Μακρινοί Δρόμοι... αλλιώτικοι...

ξέρεις, οι δρόμοι τη νύχτα, έτσι άδειοι μιλούν πιο δυνατά, και τα φώτα, τα γράμματα το κλειστά παράθυρα, οι άδειες βιτρίνες που ζωντανεύουν στο σκοτάδι, τα βήματα που περασαν και χαράχτηκαν πανω τους, κουβαλούν μια γλυκειά θλίψη, μικρό τριανταφυλλένιο αγκάθι... που γλυκά πονάει...

οι ανθρωποι βουβαίνονται προσμένουν, και τα μάτια αδειάζουν όταν ο τόπος ειναι μακρινός.... νόστος κι ελπίδα, χαρμολύπη στης ξενιτιάς τα μονοπάτια...

αλλά που σαι, είναι κι η ψυχή εκεί στη γωνιά του δρόμου, δίπλα στην αράβικη τη πινακίδα, πανω στα βήματα που πέρασαν κι αφησαν σκονη, στα σκουπίδια που παρασύρει ο αέρας, στη σιωπή της μοναξιάς που κοιμάται κατω από το χαρτόκουτο, μεσα στις νότες και στις σκέψεις μας... στις γραμμές των ποιημάτων και στα όνειρά σου...

παντού ειναι ο τόπος σου, εκεί που ημερεύει η ψυχή, παντού...

Χριστίνα Σαββατιανού
11-4-2006