ΓΙΑΤΙ;;; (από τα παλιά)

Κόσμοι όμορφοι, πλασμένοι από γυαλί και πρόστυχους ήχους με στοιχιώνουν.

Ζητάω βοήθεια μέσα από βαθειά σκουρόχρωμα νερά, για ν΄ αποφύγω τα κοφτερά σαγόνια των σαρκοφάγων που έρπουν ύπουλα και απειλητικά όλο και πιό κοντά μου.

Χρώματα που χάνουν την υφή τους και κείνο το κρυφό τους νόημα, μπερδεύουν τις κινήσεις, τις πράξεις μου.

Παράξενες φιγούρες με προσπερνούν και κοροϊδευτικά κοιτούν τις αδυναμίες και τους φόβους μου.

Θόρυβος δυνατός έρχεται να ταράξει τις ησυχασμένες σκέψεις μου. Με κόπο πολύ φυλάω τα μάτια, μην με τυφλώσουν οι γλοιώδεις αστραπές τούτης της μακάβριας καταιγίδας που ξεσπά ξανά και ξανά στον ρυτιδιασμένο απ΄ τα γιατί, ουρανό μου.

Κουράζει η ζωή, είναι αλήθεια και η κούραση ετούτη με τρομάζει.

Χαμένα χρόνια, χαμένοι κόποι χωρίς χαμόγελα και ευτυχίες, αγάπες απατηλές, ψεύτικες περνούν σαν ταινία από μπροστά μου και καίνε τα μάτια σε φλόγες από ματαιότητα και μοναξιά φτιαγμένες.

Άραγε θ΄ αποκτήσω ποτέ κάτι περισσότερο από αναμνήσεις και χαμένα όνειρα;

Οι καρδιές γιατί είναι τόσο άδειες και δισταχτικές;

«Πρέπει να φιλιώσεις με τον εαυτό σου», μου είπαν κάποιοι. Μα ποιά είναι η φιλία θαρρώ πως δεν γνωρίζω, και δύσκολα θα βρώ εκείνο που τη θωριά του δεν την ξέρω.

Κάποιες υποψίες της μορφής αυτής έχω μονάχα, μα ίσως είναι κι αυτές ψεύτικες κι απατηλές.

Δεν ξέρω. Λύτρωση στο σκοτάδι δεν μπορώ να βρώ. Το φώς πάλι είναι τόσο μακρινό που να το φτάσω δεν μπορώ.

Κάπου κάπου, μια αχτιδίτσα ελπίδας έρχεται να ταράξει την τόσο εύθραυστη κι επικίνδυνη ισορροπία μου. Αυτή η μικρούλα αχτίδα έρχεται και φεύγει, παίζει τρελλά παιχνίδια με τις αισθήσεις και στέλνει ηδονικά μυνήματα στο κορμί μου. Τρελλός και ξέφρενος χορός αρχίζει. Χορευτές όλες οι ίνες, όλα τα κύτταρα, όλο το είναι μου.

Θέλω να ζήσω και δεν μ΄ αφήνουν.

Θέλω ν΄ αγαπήσω και παγώνουν την καρδιά μου.

Θέλω να φωνάξω και φυλακίζουν την φωνή μου.

Θέλω να χορέψω και αλυσοδένουν τα πόδια μου.

Θέλω να νιώσω και κόβουν κομμάτια τα αισθήματά μου να μην τα βάλω σε τάξη.

Θέλω ν΄ αγγίξω και σχίζουν τα χέρια μου.

Θέλω να χαρώ και ληστεύουν τα χαμόγελά μου.

Θέλω ν΄ αγαπηθώ και με καταδικάζουν σε μοναξιά.

Θέλω να δημιουργήσω και μου στερούν τις ευκαιρίες θυσία στους τύπους.

Θέλω να κλάψω και μου στεγνώνουν το δάκρυ.

Θέλω να γεννήσω και το κορμί μου στέρφο κάνουν.

Θέλω να πετάξω και κλέβουν καψαλίζουν τα φτερά μου.

Θέλω να φύγω απ΄ εδώ κι όλες οι πόρτες μου κλειστές.

Θέλω να θέλω και μου στερούν τη βούληση με νόμους.

Θέλω να σκεφτώ και τις ιδέες μου απομονώνουν αντιγράφουν.

Θέλω να γράψω και μου τελειώνουν το χαρτί μου.



HΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡAΨΩ ΚΙ ΑΛΛΑ, ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟ ΧΡΌΝΟ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ;

Χριστίνα Σαββατιανού / 1986

Υ.Γ. το παραπάνω κείμενο έχει καταχωρηθεί κατά λάθος σε δύο δικτυακούς τόπους σε άλλο όνομα και το είδα σήμερα... να προσέχετε ιδιαίτερα στις ιδιότητες των κειμένων κατά την αποθήκευση να αναγράφεται το όνομά σας, όσοι γράφετε και στέλνετε κείμενά σας σε αρχεία του word από διάφορους υπολογιστές, για να αποφεύγονται τέτοια λάθη... ή και απώλεια πνευματικής σας εργασίας