριο το δικό μας, το δικό τους... κι εγώ, εσύ, κοιτάζουμε, σιωπούμε, ακολουθούμε... πες μου τι να ερωτευτώ; τα σταχτιά τους μάτια, και τα κιτρινισμένα μάγουλα; τη σιωπή μου; την αδράνειά μας; τι να ερωτευτώ που να εμπνέει; τι θα ζωντανέψει τα όνειρα;
Τι να ερωτευτώ, με τι καρδιάς απομεινάρι, που μου κλέβουν τον κόσμο μου μέρα τη μέρα, σταγόνα τη σταγόνα; που ορίζουν το συναίσθημά μου το ρυθμίζουν σε φόβο μόνο να πλησιάζει, σε αγωνία, σε αγώνα σε λειψή ελπίδα για ένα τώρα τόσο φτωχό και αδέξιο, και για ένα αύριο τόσο μα τόσο άχρωμο... πες μου πως να ερωτευτώ;
Τι να ερωτευτώ; και πως να συνεχίσουν οι λέξεις να αναβλύζουν; να αγγίζουν; πως;
Εσεις οι νέοι τι ερωτεύεστε;
Χριστίνα Σαββατιανού / 15-03-2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....