Αναρωτιέμαι Υπάρχω Κόσμος Νησί Αγαπώ Διάλογος Εισαγωγή Κρίση Επίλογος
Αναρωτιέμαι πόσα πρέπει να θυσιαστουν από τους μικρούς προσωπικούς μας κόσμους στο βωμό των εξουσιών; ποιες αξίες είναι εκείνες που θα αντέξουν στης εποχής τη δίνη? ποιος θα τολμήσει να ζήσει όπως τάχτηκε κι όχι όπως του ορίσαν?
Τι ναναι εκείνο που αγαπάμε περισσότερο από την αξιοπρέπειά μας και μας κάνει μικρόψυχους μπροστά στις ευθύνες και στις υποχρεώσεις, ενώ γενναίους μπρος στην ατιμία και τη πουστιά; τι ναναι εκείνο που μας κάνει να διεκδικούμε βροντόφωνα "δικαιώματα" αλλά στις υποχρεώσεις κάνουμε τουμπεκί; ποια πειραγμένη ζυγαριά ορίζει τη ζωή μας; κι όλα όσα ειν κοινό συμφέρον δεν έχουν σημασία;
Στο νησί θα διψάσουν φέτος, υπάρχει λύση λένε οι επιστήμονες, εκείνοι που αποφασίζουν όμως μόνο διάλογο ξέρουν να κάνουν, δεν τολμούν... η τσέπη ναν καλά, κι ας διψάσει το νησί... ο κόσμος είναι μια ιδέα, μια εικόνα που την κάνουν παντιέρα όταν τη χρειάζονται μόνο... ας διψάσει κι ο κόσμος, η τσέπη ναν καλά.... πάρτε κόσμε θα με το καντάρι, κι εμείς συνεπείς θα σας πηδήξουμε όταν μας δώσετε την δυνατότητα της εξουσίας... προσοχή η βαζελίνη θα ακριβύνει...
Διάβασα κάποτε ένα βιβλίο, "Ψευδαισθήσεις" το λένε, η εισαγωγή του μιλάει για έναν διστακτικό μεσσία, και για ένα παράξενο πλάσμα που ζούσε κολλημένο με τη βεντούζα του στο πάτο ενός ποταμού, γερά κολλημένο κι αυτό όπως και όλα τα άλλα του είδους του... μια μέρα αποφάσισε να χαλαρώσει τους μυς της βεντούζας, κι αφέθηκε στο νερό... τσακίστηκε στα βράχια στην αρχή, αλλά μετά το νερό το αγκάλιασε τρυφερά, το ανέβασε, και το ταξίδεψε, τα άλλα του είδους του το ονόμασαν "Μεσσία" - κι ο διστακτικός μεσσίας της εισαγωγής έφυγε απ τα πλήθη και πήγε σε άλλη πολιτεία, άνοιξε φαναρτζήδικο και έζησε χαμογελαστός...
Και με τούτα και με κείνα, συνεχίζω να υπάρχω, το γιατί δεν το χω βρει, το πως το ξέρω, το μετά δεν με απασχολεί... στιγμές στιγμές λέω να φύγω κι εγώ, και που κάθομαι εδώ τι κάνω; άλλοτε πάλι όταν μιλώ με τα παιδιά, αγαλιάζω, αναλαμβάνω πνεύμα, μια μικρή ελπίδα, ότι μεσα σε κείνα τα μάτια που διψούν δεν θα χυθεί ναρκωτικό, ότι μεσα σε κείνα τα μυαλά τα άγραφα θα βρεθεί έστω κι ένα που θα δει τον κόσμο όπως ΕΙΝΑΙ κι όχι οπως τον αναμασούν για αυτούς... και μένω, κι υπομένω, και φωνάζω, και πονώ, και χαίρομαι, και πολεμώ... καθαιρώ και βρίζω, επαινώ κι εξυψώνω... θυμίζω άνθρωπο...
Αναρωτιέμαι ακόμη όμως, που είναι οι άλλοι;;;
Χριστίνα Σαββατιανού / 15-03-2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....